Notorycznym błędem rodziców jest brak wiedzy o tym, jakie są przyczyny zachowania ich dzieci. Łatwiej powiedzieć, że są one rozpieszczone, krnąbrne i bez wyobraźni niż poznać psychologiczne i medyczne powody tego, co robią.
Eichelberger w swojej książce Zatrzymaj się pisze o miłości rodzicielskiej w ten o to sposób: Często jesteśmy zmuszeni kwestionować jakość naszej miłości. Co to znaczy? Jeśli na przykład widzę, że z moim dzieckiem źle się dzieje – ma przygaszone oczy, straciło radość i spontaniczność, boi się – to znaczy, że z moją miłością nie jest dobrze. (…) Miłość myli nam się ze strachem o dziecko, z nadopiekuńczością, desperacją, obojętnością (rób co chcesz!), a czasem agresją. Miłość nie kontroluje, a wspiera i daje wolność.
Czytaj także: Zwierzątko lekiem na całe zło
Co to znaczy wspierać swoje dziecko?
Młody człowiek przeżywa duży stres związany ze zmianami biologicznymi, presją rówieśników, z czasami, w jakich żyje i problemami z określeniem siebie. Warto zadbać o to, aby w domu rodzinnym mógł odpocząć. Młodzież, która przeżywa kryzysy rodzinne, takie jak: choroba psychiczna rodziców, ich rozwód, bezrobocie czy chroniczne przemęczenie znajduje się w grupie podwyższonego ryzyka rozwoju poważnych zaburzeń emocjonalnych, z rokowaniem złego funkcjonowania (np. występowaniem trudności w szkole).
Na chroniczny stres narażone są szczególnie młode kobiety, osoby z natury lękliwe i z deficytami uwagi. W dużej mierze dotyczy to współczesnej młodzieży.
Warto się zastanowić, czy sami nie mamy problemów ze sobą oraz bacznie obserwować swoje pociechy. Nie oznacza to szpiegowania swoich dzieci, ganienia ich czy przekraczania ich barier psychologicznych. Stres rodzica, związany z zamartwianiem się o dziecko, tylko pogłębia stres dziecka. Wtedy mamy do czynienia z sytuacją patową – dziecko unika swoich rodziców, odcinając się od stresorów. Można by tutaj mówić o prawidłowym reagowaniu, gdyby nie fakt, że każda młoda osoba potrzebuje wsparcia. Skazywanie swojego dziecka na brak opieki jest bardzo niebezpieczne.
Polecamy serwis Nastolatek i zdrowie
Jak zadbać o dobre relacje z dorastającą młodzieżą?
Wsłuchać się w ich potrzeby. Nie chodzi tu bynajmniej o spełnianie wszystkich ich zachcianek ani o bycie kumplem, który zaakceptuje każdą psotę. Większość kłótni z młodzieżą toczy się o to, co wolno a czego nie i trzeba nauczyć się umiejętności asertywnego postępowania – nieagresywnego postawienia granic. Jeśli czegoś nie akceptujemy jako rodzice, możemy się na to nie zgodzić. Dziecko powinno być jednak wysłuchane, jego argumenty muszą mieć racje bytu. Postarajmy się, aby takie rozmowy nie odbywały się w atmosferze walki. Można się zacietrzewiać w swoich poglądach albo dać sobie szansę na poznanie własnych dzieci – tego, czego pragną i czego się boją.
