Najczęściej używanymi przez wiccan rekwizytami rytualnymi są:
- Ołtarz - W wiccańskim rytuale ołtarz jest tym miejscem, wokół którego odbywa się obrzęd i na którym leżą podczas rytuału magiczne narzędzia wtedy, gdy nie znajdują się w rękach któregoś z uczestników. Ołtarzem może być jakiekolwiek płaskie podwyższenie. Czasem czarownice(cy) rozkładają swój ekwipunek na ziemi, innym razem za ołtarz służy im kawałek ściętego pnia drzewa, lub płaski kamień. Wówczas określa się go mianem grotto. Niekiedy jest to stary stolik lub amatorsko wykonany ołtarz. Nie powinien być wykonany z tworzyw sztucznych, takich jak plastik czy guma. Przyjmuje się, że elementy powinny być jak najbardziej naturalne. W większości kowenów (czy też u samotników) ołtarz podzielony jest na trzy części. Lewa strona poświęcona jest Bogini (znajdują się na niej: kociołek, kielich, różdżka), prawa poświęcona jest Bogu (najczęściej leży tam: kadzidło, nóż bolline lub athame), a środek przeznaczony jest dla Boga i Bogini (najczęściej leży tam kadzielnica, świece, przybory do zaklęć). Takie udekorowanie ołtarza służy zachowaniu równowagi.
- Athame (wymowa: „atamej”) - To obusieczny, najczęściej namagnetyzowany nóż o czarnej rękojeści. Wicca wykorzystuje go do sterowania energią uwalnianą w czasie rytuałów i zaklęć. Gromadzi pozytywną energie, a także nakreśla się nim krąg w trakcie obrzędów. Niektórzy wykonują go z drewna.
- Bolline –To nóż o białej rękojeści. Zazwyczaj używany jest do celów praktycznych, przecinania ziół, grawerowania symboli na świecach lub rytualnego umieszczania w kielichu na koniec obrzędu.
- Kryształowa kula – Kryształ był od dawna używany w sztukach dywinacyjnych.
- Obusieczny miecz – Czasem zastępuje athame. Jest to broń magiczna, symbolizująca męską siłę we wszechświecie, obosieczną naturę mocy i równowagę, jaką musi zachować czarownik.
- Kadzielnica – Naczynie do spalania kadzidła, którego można użyć do okadzania miejsca rytuału oczyszczającym dymem. Podobną funkcję spełnia małe kadzidełko.
- Świece – Symbolizują wszystkie żywioły. Rytuały nie powinny odbywać się przy sztucznym świetle – tylko słońce, księżyc lub świece lub naturalne ognisko. Kolory świec pomagają w magii.
- Trójnożny kociołek – Symbolizuje żywioł wody i jest symbolem Bogini, tak jak nóż - Boga.
Tradycyjny atrybut czarownic
- Kropidło – Służy do spryskania kręgu oczyszczającą wodą, błogosławienia kręgu.
- Kryształy i kamienie – Leżąc na ołtarzu, mogą gromadzić i przyciągać energię zgodnie ze swoją naturą.
- Puchar – Jest to żeński symbol, naczynie służące do przechowywania napojów, które mogą podczas rytuału zostać wypite jako symboliczne wchłonięcie zebranej energii lub wylane na ziemię w ofierze dla Bogów. Czasem zastępuje kociołek lub kielich.
- Pióro lub wachlarz – To symbole żywiołu powietrza, czasem używane do rozprowadzania dymu z kadzidła po kręgu, lub symbolicznego odegnania nieprzyjaznych energii.
- Wizerunki Boga i Bogini – Widok tych symboli pozwala wiccanom lepiej skupić się na tym, co robią. Istnieje wiele przedmiotów, które symbolizują boska parę, od rzeźb i obrazów bóstw z jakiegoś panteonu po najbardziej proste wyobrażenia – Boginię, może oznaczać jakikolwiek owalny lub wklęsły przedmiot, zaś Boga - jakikolwiek podłużny, wypukły. Najczęściej Boga oznacza mały nożyk, a Boginię broszka, kolczyk, muszla czy bransoletka.
