Punktem wyjścia w medytacjach jogi jest koncentracja na jednym obiekcie-ekagrata. Kontroluje ona aktywność zmysłową i aktywność podświadomości. Jej skutkiem jest zatrzymanie automatyzmów psychomentalnych tworzących świadomość zwykłych ludzi.
Aby osiągnąć ekagratę - a w przypadku granicznym jej skrajną formę: samadhi - potrzebne są "techniki" jogi. Są to:
1. jama-zakazy - np. nie zabijać, nie kraść;
2. nijama-nakazy - np. utrzymywanie czystości ciała i jego wewnętrznych organów, utrzymywanie spokoju, asceza, brahmaczarja czyli wstrzemięźliwość seksualna, studiowanie filozofii jogi, oddanie się Bogu (Iśwara);
3. praktyka asan - dających ciału siłę, zdrowie i stabilną równowagę. Wtedy świadomość nie jest zakłócona obecnością ciała. Na płaszczyźnie ciała asana jest ekagratą-ciało jest "skoncentrowane" w jednej pozycji.
4. pranajama - ćwiczenie oddychania. Oddech zostaje tu zrytmizowany, spowolniony i zatrzymywany. Jest to przeciwieństwo arytmicznego sposobu oddychania w jaki normalnie oddychają ludzie. Ta nieregularność wywołuje niebezpieczną płynność psychiczną i w konsekwencji brak stabilności i rozproszenie uwagi.
5. pratjahara - wycofanie zmysłów, wyzwolenie aktywności zmysłowej spod dominacji przedmiotów zewnętrznych. Odtąd jogin (w przeciwieństwie do zwykłych ludzi) nie będzie już więcej "rozpraszany" przez zmysły i aktywność zmysłową.
Zobacz także: Medytacja
6. dharana - koncentracja,ułatwia ją bardzo rytmizacja i zatrzymywanie oddechu. Dharana jest to właściwie ekagrata-koncentracja na jednym punkcie z jednoczesnym zrozumieniem tej koncentracji. Jest to związanie świadomości z jednym miejscem. Nie można osiągnąć dharany bez pomocy przedmiotu na którym zatrzymuje się myśl.
7. dhjana - medytacja jogiczna, jeśli dharana jest utrzymywana przez umysł odpowiednio długo i bez żadnych zkłóceń wywoływanych jakąś inną funkcją, wówczas osiąga się dhjanę.
8. samadhi - uspokojenie,wyzwolenie,"zastój",enstaza,wchłonięcie,zjednoczenie,całość,połączenie.Jest końcowym rezultatem i ukoronowaniem wszystkich wysiłków i ćwiczeń duchowych jogina. Akt medytacji i jej przedmiot stają się tutaj tym samym. Obiekt medytacji nie ukazuje się już świadomości w relacjach które go ograniczają lecz "jakby był pusty sam w sobie". Złudzenia i wyobraźnia zostają w ten sposób pokonane przez samadhi, następuje stłumienie wielości stanów mentalnych.
Zobacz także: Na czym polega joga Nidra
Dharana, dhjana i samadhi to potrójna "technika" zwana samjasana (iść razem). Realizuje ona niezależność od bodźców świata zewnętrznego za pośrednictwem ekagraty. W samadhi następuje "załamanie poziomu" i przejście od "bycia" do "poznania". Utrwalona w samadhi świadomość (citta) może teraz mieć bezpośrednie objawienie jażni (purusza). Ból istnienia zostaje zniesiony. Wyzwolony jogin-dzivanmukta, umiera dla zwykłego życia i odnajduje zrytmizowane, głębokie i prawdziwe życie samego kosmosu. Chaos świeckiego życia psychosomatycznego zostaje przekształcony w jedność z kosmosem.
Widać tu inicjacyjny charakter jogi poprzez wtajemniczenie "umiera się "dla zwykłego świata aby się "odrodzić" w świecie świętym. Jogin wyzwalając się buduje duchowy wymiar wolności i "wprowadza" go do kosmosu i życia tzn. do egzystencji cierpiących i nieszczęśliwie uwarunkowanych.
