Prawie dwa lata temu zostawił mnie mąż. Któregoś pięknego dnia oświadczył, że zakochał się w innej, i odchodzi. Próbowałam ratować nasz ledwie pięcioletni związek, błagałam, żeby mnie nie opuszczał, ale Mateusz nie chciał nawet o tym słyszeć.
Kilka miesięcy później byliśmy już po rozwodzie
Wpadłam wtedy w czarną rozpacz. Nigdzie nie wychodziłam, z nikim się nie spotykałam. Jedyną osobą, z którą rozmawiałam była moja najlepsza przyjaciółka, Dorota. To jej wypłakiwałam się w rękaw i opowiadałam, jak mi źle. Przez wiele miesięcy znosiła to cierpliwie. Ale w końcu powiedziała: „dość”.
Przyjechała do mnie po pracy. Myślałam, że jak zwykle pozwoli mi się wypłakać na swoim ramieniu, ale ona wcale nie zamierzała mnie słuchać.
– Koniec tych płaczów i jęków. Czas najwyższy, żebyś znowu zaczęła żyć – powiedziała, gdy tylko przekroczyła próg.
– Żartujesz? Bez Mateusza to niemożliwe – jęknęłam, a Dorota aż podskoczyła.
– Nie gadaj głupot! Twój eks nie jest jedynym facetem na świecie. Na pewno spotkasz jeszcze swoją wielką miłość – przekonywała.
– Tylko ciekawe gdzie? Przecież nigdzie nie wychodzę! – prychnęłam.
– No to wkrótce zaczniesz. Mam nawet pewien pomysł…
– Jaki?
– Idziemy na imprezę. Dla samotnych. Moja przyjaciółka organizuje. Zapowiada się świetna zabawa…
– Daruj sobie. Sama nigdzie nie pójdę. Nie będę robić z siebie idiotki!
– A kto mówi, że masz iść sama? Pójdę z tobą! Nawet stolik dla nas zaklepałam - to impreza w restauracji. Cudem, bo już właściwie nie było miejsc.
– Dla nas? Jak to? Czyżby twojemu mężowi też odbiło i znalazł sobie nowszy model?! – przeraziłam się.
– Spokojnie, między nami wszystko okej. Po prostu Marek ma dyżur w szpitalu. Ciągnęli z kolegami losy i padło na niego. Pomyślałam więc, że ci potowarzyszę – uśmiechnęła się.
– Dzięki za dobre chęci, ale muszę odmówić. Wyglądam okropnie, a poza tym nie mam nastroju do zabawy i zwierania nowych znajomości – zaprotestowałam.
– Wygląd masz jeszcze czas poprawić. A nastrój na pewno ci się zmieni. Zobaczysz, to będzie niezapomniana noc. Myślę nawet, że poznasz kogoś interesującego – nie odpuszczała.
Tak mnie przekonywała, tak naciskała, że w końcu uległam
Doszłam do wniosku, że nie ma sensu z nią dyskutować bo i tak nie ustąpi. Dorota jest bardzo stanowcza. Jak już sobie coś postanowi, to zawsze stawia na swoim. Poza tym pomyślałam, że to może być miła odmiana w moim żałośnie smutnym ostatnio życiu. Rozpoczęłam gorączkowe przygotowania. Zafundowałam sobie fryzjera i kosmetyczkę, kupiłam sukienkę i szpilki.
Im bliżej było imprezy, tym czułam się coraz bardziej podekscytowana. Smutek i żal gdzieś zniknęły. Cieszyłam się, że dałam się namówić. Co prawda, w przeciwieństwie do przyjaciółki nie bardzo wierzyłam, że spotkam wielką miłość, ale miałam nadzieję, że chociaż miło spędzę czas.
Dorota nie przesadziła. Restauracja pękała w szwach
Jej znajoma posadziła nas przy stoliku, podała drinki i coś do jedzenia. Usadowiłam się wygodnie w fotelu i zaczęłam rozglądać. Od razu zorientowałam się, że na sali jest zdecydowanie więcej kobiet niż mężczyzn. I wiele z nich wyglądało naprawdę świetnie.
– Oj, coś mi się zdaje, że z tej wielkiej miłości nic nie będzie. Za duża konkurencja – szepnęłam do Doroty.
– O matko, czy ty zawsze musisz widzieć wszystko w czarnych barwach? Wieczór dopiero się zaczyna! – uśmiechnęła się.
Panowie ruszyli się z miejsc i zaczęli prosić panie do tańca. Jak na ironię Dorota natychmiast znalazła partnera. Jakiś przystojniak w średnim wieku skłonił się przed nią nisko i zaciągnął na parkiet. A ja? Choć przeszła jedna melodia, potem druga, tkwiłam przy stoliku jak samotny biały żagiel. Mój dobry nastrój prysł jak mydlana bańka. Powoli zaczęłam żałować, że przyszłam. Mimo że, jak już wspominałam, nie liczyłam, że ustawi się do mnie kolejka adoratorów, to jednak miałam nadzieję, że ktoś się mną zainteresuje.