- Sól – Symbol żywiołu ziemi, substancja przynosząca ochronę i oczyszczenie. Niektórzy rozsypują sól wokół magicznego kręgu, wzmacniając jego ochronne właściwości, inni oczyszczają magiczne narzędzia spryskując je wodą, w której rozpuszczono sól.
- Różdżka – Najlepiej zrobić ją z własnoręcznie uciętej gałęzi drzewa, w której węzłach umieści się odpowiednie kamienie, żeby skierować ich energie w drewno, zaś na jej końcu umieścić kryształ, który ułatwi ukierunkowanie mocy. Niektórzy strugają je z gałęzi drzewa, w które uderzył piorun. Różdżka związana jest z żywiołem powietrza, służy do neutralizowania mocy w kręgu (podobnie jak miotła).
- Pentakl – Jest to płaski krążek, wykonany na przykład z drewna lub metalu, z wyrytym na nim pentagramem. Symbolizuje żywioł ziemi.
- Miotła – Tradycyjny atrybut czarownicy. Miotła ze względu na swoja rolę – wymiatanie – nadaje się dobrze do neutralizowania sił w kręgu przed główną częścią rytuału. Symbolicznie wymiatamy, rozmaite energie z kręgu, czyniąc go próżnią, w której dopiero dokonamy zmian.
Zobacz także: Miotła - wehikuł czarownic
- Misa – Czasem zastępuje kociołek.
- Dzwonek - Jego dźwięk uwalnia wibracje, których siła oddziaływania zależy od donośności, brzmienia i materiału, z jakiego został wykonany. Przywołuje dobre energie. Czasem można użyć zwykłego gongu rozpoczynając i kończąc rytuał.
- Cingulam – Sznur, najczęściej czerwony, trzymetrowy. Uczestniczy w rytuałach ślubnych lub w magii miłosnej. .
- Torques - naszyjnik czarownicy – Niektóre zrobione są z muszelek, ziaren, szyszek i drewna. Inne z niebieskich, szklanych paciorków, jeszcze inne mają sierp księżyca, który jest symbolem bogini Diany.
- Księga Cieni – To podręcznik zawierający inwokacje, wzory rytuałów, zaklęcia, runy, prawa magiczne etc. Jest to rodzaj podręcznika, który zawiera całą wiedzę zdobytą przez kowen lub osobę podążającą samotną ścieżką. Dawniej wraz ze śmiercią maga, jego Księga Cieni była palona, by ukryć jej tajemnice przed chrześcijańskimi inkwizytorami. Zazwyczaj Księga Cieni ma grubą czarną okładkę, a na pierwszej stronie narysowany jest pentagram.
- Amulety – Magiczne przedmioty, zwykle małe kolorowe kamyki lub kawałki metalu z wyrytymi runami lub innymi symbolami magicznymi, posiadające moc: chronienia osoby przed niebezpiecznymi wpływami, budzenia miłości, przyciągania szczęścia. Biżuteria astrologiczna, czterolistna koniczyna i królicza łapka, to kilka przykładów współczesnych amuletów.
- Talizmany – Przedmioty wykonane przez człowieka, o dowolnym kształcie i z dowolnego materiału, wyposażone w magiczne właściwości, przynoszące szczęście, gwarantujące płodność i odpędzające zło. Aby napełnić talizman mocą, należy najpierw wyryć na nim inskrypcję, a potem go poświęcić. Talizman działa ze względu na kształt i znaczenie symbolu. Amulet natomiast działa ze względu na właściwości przedmiotu z jakiego jest wykonany tzn. metalu lub kamienia szlachetnego. Talizmanem będzie pentagram, Młot Thora, Oko Chorusa czy np. Ankh. - Lustro – Często pojawia się w rytuałach miłosnych, ale także ma swoje zastosowanie w rytuałach samoinicjacji.
