Podstawowym składnikiem ouzo jest czysty alkohol, ale tajemnicą smaku pozostaje odpowiedni zestaw przypraw. Choć w trunku tym wyraźnie wyczuwany jest przede wszystkim anyż, to nie on jeden składa się na smak ouzo. Do destylatorów dodaje się także między innymi kardamon, kolendrę, koper włoski, arcydzięgiel, gałkę muszkatołową, cynamon, imbir, mastikę i rumianek.
W tradycyjnym miedzianym destylatorze znajduje się od 10 do 30 kg przypraw, a proporcje poszczególnych składników pozostają tajemnicą wytwórców. Produkcja ouzo wzbudza zresztą wiele emocji i jest przedmiotem wielu dyskusji.
Alkohol wraz z przyprawami pozostawia się do maceracji, a ponieważ otrzymywany w tym procesie trunek jest niezwykle mocny, często dodaje się do niego zdemineralizowaną wodę, a także cukier, choć nie wszyscy producenci sięgają po ten składnik. Ostatecznie moc ouzo oscyluje wokół 40%.
Jak pić i podawać ouzo?
Zwolennicy tradycji zalecają, by ouzo popijać w formie czystej, bez żadnych dodatków. Tylko wtedy bowiem, ich zdaniem, można docenić anyżkowy smak trunku.
Ponieważ nie wszyscy są gotowi na tak intensywny smak, dopuszcza się rozcieńczenie alkoholu wodą, co zmienia kolor alkoholu na mleczny. Dlatego często do ouzo podaje się osobno wodę, by każdy sam podejmował decyzję, jak będzie je pił.
Nie należy natomiast mieszać ouzo z żadnymi napojami kolorowymi ani z innymi alkoholami. Tradycyjnie ouzo popija się między przekąskami, sącząc go powolutku, aby nie skończył się przez całe spotkanie z przyjaciółmi i znajomymi.
Historia ouzo
Grecy zamieszkujący tereny Azji Mniejszej chętnie doprawiali moszcz winogronowy anyżkiem, przez co zyskiwał on oryginalny i orzeźwiający smak. W roku 1922 turecka armia pokonała Grecję i zmusiła ponad półtora miliona Greków do opuszczenia Turcji. Wielu z powracających osiadło wówczas na wyspie Lesbos, która słynęła ze szczególnie intensywnego anyżu, czyniąc z wyspy centrum wytwarzania anyżowego trunku.
Treść artykułu została pierwotnie opublikowana 10.08.2010
Więcej o alkoholach: