To był dziwny rok. Nie mogłam powiedzieć, że to, co się działo w moim życiu, przypominało klasyczne małżeństwo, ale nikt z zewnątrz zdawał się tego nie zauważać. Przy znajomych trzymaliśmy fason, uśmiechaliśmy się na wspólnych kolacjach, z przymilną serdecznością pytaliśmy o dzieci znajomych, nowe samochody, plany wakacyjne. Tylko ja wiedziałam, że w naszym domu od miesięcy gościła cisza. Jej ciężar był trudny do zniesienia.
Wszyscy się dziwili
W momencie, w którym oznajmiłam, że chcę rozwodu, lawinowo pojawiły się głosy pełne zdziwienia: „Jak to?” „Ale przecież jesteście idealną parą!” „Nie możecie tego naprawić?”. Każde takie wyrażane z rzekomą troską pytanie brzmiało jak zarzut. Wszyscy próbowali rozwiązać problem, jakby to było zadanie matematyczne, w którym ja zapomniałam uwzględnić istotnego równania. Próbowałam z początku tłumaczyć się ogólnikami, mówiłam coś o niezgodności charakterów, o oddaleniu się od siebie, ale te słowa zdawały się jeszcze bardziej rozpalać emocje wokół.
Im bardziej próbowałam wyjaśniać, tym mniej zrozumienia widziałam na twarzach innych osób. A problem leżał też w tym, że sama... nie czułam się przekonana do tych moich wymówek i rzekomych powodów.
– Jesteście razem od ośmiu lat, to za dużo, żeby tak to po prostu rzucić! – powiedziała matka.
Siedziała w salonie przy stole, stukając paznokciami o blat. Wydawała się podminowana, ale w oczach widziałam coś jeszcze – strach. Bała się, co powiedzą inni.
– Nie rzucam niczego „tak po prostu” – odparłam, biorąc łyk zimnej kawy. – Mamo, proszę, zrozum, to jest przemyślana decyzja. Nie chcę go krzywdzić, ale to już nie ma sensu.
Spojrzała na mnie z irytacją, jakby moje słowa tylko bardziej ją złościły.
– Nie ma sensu? To się robi, żeby było! Małżeństwo to praca. Zawsze znajdzie się jakiś problem, ale ludzie go rozwiązują. Przecież wy się nawet nie kłócicie!
Wiedziałam, że to powie. Ten argument wracał za każdym razem. „Nie kłócicie się”, „Nie widać problemów”, „Na zewnątrz wyglądacie idealnie”. Ale to, że nikt nie widział problemów, nie oznaczało, że ich nie było.
– Nie każdy problem jest widoczny – powiedziałam tylko, nie chcąc wdawać się w dalsze dyskusje.
Matka westchnęła ciężko, jakbym zawiodłam ją w czymś, co powinno być oczywiste.
Nie próbowała więcej naciskać, przynajmniej nie wprost. Wiedziałam jednak, że zadzwoni do mojej siostry, do ciotki i kilku znajomych, żeby zrozumieć i zadawać pytania w stylu „co mi odbiło”. A ja? Ja po prostu chciałam spokoju.
Czekała mnie trudna rozmowa
Znajomi również próbowali mnie odwieść od decyzji. Najbardziej naciskała Kasia, moja najbliższa przyjaciółka. Spotkałyśmy się na kawie kilka dni po tym, jak powiedziałam jej o rozwodzie. Już od progu kawiarni widziałam, że jest uzbrojona w cały arsenał argumentów.
– Nie wierzę, że chcecie się rozwieść. Wy zawsze byliście... no, wiesz, wzorem dla innych. Tacy spokojni, zgrani. Co się właściwie stało?
– Nic takiego, czego można by się spodziewać – odpowiedziałam, kręcąc łyżeczką w filiżance.
Czułam, że zaraz zacznie naciskać.
– Ale to chyba da się naprawić? Terapia, rozmowy... Nie rzuca się ośmiu lat tylko dlatego, że coś przestało działać. Przecież ludzie pracują nad sobą, nad związkiem. Wygląda mi to na chwilowy kryzys. On cię przecież kocha, widać to po nim.
