„Moja mama miała obsesję na punkcie swojego wieku. Gdy urodziłam dziecko, ani myślała zaakceptować faktu, że jest babcią”rok temu

„Długo staraliśmy się z mężem o dziecko, więc gdy w końcu na teście pokazały się dwie kreski, natychmiast podzieliłam się z nią tą radosną nowiną. Byłam przekonana, że rzuci mi się na szyję, zacznie gratulować, skakać z radości. Tymczasem ona skrzywiła się, jakby co najmniej kilogram cytryn zjadła”. Czytaj więcej

„Poznałam miłość życia, ale los nas rozłączył. Spotkaliśmy się po latach - połączył nas przypadek, a gorące uczucie odżyło”rok temu

„Któregoś wieczoru wziął mnie za rękę i oznajmił reszcie, że idziemy na spacer. Chyba nawet tego nie zauważyli, zajęci piwem i wygłupami przy ognisku. A Mariusz nie puścił mojej dłoni przez cały czas tego pamiętnego spaceru, nawet mocniej ją ścisnął, gdy przyciągnął mnie do siebie i pocałował”. Czytaj więcej

„Ponętna szatynka wpadła mi w oko. Kto by pomyślał, że na zajęciach w domu kultury moje serce zacznie bić mocniej”rok temu

„Warsztaty trwały sto dwadzieścia minut i jakieś sto osiemnaście z nich zastanawiałem się, co zrobić, żeby zacząć rozmowę z piękną nieznajomą. Ostatni raz zagadałem do kobiety ponad pół wieku wcześniej i kobieta ta została moją żoną. Jako wdowiec nie robiłem takich rzeczy, nie wyobrażałem sobie, że mógłbym wrócić do randkowania”. Czytaj więcej

„Czekał mnie ślub jak z filmu. Wszystko było dopięte na ostatni guzik, aż w końcu poznałam brudny sekret narzeczonego”rok temu

„Rano spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy. Nie wiedziałam, kim naprawdę jest człowiek, z którym spędziłam ostatnie 4 lata życia”. Czytaj więcej

„Rodzice na wędkowaniu zamiast szczupaka, złowili dla mnie dorodnego męża. Rybka połknęła haczyk i wpadła w me ramiona”rok temu

„Którejś soboty, gdy jak zwykle wyruszyli na ryby, a ja z rozkoszą wróciłam do łóżka, żeby sobie jeszcze pospać, usłyszałam dzwonek u drzwi. >>Klucz zgubili, czy co?<< – pomyślałam, narzucając na siebie szlafrok. To jednak nie byli oni”. Czytaj więcej

„Uratowałem kobiecie życie, choć mogłem tak stracić swoje. To nie czyni mnie bohaterem, tylko człowiekiem”rok temu

„Czasami też myślę, że jesteśmy uczestnikami sztafety, w której każdy ma do spełnienia dobry uczynek. Może dzięki temu świat jeszcze jako tako trzyma się na swoich chwiejnych nogach?” Czytaj więcej

„Swoje rodzeństwo traktuję je jak własne dzieci. Nie pozwolę, żeby stało im się coś złego albo wpadli w kłopoty”rok temu

„Zobaczyłam, że Roman wstaje i wychodzi z pokoju, tym samym demonstrując, jak bardzo nie podoba mu się to, co mówię. Od pewnego czasu wypominał mi, że przesadnie zajmuję się młodszym rodzeństwem, nie rozumiał, że boję się o nich. Nusia i Franek dorośli, ale nadal mnie potrzebowali, nocny telefon od brata to potwierdzał”. Czytaj więcej

„Babka upozorowała chorobę, by wymusić rozejm z mamą. Obie są tak krnąbrne, że nie widziały się od 26 lat, a poszło o banał”rok temu

„Rozbrat w rodzinie zaczął się wówczas, gdy pewnego dnia moja mama wzgardziła, jak to mówili we wsi, miłością jednego z górali i wyszła za miastowego. Babcia nigdy nie chciała się z tym pogodzić i pewnego dnia zakazała swojej jedynaczce pojawiać się w wiosce z narzeczonym, który nie był swojakiem. A wiadomo, górale, a tym bardziej góralki, mają twardy charakter. – Jak nie chcecie widzieć mojego męża – miała powiedzieć mama – to i mnie nigdy już nie obaczycie! No i tak wszyscy trwali w swoim uporze przez 26 lat”. Czytaj więcej

„Gdy o tym marzyłem, nie chciały na mnie patrzeć, a teraz wszystkie się do mnie łaszą. Uwodzą mnie 3 kobiety”rok temu

„Drzwi otworzyła mi Monika, ubrana jedynie w krótki szlafroczek. Na sam jej widok ugięły się pode mną nogi. A zaraz potem usłyszałem słowa: – Wspaniale, że jesteś! Już nie mogłam się doczekać!” Czytaj więcej

„Dziadek mnie ostrzegał, ale uznałem że rozsądek to domena słabeuszy. Cudem wyszliśmy z tego bez szwanku”rok temu

„– Zapamiętaj sobie, Piotrusiu – powiedział wtedy dziadek – że na ludzi trzeba patrzeć sercem, a nie oczami. Jeśli kogoś pamiętasz, to ten ktoś wciąż żyje. Kiedy zapominasz, to właśnie wtedy twoi najbliżsi umierają i odchodzą w smutek i mrok. – A niebo? – zaprotestowałem. – Kto tam wie, czy rzeczywiście istnieje – machnął ręką. – Lepiej myśleć, jak ja i ewentualnie potem miło się rozczarować – to mówiąc, mrugnął okiem. Tydzień później Konstanty już nie żył”. Czytaj więcej