- Pierścień – Najczęściej srebrny z kryształem, służy do przywoływania duchów oraz Bogów.
- Kwiaty – Podobnie jak świece czy kadzidła, dają zapach naturalny. Są symbolem piękna, mogą wiązać się z określonym świętem poprzez swoją symbolikę, kolorystykę i zapachy.
- Olejki eteryczne – czasem smaruje się nimi świeczki, lub siebie. Wiążą się z działaniem zapachów.
- Księga Luster – To rodzaj magicznego pamiętnika prowadzonego przez wiccan. Zapisuje się w nim doświadczenia i efekty z praktykowanej magii.
- Stang – Czasem jest to duży kostur, zakończony rogami, czasem przypomina procę z wyrysowanymi znakami magicznymi. Używany jest do przywoływania Boga w trakcie rytuałów. Prawdopodobnie to właśnie stang był praźródłem wizerunku diabelskich wideł w sztuce ludowej.
Miejsca magii
Wiccanie najczęściej odprawiają rytuały na łonie natury (w ciepłych porach roku) a także w domach lub innych budynkach (kiedy pogoda im na to nie pozwala). Ważne jest, aby być jak najdalej od elementów cywilizacyjnych (w przypadku praktyki w domu powinny być wyłączane urządzenia elektryczne, telefony, lampy itp.). Najważniejszym dla poprawnie przeprowadzonego rytuału jest to, aby obszar na którym jest odprawiany był płaski (przynajmniej „na oko”). Należy też upewnić się, że nikt nie przeszkodzi w obrzędach.
Zobacz także: Jak przygotować wiccański rytuał?
Najczęściej rytuały odprawiane są na polach, łąkach, w lasach, na plażach, na polach uprawnych. Czasem jeśli ktoś pracuje z odpowiednim żywiołem wybiera konkretne okolice: w przypadku żywiołu ognia przy gorących źródłach, pustyniach, w przypadku wiatru na szczytach gór, w przypadku ziemi w jaskiniach, w ogrodach, w parkach.
Czasami z okazji jakiegoś święta czy jakiejś okoliczności, wiccanie wybierają specyficzne miejsca np. w czasie święta Samhain mogą być to cmentarze.
Czas magii
Mówi się, że każdy czas jest dobry na magię. Jeśli czarownik lub czarownica czegoś pragnie, może odprawić rytuał o dowolnej porze. Dobrze jest jednak pamiętać o pewnych wskazówkach.
Najistotniejszy wpływ na magię wywiera słońce i księżyc. Przede wszystkim fazy księżyca grają istotną rolę. Niezmierne ważne w eklektycznej wicca jest odprawianie rytuałów w jak najlepszym czasie dla konkretnego typu magii. Najważniejszą rolę odgrywa księżyc.
Księżyc rosnący, to czas początków, najlepszy w przypadku magii związanej z początkiem jakiegoś przedsięwzięcia, rozwijaniem czy wzrostem. Najlepiej wtedy zająć się magią miłosną, magią przyciągania pieniędzy etc. Pełnia księżyca to czas pełnej mocy. Zaklęcia rzucone w trakcie tej kwadry są mocne, jednakże krótkotrwałe. W okresie pełni, najlepiej zająć się rytuałami dotyczącymi jednostkowych wydarzeń np. zdanie egzaminu, szybkie zdobycie określonych środków etc. Księżyc ubywający to czas kończenia, zanikania i jest najlepszym czasem na magię zamykającą pewne sytuacje. Stąd np. jeśli wówczas chcemy coś zakończyć, usunąć z naszego życia, najlepiej jest praktykować magię właśnie w tym okresie. Nów jest odpowiednim czasem na zmianę czegoś, co diametralnie chcielibyśmy przeprowadzić w naszym życiu. Warto zwrócić uwagę np. na wpływ kwadr księżyca na nasze codzienne życie. Kiedy chcemy się odchudzić lub zerwać z nałogiem, powinniśmy zacząć swoje postanowienia kiedy księżyca ubywa. Księżyc wywiera olbrzymi wpływ na nasze ciała, które w dużej części składają się z wody. Dawniej ludzie wierzyli, że rośliny lepiej rosną, kiedy posadzi się je wraz z początkiem nowej kwadry.
