Filozofia savoir - vivre`u ujmuje elegancję jako perfekcjonizm w wyglądzie (postawa, ubiór, towarzyszące mu akcesoria) i zachowaniu, jako szlachetność wyglądu i tego, co dzisiaj nazywa się mową ciała. Przez analogię określa się też w świecie savoir - vivre jako eleganckie pewne reakcje, działania, zachowania – te mianowicie, które można określić jako piękne, które wprost emanują szlachetnością.
Sens elegancji
Elegancja to zatem piękno, wdzięk i zarazem szlachetność (najwyższa jakość) w wyglądzie i zachowaniu. Spokojna i dyskretna (nie krzykliwa), harmonijna, a więc, właśnie, znamionująca dobry smak, gust, wytworność, klasę manifestacja wewnętrznego uposażenia i postawy wobec innych .
Elegancja jest to zatem nie tylko sposób ubierania się, ale również kształtowania swojego otoczenia, bycia, reagowania. Jest wyrazem wewnętrznych potrzeb, wewnętrznego ładu, stosunku do świata i ludzi.
Elegancja, jak wynika z powyższych wypowiedzi, pojawia się w dwóch perspektywach: wyglądu i zachowania.
Wygląd
Elegancki wygląd zależy w pierwszym rzędzie oczywiście od ubioru, ale również od sposobu jego noszenia, od tego w jakim stopniu pasuje do kontekstu, w którym noszący go człowiek się pojawia. Elegancki wygląd zależy też od postawy ciała, sposobu poruszania się, gestykulacji, mimiki. Wszystkie te czynniki nie mogą być prostackie, muszą być jakoś piękne, szlachetne, wytworne – eleganckie.
Zachowanie
Eleganckiemu wyglądowi musi towarzyszyć eleganckie zachowanie się – wykonywane czynności, dokonywane wypowiedzi skierowane do innych osób, reakcje na czynności, działania i wypowiedzi innych. Elegancki wygląd i eleganckie zachowanie nie mogą pojawiać się w życiu dobrze wychowanego człowieka tylko „od wielkiego dzwonu” czy wtedy, gdy jest on obserwowany przez osoby, na których mu szczególnie zależy.
Człowiek dobrze wychowany będzie dobrze wychowany, a więc i elegancki zawsze i wszędzie.
Ktoś powiedział, że taki człowiek bierze z cukiernicy kostki cukru za pomocą odpowiednich szczypczyków nawet wtedy, gdy jest sam w pokoju.
Elegancki człowiek pojawia się w dresie tylko na boisku, a roznegliżowany tylko na plaży, w wytartych spodniach i wyciągniętym, spłowiałym swetrze tylko przy domowych pracach, gdy nikogo nie gości.
Czym jest elegancja?
Najłatwiej uchwycić ją w odniesieniu do ubioru. Irena Kamińska-Radomska w swojej „Etykiecie biznesu” stwierdza: „możemy być pewni, że wyglądamy elegancko”, gdy nasz strój jest „skromny, drogi i konserwatywny” .
Polecamy: Kolorystyka stroju
Strój skromny, w jej ujęciu, to strój, który nie jest wcale tani, ale nie działa „pobudzająco na płeć przeciwną”.
Można, by tu jeszcze dodać, że jest to strój, który nie rzuca się w oczy – nie „kapie złotem”, w którym nie wygląda się „jak choinka”.
Strój drogi to jest strój, na którym się „nie oszczędza”, strój, który jest, jak to podkreśla wielu autorów, „dobry gatunkowo”, „najwyższej jakości”, w którym nie wygląda się „przeciętnie”.
Można jeszcze dodać, że nie chodzi tu o jakikolwiek strój posiadający wysoką cenę np. elegancką spódnicę, która jest uszyta z materiałów najwyższej jakości, ale strój, który zarazem jest, przypomnijmy, skromny i tradycyjny (nie może zatem być sportowy czy ekstrawagancki).
Strój tradycyjny to strój o akceptowanym od „niepamiętnych czasów” kroju i kolorze (w kolorach „spokojnych”), klasyczny, uniwersalny, w żaden sposób, nawet w szczegółach, nie posiadający znamion ekstrawagancji.
