Bajeczka o chorej wiewiórce

Gdy zwierzątko zachoruje, musi zostać w dziupli przez jakiś czas, żeby nie zarazić innych zwierzątek. Co robić w tym czasie, gdy doskwiera nuda? /fot.www.sxc.hu fot. www.sxc.hu
Maciek był w nie najlepszym humorze. Bolała go głowa, drapało w gardle i miał straszny katar. Po prostu był chory. Nie mógł chodzić do szkoły, nikt go nie odwiedził, a i on sam nie mógł do nikogo pójść się pobawić. Strasznie się nudził. – Chodź do mnie, synku. – Tata odłożył na bok warzywa. – Później zrobimy tę zupę. Teraz opowiem ci bajkę o leśnej wiewiórce.
/ 27.07.2011 13:18
Gdy zwierzątko zachoruje, musi zostać w dziupli przez jakiś czas, żeby nie zarazić innych zwierzątek. Co robić w tym czasie, gdy doskwiera nuda? /fot.www.sxc.hu fot. www.sxc.hu

Tego roku jesień była bardzo pochmurna i deszczowa. Właściwie z nieba bez przerwy siąpił drobny deszczyk.

– To kapuśniaczek – mówił tatuś. – Dziś na obiad też będzie kapuś­niaczek. Zaraz wystawimy garnek za okno i zupa gotowa! Tata uśmiech­nął się. – Żartuję oczywiście! Ale zupkę pomożesz mi zrobić?

Mały Maciek spojrzał na tatusia i bez odrobiny radości w głosie grzecznie odpowiedział:

– Tak.

Tata zdziwił się trochę, bo jego synek uwielbiał z nim gotować. Jed­nak tego dnia Maciek był w nie najlepszym humorze. Bolała go głowa, drapało w gardle i miał straszny katar. Po prostu był chory. Nie mógł chodzić do szkoły, nikt go nie odwiedził, a i on sam nie mógł do nikogo pójść się pobawić. Strasznie się nudził.

– Chodź do mnie, synku. – Tata odłożył na bok warzywa. – Później zrobimy tę zupę. Teraz opowiem ci bajkę o leśnej wiewiórce. Może to małe rude zwierzątko podpowie ci, co można robić, gdy jest się chorym.

Chłopiec bardzo lubił słuchać różnych historii opowiadanych przez tatę. Uśmiechnął się więc i usiadł mu na kolana.

Polecamy: Bajeczka o niesfornym niedźwiadku

Mała ruda wiewióreczka Kitka mieszkała w dziupli starego buka. Nie miała braci ani sióstr, ale w całym lesie było mnóstwo zwierząt, z którymi się bawiła od rana do wieczora. Wciąż biegali na leśną po­lankę i tam wymyślali wesołe zabawy: w chowanego, w berka, w teatr. Przyjaciele zrobili sobie nawet huśtawkę. Grali w „piłkę żołędziową”, „turlankę kasztanową”, a w bardzo wietrzne popołudnia puszczali la­tawce zrobione z liści największego w całym lesie klonu. Leśne zwie­rzątka nigdy się nie nudziły i wciąż wymyślały nowe niesamowite za­bawy. Jednak pewnego dnia wiewiórka nie mogła pójść z przyjaciółmi na umówione spotkanie. Nikt również nie mógł przyjść do niej. Kitka zachorowała i mogłaby zarazić inne zwierzęta. Musiała więc zostać w domu i sama wymyślić sobie jakieś ciekawe zajęcie. Ponieważ była bardzo pomysłową wiewióreczką, poprosiła mamę:

– Mamusiu, przynieś mi, proszę, liście brzozy, jarzębinę, źdźbła trawy, korę sosnową i brzozową, trochę kasztanów, jagody, maliny...

– Ojej! – przerwała jej mama wiewiórka. – Nie tak szybko, bo nie zapamiętam! Co będziesz z tym wszystkim robić?

– Po prostu nie będę się nudzić dzięki tym liściom, jarzębinie, kasztanom...

– Dobrze, już wiem! – Mama przerwała wyliczankę Kitki. – Zaraz ci to wszystko dostarczę.

Kiedy mama wiewiórka wróciła z pełnym koszyczkiem, Kitka zawołała tylko: „Dziękuję!”, i pobiegła do swojego pokoiku. Usiadła wygodnie i zabrała się do pracy. Z kory sosny wystrugała piękną łód­kę. Z jarzębiny i trawy korale dla mamy, a kasztany przydały się jej do układania kształtów liter i różnych figur. Na koniec, korzystając z jagód i malin, namalowała na kawałku kory z brzozy piękne kwiaty, takie same jakie rosły na leśnej polance. Gdy skończyła, był już wie­czór. Kitka sama nie wiedziała, kiedy minął dzień. Pobiegła do mamy i powiedziała, pokazując jej swoje prace:

– Zobacz, mamusiu!

– Och, kochanie! Napracowałaś się dzisiaj. Wszystko jest bardzo ładne! – Mama wiewióreczki usiadła przy niej.

– To jest dla ciebie! – Kitka zawiesiła jarzębinowe korale na szyi swojej mamy.

– Dziękuję ci. Są naprawdę śliczne. Nigdy nie miałam nic rów­nie pięknego! – Pani wiewiórka przytuliła swoją córeczkę i po chwili dodała. – Jeśli jutro będziesz czuła się już dobrze, zaprosimy twoich przyjaciół. Urządzimy wystawę wszystkich twoich prac. Zrobię mały poczęstunek, a ty opowiesz nam, jak zrobiłaś takie ładne rzeczy. Zgoda?

Małej wiewióreczce bardzo spodobał się ten pomysł, więc z wiel­ką przyjemnością pomyślała o kolejnym dniu. Zupełnie zapomniała o tym, że jeszcze rano tak bardzo się nudziła.

Kiedy tata skończył opowiadać, spojrzał na Maćka, ale synka już przy nim nie było. Chłopiec był już w swoim pokoju i wyjmował z szu­flady kokardki, bibułę, drobne kamyczki znalezione latem nad morzem i inne swoje skarby.

„Widzę, że jednak wiewiórka podsunęła ci parę pomysłów” – pomyślał. No cóż, dzisiaj zupę zrobię sam.

Zobacz też: Łagodnie czy stanowczo - jak wychowywać dzieci?

  

Bajka pochodzi z książki „Krótkie bajeczki dla chorej córeczki” autorstwa Joanny Moniki Litwin (Oficyna Wydawnicza „Impuls”, 2011). Publikacja za wiedzą wydawcy.

Redakcja poleca

REKLAMA