Niektórzy wiccanie czasem dobierają sobie odpowiednią porę do konkretnych praktyk: wschód słońca jest czasem na czary dotyczące początku czegoś w ich życiu, zachód słońca czasem odpowiednim na zakończenie czegoś. Inni sugerują się położeniem księżyca w danym znaku zodiaku. Czasami wiccanie biorą stosowne dni na magię, wiążąc to z magią planet. Każdym dniem rządzi inna planeta, przypisywana innemu Bogu lub Bogini.
Nigdy jednak wiccanie nie uwzględniają wszystkich tych rzeczy na raz. Najczęściej jest to wręcz niewykonalne Z reguły wybierają kilka z nich, twierdząc, że niedopełnienie wszystkich warunków nie będzie miało wielkiego wpływu na magię. Tradycyjnym czasem odprawiania czarów jest okres od północy do pierwszego piania koguta i pory nocne są najczęściej wybierane przez wiccan. Rzadko kto jest im wówczas w stanie przeszkodzić w obrzędach – tak też właśnie czarownice przez stulecia odprawiały obrzędy, chroniąc się przed prześladowaniami.
Stroje
Tradycja gardneryjska zapoczątkowała popularne odprawianie obrzędów nago (ang. scyclad), co podkreślać miało związki z naturą, luźne odprawianie obrzędów. Nie wszyscy obecnie stosują ten zwyczaj.
Dużą popularnością cieszą się szaty. Czasem kowen ma swoje własne stroje gdzie wszyscy zakładają szaty w określonym kolorze (w zależności od święta czy celu rytuału). Są one zazwyczaj ozdobnie wykańczane i szyte z kolorowych materiałów. Niekiedy przypominają habity, innym razem szlafrok z kapturem. Niektórzy ubierają tradycyjne stroje czarowników i czarownic. Czarownicy noszą długie szaty, ozdobione znakami zodiaku, na głowy zakładają szlafmyce (co tłumaczy tradycję czarowników – na obrzędach spotykali się dawniej w stroju nocnym, stąd taki tradycyjny strój czarownika), na nogi zakładają ciżemki. Czarownice noszą tiarę (stożkowaty kapelusz), płaszcz, pas czarownicy (zrobiony ze sznurka cingulam, na którym jest szereg purchawek i skórzany woreczek), rękawiczki, podwiązki, koronę czarownicy, rytualną biżuterię (tzw. ang. bigges).
Inni wiccanie nie mają określonych strojów, uczestniczą w obrzędach w strojach codziennych lub po prostu ubierają się bardziej „elegancko” niż zazwyczaj, albo w barwach związanych z daną uroczystością.
Pomocnik wiccan
Wiccanie, podobnie jak klasyczni czarownicy uwielbiają zwierzęta. Stereotypowa czarownica zawsze widniała na obrazach w towarzystwie czarnego kota, ropuchy lub wilka. Czarownikowi zazwyczaj towarzyszyła sowa. Wiccanie twierdzą, że w zwierzętach tkwi moc, która niejednokrotnie pomaga im w obrzędach. Zwierzęta, według wierzeń ludowych były opiekuńczymi bóstwami domowymi. Czasem zdarza się, ze wiccanie zabierają na obrzędy swoich „przyjaciół”, aby udzieliły im swojej mocy. Zwierzę wiccan najczęściej nazywa się familiar, pomocnik czy imp. Dowodem na pozytywne działanie energii przekazywanej przez zwierzęta są takie pojęcia jak dogoterapia.
Autor: Świętosław
