W świecie nieśmiałego dziecka
Nieśmiałe dziecko ma trudności w relacjach z rówieśnikami. W trakcie zabawy przygląda się innym, nie angażując się lub podejmując niewielką inicjatywę. Boi się innych dzieci i mimo, że ma potrzebę kontaktu, wybiera zabawę w pojedynkę. Nieśmiałości towarzyszy lęk przed oceną. W szkole objawia się to strachem w obliczu możliwości bycia wezwanym do odpowiedzi, u mniejszych dzieci lękiem w kontakcie z rówieśnikami i „chowaniem się za spódnicą mamy”.
Nieśmiałość wiąże się z poczuciem dyskomfortu. W jaki sposób rodzice mogą pomóc swojemu dziecku w pokonywaniu swojej nieśmiałości? Poniżej kilka wskazówek.
Dodawaj otuchy
Dziecko, które jest nieśmiałe, potrzebuje słów wsparcia i zachęty. Ważną zasadą w tym aspekcie pracy z nieśmiałością jest zasada, którą można nazwać: nic na siłę. Bądź delikatny i ostrożny. Staraj się stworzyć dla swojego dziecka atmosferę bezpieczeństwa oraz poczucia, że zawsze może odmówić. Pokazuj mu dobre strony kontaktu z innymi, ale nie pchaj na siłę.
Zaakceptuj swoje dziecko
U źródeł nieśmiałości można niejednokrotnie znaleźć doznawanie częstych, przykrych doświadczeń życiowych. Trudności w szkole czy rozwód rodziców mogą przyczynić się do wycofywania się dziecka ze środowiska i zamykania się w sobie. Dlatego ważne jest wczucie się w emocje naszej pociechy, nie ośmieszanie i nie krytykowanie. Przydatna może się stać się otwarta rozmowa o swoich uczuciach. Stwórz sytuację, w której zarówno Ty, jak i Twoje dziecko moglibyście wspólnie podzielić się swoimi przeżyciami.
Polecamy: Magiczne znaczenie bliskiej relacji z matką
Zachęcaj do podejmowania ryzyka
Podczas zabawy namów dziecko do podjęcia „ryzykownej” inicjatywy: niech skoczy w Twoje ramiona z wysokiego krzesła. Przez chwilę będzie odczuwało niepewność. Ale za chwilę to uczucie minie i zostanie zastąpione przez radość. W ten sposób dajemy dziecku szansę się przekonać, że stres można pokonać. Co więcej, często wiąże się to z przyjemnością i zadowoleniem z siebie.
Nie przylepiaj etykietek
Gdy wyjaśniasz nieśmiałe zachowanie swojego dziecka, staraj nie nadawać mu etykietek. Dziecko, które słyszy o sobie „Bo on jest zawsze taki nieśmiały”, może uznać, że już taki jest i tak właśnie powinno się zachowywać. Zamiast mówienia o nieśmiałości, można zaznaczyć, że „Lubi przyjrzeć się innym dzieciom, zanim samo wejdzie do gry” lub „Moje dziecko to wspaniały obserwator”. W ten sposób nieśmiałe zachowanie naszej pociechy nie jest ocenione i wzmacniane niepotrzebnymi etykietami.
Polecamy: Jak mądrze chwalić dzieci?
Rozmawiajmy!
Zamiast próbować zmieniać swoje dziecko, można z nim rozmawiać o jego trudnościach. Obnażenie lęku czy stresu w obliczu kontaktu z innymi (w tym wypadku z nami) może pokazać dziecku, że emocje, które się w nim pojawiają, tak naprawdę są czymś normalnym. Przecież obawa przed oceną czy wstyd są bardzo powszechne. Doświadczył ich każdy zdrowo funkcjonujący człowiek.