Nie powiedziałam wszystkiego
Kasia miała dobre intencje, ale nie mogłam jej powiedzieć wszystkiego. Nie mogłam opowiedzieć o tych długich nocach, kiedy budziłam się w środku nocy, słysząc, jak Paweł po raz kolejny wychodzi z domu, żeby nie wiadomo gdzie spędzić czas do rana. Nie mogłam mówić o tym, jak przez ostatnie dwa lata czułam się, jakby mój mąż był tylko gościem w naszym wspólnym domu. A przede wszystkim nie mogłam wyjaśnić tego, co było kluczowe – nie mogłam powiedzieć, dlaczego przestałam go kochać. Czasem uczucie po prostu wygasa, a ty zostajesz z pustką, która sprawia, że każdy dzień wydaje się gorszy od poprzedniego.
– Uwierz mi, Kasia, to nie kwestia naprawiania czegokolwiek – powiedziałam w końcu, starając się, by mój głos brzmiał pewnie. – Tak zdecydowałam, bo wiem, że inaczej oboje będziemy nieszczęśliwi.
Kasia patrzyła na mnie przez chwilę w dziwny sposób. W końcu spuściła wzrok i pokiwała głową, ale w jej spojrzeniu czułam rozczarowanie.
Mąż nie wiedział, dlaczego odchodzę
Najgorzej było z Pawłem. On nie chciał rozwodu, przynajmniej tak mówił. W pierwszej chwili próbował negocjować, obiecywał, że się zmieni, że spróbuje być lepszym mężem. Ale z czasem jego reakcje stały się bardziej zobojętniałe. W jego oczach widziałam rozczarowanie, a może nawet coś, co przypominało nienawiść. Nie mogłam go za to winić. Nie wiedział, dlaczego tak naprawdę odchodzę.
Prawdziwy powód znałam tylko ja. Był to sekret, który nosiłam w sobie od lat, w odmętach mojej głowy. Powód, dla którego nigdy nie było kłótni, dla którego zawsze panował między nami chłód i dystans. Paweł mnie zdradził. Zrobił to dawno temu, kiedy myślał, że nigdy się nie dowiem. Dowiedziałam się przypadkiem, ale nigdy mu tego nie powiedziałam. Może dlatego, że chciałam wierzyć, że da się to przezwyciężyć. Może dlatego, że nie chciałam rozbijać tego, co stworzyliśmy. Ale w środku to mnie zżerało. Codziennie. Każde spojrzenie, każde słowo, każdy wspólny wieczór przypominały mi, że jestem dla niego tylko jedną z opcji, a nie wyborem.
Nie zmienię decyzji
Czy mogłam to wybaczyć? Może mogłam, ale nie chciałam. I dlatego wiedziałam, że to ja muszę odejść. Wszyscy próbowali naprawiać moje małżeństwo, bo widzieli tylko pozory. Wyidealizowaną wersję zdarzeń. Ja widziałam prawdę, tę niewidoczną dla innych rysę, która z biegiem lat stała się trudna do przeoczenia.
W dniu, w którym przeprowadziłam się do wynajętego mieszkania, doświadczyłam poczucia ulgi, ale i... dziwnej pustki. Osiem lat to kawał czasu. To część życia. I teraz nagle to wszystko zostawiłam za sobą. Jedną decyzją.
Tak jak się spodziewałam, wszyscy byli rozczarowani. Matka, znajomi, a nawet Paweł. Ale ja wiedziałam jedno – w końcu postąpiłam słusznie.
Natalia, 33 lata
Czytaj także: „Dostałam od babci suszone grzyby na Święta. Pomiędzy borowikami znalazłam bardzo cenną niespodziankę”
„Wróciłem na Święta z zagranicy. Chciałem zrobić żonie niespodziankę, ale zamiast niej pocałowałem klamkę”
„W Wigilię podzieliłem się kromką chleba z bezdomnym. Pierwszy raz nie czułem się samotny w Święta”