Tymczasem żaden mężczyzna nawet nie spojrzał w moją stronę
W pewnym momencie zrobiło mi się tak smutno, że zaczęłam się zastanawiać, czy nie wymknąć się chyłkiem do domu. I wtedy poczułam na plecach czyjś wzrok. Przeszywał mnie na wylot. Odwróciłam głowę. W rogu sali siedziała bardzo atrakcyjna kobieta i przypatrywała mi się uważnie. Gdy spojrzałam na nią, uśmiechnęła się szeroko i pomachała ręką, zapraszając mnie do swojego stolika. Nie namyślając się długo wstałam i ruszyłam w jej stronę.
Nie spodziewałam się żadnych kłopotów. Byłam pewna, że to jakaś znajoma z dawnych lat, która jakimś cudem wypatrzyła mnie w tłumie. Co prawda, za nic w świecie nie mogłam skojarzyć twarzy, ale nigdy nie miałam do nich pamięci. Pomyślałam więc, że jak już się do niej przysiądę, to przypomni mi, kim jest i powspominamy stare czasy. Dorota ciągle szalała na parkiecie, więc nie miałam niczego lepszego do roboty. Gdy podeszłam do stolika, kobieta natychmiast zerwała się z krzesła.
– O matko, myślałam, że już nigdy na mnie nie spojrzysz. Od kwadransa próbuję ściągnąć cię wzrokiem, a ty nic – zrobiła obrażona minę.
– Przepraszam, ale… Czy my się znamy? Bo choć bardzo się staram, to jakoś nie mogę skojarzyć, kim jesteś. Chodziłyśmy razem do szkoły?
– Nie. I bardzo tego żałuję. Może wtedy wcześniej byśmy się zaprzyjaźniły. Mam na imię Aleksandra. A ty? – wyciągnęła rękę.
– Karolina. Przepraszam, głupio wyszło. Byłam pewna, że jesteś moją przyjaciółką z dawnych lat, i dlatego podeszłam. Życzę miłej zabawy – odparłam.
Zamierzałam wrócić do swojego stolika, ale kobieta złapała mnie za rękę.
– Mowy nie ma! Gdy tylko cię zobaczyłam, od razu wiedziałam, że jesteśmy dla siebie stworzone – wyszeptała, patrząc mi w oczy. Poczułam się trochę nieswojo.
– Nie żartuj. Naprawdę muszę już iść – próbowałam się uwolnić.
Ale Aleksandra ścisnęła mnie jeszcze mocniej.
– Wcale nie żartuję. Bardzo mi się podobasz i prędzej trupem padnę, niż pozwolę ci odejść – powiedziała, gapiąc się na mnie pożądliwie.
Nogi się pode mną ugięły. „To lesbijka!” – przemknęło mi przez głowę. Nie mam nic przeciwko osobom o odmiennej orientacji seksualnej. Jestem zdania, że mają prawo wiązać się, z kim chcą. Ale do tanga trzeba dwojga. Zdecydowanie wolę mężczyzn, więc zaloty Aleksandry, delikatnie mówiąc, mnie przeraziły. Rozpaczliwie próbowałam wyrwać rękę z jej uścisku, mamrotałam, że pomyliła adresy, ale ona nie ustępowała.
Szeptała, żebym przestała się z nią droczyć, że nie muszę udawać nieprzystępnej. Nie wiedziałam, co robić. Już chciałam wołać o pomoc, gdy jak spod ziemi wyrosła obok nas Dorota.
– Co tu się dzieje? Dlaczego się szarpiecie? – zapytała.
– Ta pani wyznała mi właśnie miłość – wypaliłam bez zastanowienia.
Przyjaciółka zamarła na moment, ale błyskawicznie się pozbierała.
– Źle trafiłaś – zwróciła się do Aleksandry.
– A to niby dlaczego? – wysyczała tamta.
– Bo to moja dziewczyna. Albo więc zaraz ją puścisz, albo ci wszystkie kudły powyrywam – zrobiła groźną minę.
– Dobra, dobra. Mogła od razu powiedzieć, że kogoś ma – puściła moją rękę.
Dorota natychmiast mnie objęła.
– Chodź, kochanie, wracamy do naszego stolika. I błagam cię, nie podchodź już więcej do innych kobiet. Jestem bardzo, ale to bardzo o ciebie zazdrosna – powiedziała do mnie czułym głosem.
Gdy tylko wróciłyśmy z Dorotą na swoje miejsca, moja adoratorka zapłaciła rachunek i się ulotniła. Widać nie mogła pogodzić się z porażką. Kiedy zniknęła za drzwiami, wybuchłyśmy śmiechem. Rechotałyśmy jak wariatki, nie bacząc na to, że ludzie zaczynają nam się dziwnie przyglądać. Uspokoiłyśmy się dopiero po kwadransie. Dorota nachyliła mi się wtedy do ucha.
– Widzisz, dotrzymałam słowa. Musisz przyznać, że to niezapomniana noc, a przecież się jeszcze nie skończyła. Wielką miłość też spotkałaś. Co prawda nie taką, jaką sobie wymarzyłaś, ale od czegoś przecież trzeba zacząć – powiedziała.
Choć policzki bolały mnie już od chichotania, znowu parsknęłam śmiechem.
Czytaj więcej prawdziwych historii:
Już przed ślubem prowadziłem podwójne życie. Moje kochanki to głównie mężatki
Uciekłam od męża alkoholika do swojej pierwszej miłości. To był błąd...
Gdy straciłem pracę, zostałem kurą domową. To wstyd, ale odpowiada mi ta rola
