fot. Fotolia
Żyjąc we dwoje, cieszymy się swoim szczęściem, planujemy wspólną przyszłość i chcemy, aby była ona jak najlepsza. Niejednokrotnie musimy jednak stawiać czoła poważnym problemom, które stoją na naszej drodze. Jednym z takich momentów jest diagnoza przewlekłej choroby partnera. Aby przejść przez ten trudny okres i przystosować się do nowych warunków życia, musimy nauczyć się jak o tym rozmawiać. Jak więc to zrobić i jakich błędów w komunikacji unikać, radzi ekspert portalu sm24.pl, psychoonkolog dr Mariola Kosowicz.
– Pogodzenie się z nową sytuacją i wejście w rolę osoby wspierającej może być trudne, zwłaszcza gdy nie możemy do końca przewidzieć skutków choroby, jak ma to miejsce w przypadku stwardnienia rozsianego (SM). Potrzeba czasu i wewnętrznego dystansu, aby uznać chorobę bliskiego jako fakt, wtopić ją w codzienne życie i zacząć walkę o utrzymanie jak najlepszej formy fizycznej i psychicznej. W tej sytuacji ważne jest, aby nauczyć się, jak o chorobie rozmawiać – traktowanie jej jako niewygodnego tematu tabu może wprowadzać dodatkowe napięcie i skazuje pacjenta na samotne przeżywanie emocji. Być może nasz partner obok rozmowy będzie potrzebował również innego rodzaju wsparcia – pomocy w umówieniu wizyty lekarskiej, przygotowaniu posiłku czy domowej rehabilitacji, ale to właśnie otwarta komunikacja daje szansę na to, aby poczuł się bezpiecznie i przekonał, że nie jest sam – wyjaśnia dr Mariola Kosowicz.
Jak rozmawiać o chorobie z najbliższą nam osobą?
- Mów szczerze i wprost – podejmowanie trudnych tematów takich jak choroba i związane z nią obawy jest niełatwe, szczególnie jeśli nie robiliście tego wcześniej. Aby ten moment był dla Was jak najbardziej komfortowy, znajdź spokojną chwilę, by zapytać partnera, czy możecie porozmawiać. Wyraź jasno swoje cele, mów od serca. Nie powtarzaj, że „wszystko będzie w porządku”.
- Słuchaj i staraj się nie przeszkadzać – czasami najlepszym sposobem komunikacji jest po prostu słuchanie. Możliwe, że będzie to jedna z najważniejszych rzeczy, jakie możesz zrobić. Istotne jest również, by być wspierającym niezależnie od tego, o czym mówi Twój bliski. Być może nie od razu będzie chciał mówić o chorobie – zapytaj, czy wolałby przemyśleć temat i porozmawiać o tym innym razem.
- Nie lekceważ strachu chorego – jeśli Twój bliski mówi wprost o swoich obawach, nie bagatelizuj jego obrazu choroby. Niektórych chorych razi, gdy rozmówca ignoruje ich niepokój, zwłaszcza w tak istotnej kwestii. Okaż bliskiemu, że Ty również masz wiele obaw związanych z chorobą, ale zaznacz, że wspólnie będzie Wam łatwiej sobie z nimi poradzić.
- Pozwól bliskiemu na wyrażanie emocji i nie traktuj ich osobiście – rozmowie na tak trudne tematy mogą towarzyszyć różne skrajne emocje, takie jak złość, żal, agresja czy poczucie bezsilności – bądź gotowy na bycie świadkiem wyrażania ich przez chorego. Nie neguj emocji pacjenta i jednocześnie nie traktuj ich osobiście.
- Pogłębiaj swoją wiedzę o chorobie – dowiedz się jak najwięcej o chorobie, z którą zmaga się Twój partner. Zapoznanie się z rzetelnymi informacjami na ten temat pozwoli Ci szerzej spojrzeć na problem i zapobiegnie krępującym sytuacjom podczas rozmowy. Jeśli Twój bliski cierpi na stwardnienie rozsiane, źródłem wiedzy o chorobie, z którego możecie korzystać wspólnie, jest portal sm24.pl. Znajdziecie tam praktyczne wskazówki, jak radzić sobie z objawami SM na co dzień.
- Poradź się bliskich/terapeuty – czasami warto poradzić się innych. Jeśli jednak nadal będziesz mieć problemy z rozmową na temat choroby, poszukaj profesjonalnego wsparcia. Psycholog pomoże poruszyć kwestie, o których nie czujecie się na siłach rozmawiać samodzielnie. Jeśli Twój partner nie chce uczestniczyć w wizycie u specjalisty, zawsze możesz sam iść na wizytę.
Zobacz też: Zdrowa bliskość czy próba usidlenia – jaki jest twój związek?
A co z rozmową o życiu intymnym?
Choroba Twojego partnera może mieć wpływ również na Wasze życie intymne, dlatego ważne jest, abyście mogli omówić między sobą wpływ schorzenia na seksualność. Może się okazać, że potrzebne będzie wypracowanie nowych umownych znaków dotyczących spraw seksu oraz ustanowienie innych niż dotychczas „rytuałów” seksualnych, które będą lepiej dopasowane do Waszych zmieniających się zadań w związku (partner, opiekun).
Zanim jednak poruszysz z bliskim kwestię intymności, warto żebyś wziął/wzięła pod uwagę, jak wyglądała ta sfera życia przed chorobą i czy potraficie swobodnie o niej rozmawiać. Pamiętaj jednak, że szczera i otwarta komunikacja na ten temat może pomóc w wzmocnieniu relacji między Wami, pogłębi uczucie intymności i ułatwi rozwianie obaw. Rozmowa na pewno przebiegnie łatwiej, jeśli unikniesz oskarżania, przypisywania winy czy krytykowania. Mimo trudności, jakie mogą pojawić się w związku z chorobą m.in. zmęczenie, kurcze mięśni czy czynniki psychologiczne (np. niższa samoocena oraz gorszy nastrój), wcale nie oznacza to, że z tej sfery życia musicie rezygnować.
Pamiętaj, że intymność to nie tylko fizyczność, ale także uczucia. Omawianie spraw związanych z życiem seksualnym może początkowo być bardzo krępujące, jednak jeśli zyskasz biegłość w prowadzeniu tego typu rozmów, prawdopodobnie zaczniecie lepiej komunikować się także w sensie ogólnym.
Zobacz też: Kocham żonę, ale jej nie pragnę!
Źródło: materiały prasowe On Board/mn
