Z dziecięcą manipulacją mamy do czynienia już od jego niemowlęctwa. Maluch, który chce osiągnąć jakąś korzyść, zachowuje się w sposób mogący mu to umożliwić – kaprysi lub płacze. Przede wszystkim należy nauczyć się cierpliwości i pewnej rozwagi w takich wypadkach – nie zawsze płacz dziecka oznacza jego krzywdę albo zagrożenie. Rodzice nie powinni od razu biec na pomoc, tulić i uspokajać. Takie zachowanie może prowadzić do jeszcze większego rozkapryszenia dziecka. Płacz spowodowany kaprysem da się odróżnić od tego oznaczającego autentyczną potrzebę. Dziecku nie stanie się nic złego, jeśli popłacze przez chwilę.
Miłość
Dziecko dopiero uczy się kontaktów ze światem. Jego próby manipulacji, które są w istocie manifestacją własnego istnienia, są w pełni uzasadnione i usprawiedliwione. Natomiast w żadnym wypadku nie powinni manipulować dzieckiem rodzice. Dziecka poniżej 8 miesięcy życia nie należy karać. W tym wieku po prostu nie rozumie ono swojego przewinienia i nie powiąże go z karą. Jest to okres, w którym trzeba podchodzić do dziecka z miłością, czułością i zapewnić mu poczucie bezpieczeństwa, mówiąc do niego, a nie stosując niezrozumiałe i przykre kary czy krzyk. Jeśli w wychowaniu pojawią się kary, muszą towarzyszyć im jasno wyznaczone reguły prawidłowego zachowania.
Dojrzałość
Postawa rodziców jest kluczowa w kształtowaniu woli dziecka. Rodzic, który „przegrywa” z dzieckiem, ucieka się do łez, krzyku, uwalniania własnych emocji i frustracji – nie jest najlepszym wzorcem. Zaczyna wówczas stosować karę jako ekwiwalent dojrzałej postawy, na jaką nie było go stać. Należy jednak wypracować taką postawę, która stanie się wzorcem dla dziecka:
- traktujmy dziecko poważnie, odpowiadajmy na jego pytania,
- ustalmy granice zachowań, by dziecko wiedziało zanim zostanie ukarane, że źle postępuje,
- bądźmy konsekwentni w zachowaniu, sprawiedliwi, nie karzmy dziecka za coś, czego nie miało szans zrobić poprawnie,
- nie mścijmy się i nie obrażajmy na dziecko, po każdej kłótni pozwólmy mu się przytulić i wyraźmy swoją miłość, zażegnując spór. To bardzo istotne zachowanie - zwłaszcza przy dzieciach nadpobudliwych, wrażliwych, nerwowych - budujące miłość i relacje rodzinne.
Dojrzałe podejście do dziecka wpłynie pozytywnie na jego rozwój i zniweluje ryzyko przyszłych problemów z jąkaniem czy nauką.
Zobacz także: Apel Twojego Dziecka - jak mądrze kochać?
