Nigdy nie przypuszczałam, że moje spokojne życie u boku kochanego męża i wiecznie roześmianego malutkiego synka stanie się pasmem krzyków, histerii i nieustannych nerwów, wywołanych permanentną walką z teściową. Początkowo nic nie zapowiadało takiego obrotu sprawy. Zaraz po ślubie rodzice Grzegorza zaproponowali nam, abyśmy zaadaptowali całe najwyższe piętro ich domu i zamieszkali wraz z nimi. Byli to ludzie na tyle majętni, że pozwolili nam mieszkać całkowicie za darmo, nie musieliśmy nawet płacić bieżących rachunków!
Upominała mnie nawet przy moich znajomych
Z początku wszystko układało się wspaniale. Po urodzeniu Mikołajka teściowa bardzo pomogła mi w pierwszych tygodniach po porodzie, a także w późniejszym okresie, kiedy wróciłam do pracy. Za jej nieocenioną pomoc byliśmy jej ogromnie wdzięczni i od czasu do czasu wręczaliśmy drobne prezenty. Raz nawet, z racji że wprost uwielbiała wino, otrzymała od nas elegancką drewnianą skrzynkę z winem i akcesoriami winiarskimi, na której wygrawerowana była specjalna dedykacja: „Dla ukochanej mamusi”.
Sielanka skończyła się mniej więcej po dwóch latach wspólnego mieszkania. Przełomowym momentem, który odmienił naszą sytuację była śmierć ojca Grzegorza. Zmarł niespodziewanie, podczas snu. Był to dla nas szok i ogromna tragedia, po której długo nie mogliśmy dojść do siebie. Po kilku tygodniach od śmierci ojca Grzegorza, zauważyłam zmiany w zachowaniu teściowej. Zaczęła uszczypliwie komentować moje zachowanie, styl ubierania się, a nawet wychowanie syna.
Zrzucałam to na karb traumy po śmierci męża i starałam się ignorować nieprzychylne komentarze, tłumacząc sobie, że jej zachowanie niedługo się zmieni i wszystko będzie jak dawniej. Rzeczywiście, zmieniło się, tyle tylko, że na gorsze! Stała się niezwykle wścibska. Musiała wiedzieć o każdym szczególe z życia mojego i „Grzesiczka”, jak go pieszczotliwie nazywała, co powodowało u mnie podniesienie ciśnienia.
Zauważyłam również, że podczas naszej nieobecności przeglądała zawartość naszych szaf z ubraniami i bielizną oraz przekładała rzeczy, twierdząc, że tak będą lepiej poukładane. Podczas rozmów często wypominała mi, że ubieram się zbyt wyzywająco. Pamiętam sytuację, kiedy przy naszych znajomych stwierdziła, że nie powinnam tak często chodzić w stringach, ponieważ może to być niezdrowe dla moich nerek, na co ja odpaliłam, że wcale nie przepadam za stringami, natomiast mój mąż je uwielbia – po takiej odpowiedzi zmieszana wyszła z pokoju.
Wyprowadziliśmy się, aby mieć święty spokój
Atmosfera stawała się nie do zniesienia, dlatego poprosiłam Grzegorza, abyśmy wyprowadzili się tak szybko, jak to tylko możliwe. Wynajęliśmy małe i niedrogie mieszkanie, dzięki któremu w końcu uniezależniliśmy się. Kiedy się tam wprowadziliśmy, byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie. Jak się okazało – nie na długo. Nie przyszło nam do głowy, że mimo dość znacznej odległości, matka Grzegorza będzie odwiedzała nas kilka razy w tygodniu!
Znów komentowała sposób utrzymywania czystości w domu, odkurzała, myła okna mimo tego, że żadne z nas jej o to nie prosiło. Słyszałam ciągle:
– „Niusiu”, powinnaś dokładniej odkurzać pokój, „Niusiu” wydaje mi się, że ziemniaczki są niedogotowane.
Nie wiedziałam jak mam wybrnąć z tej koszmarnej sytuacji. Z jednej strony nie chciałam ostro atakować teściowej, aby nie urazić męża, z drugiej jednak ignorowanie mojego „prześladowcy” nie przynosiło żadnego skutku i musiałam coś zrobić. Postanowiłam postawić sprawę na ostrzu noża: albo teściowa zmieni swoje zachowanie i przestanie wtrącać się w nasze życie, albo będziemy zmuszeni zerwać z nią wszelkie kontakty!
Kiedy matka Grzegorza znów zjawiła się w naszym mieszkaniu, poprosiłam męża, aby wyszedł z Mikołajkiem na spacer, a ja podjęłam z nią rozmowę:
– Mamo – zaczęłam spokojnie. – Zdajemy sobie sprawę, że starasz się troszczyć o nas. Jesteśmy jednak już dorośli, potrafimy sami rozwiązywać problemy. Potrzebujemy też nieco więcej intymności, dlatego proszę Cię, przychodząc do nas bądź gościem, a nie domownikiem, który musi znać każdy detal naszego życia i nie pouczaj nas na każdym kroku.
– Oczywiście, rozumiem – odparła, uśmiechając się dziwnie.
Odwróciła się na pięcie i wyszła. Myślałam, że przyjęła do wiadomości to, co chciałam jej przekazać, dlatego byłam w szoku, kiedy następnego dnia po powrocie z pracy zastałam ją u nas w mieszkaniu cerującą moje majtki!
– Chcę, żebyś zniknęła z naszego życia! – nie wytrzymałam i krzyknęłam. – Dajże nam wreszcie święty spokój!
Moje życzenie zostało spełnione. Teściowa już więcej nie zjawiła się w naszym mieszkaniu. Nie straciła kontaktu z „Grzesiczkiem” i wnukiem, ponieważ mąż od czasu do czasu zabierał Mikołajka do babci, jednak ja na takie wizyty nie miałam ochoty. Czasem żałuję, że tak wyglądają moje relacje z teściową, jednak dzięki temu mam teraz święty spokój. I dobrze mi z tym!
Czytaj także:
Wiem, że mój mąż pije przeze mnie. Nie odejdę, bo powstrzymują mnie wyrzuty sumienia i miłość
Nasza 8-letnia córka zmarła, a moja żona nie umie przejść żałoby. Ciągle szykuje jej ubrania
Gdy wygrałem w totka, nagle przypomnieli sobie o mnie wszyscy krewni
