Postaw dziecko w sytuacji jego przyjaciela
Jeśli widzimy, że dziecko chciałoby się pogodzić z przyjacielem, a ten ostatni również wykazuje taką chęć, wszystko jest na dobrej drodze.
Uczmy dziecko empatii, prosząc, żeby sobie wyobraziło, jak w tej całej sytuacji czuje się jego przyjaciel. Poprośmy, żeby postawiło siebie w sytuacji kolegi i pomyślało, co poprawiłoby mu samopoczucie.
Następnie niech powie, co poprawiłoby humor jemu samemu. Bardzo często odpowiedzi na te pytania się krzyżują.
Bardzo prawdopodobne jest, że dzięki nim uda nam się znaleźć takie rozwiązanie, które zadowoli obie strony.
Może to oznaczać konieczność zaproszenia drugiego dziecka do domu i zorganizowanie zabawy dla nich dwojga. Możemy również poprosić dziecko, żeby przygotowało prostą kartkę lub napisało liścik do przyjaciela albo zaprosić oboje na szkolne boisko i zachęcić do uściśnięcia sobie dłoni.
Gdy już nic nie da się zrobić
Jeśli jednak dziecko nie chce się pogodzić z przyjacielem, będziemy musieli znaleźć sposób, żeby je pocieszyć.
Pomóżmy mu w pełni wyrazić swoje uczucia i nie bójmy się okazać odrobiny czułości: nawet nastolatki potrzebują czasem terapii regresyjnej w postaci uścisków, pocałunków i powrotu do dziecięcych przyjemności. Łatwiej im wtedy poradzić sobie z przytłaczającymi trudnościami, które czekają na nie w życiu.
A może kolejna przyjaźń?
Zachęćmy dziecko do budowania kolejnych przyjaźni: jeśli boi się odrzucenia przez jedno dziecko, niech zaprosi do domu dwóch lub trzech kolegów. Spróbujmy się dowiedzieć od innych rodziców, na jakie kółka i zajęcia dodatkowe chodzą ich dzieci — istnieje prawdopodobieństwo, że nasza pociecha zechce pójść w ich ślady.
W ciągu kilku tygodni po fakcie zerwania z przyjacielem poświęćmy malcowi trochę więcej uwagi, żeby czuł się kochany, wspierany i podnoszony na duchu.
Zobacz też: Jak rozmawiać z dziećmi o miłości?
A może to wina naszego malca?
Następnie podejmijmy odpowiednie kroki, żeby odbudować w nim poczucie własnej wartości.
Jeśli wygląda na to, że dziecko często miesza się w sprzeczki, nauczmy je, jak stanowczo przedstawiać swój punkt widzenia. Powinno zawsze wychodzić z przekonania, że nie przyjęło na siebie większej winy, niż na to zasłużyło. Najważniejsze w całej sytuacji jest to, że obie strony uważnie siebie słuchają i biorą na poważnie argumenty przeciwnika, nawet wtedy, kiedy ostatecznie okaże się, że muszą się z nimi nie zgodzić.
Zobacz też: Jak wspierać dziecko?
Zerwanie przyjaźni? Niekoniecznie!
Ostatnią rzeczą, jaką musimy zrobić, jest zapewnienie dziecka, że przyjaźń, która podupadła, niekoniecznie musiała się na zawsze skończyć.
Czasem ludzie z powrotem schodzą się ze starymi przyjaciółmi, więc i tak może się stać w przypadku naszej pociechy: nawet się nie obejrzy, kiedy stary przyjaciel powróci.
Fragment pochodzi z książki „Przyjaciele Twojego dziecka. Jak pomóc w nawiązywaniu nowych znajomości” Hilary Pereira (Wydawnictwo Helion, 2008). Publikacja za wiedzą wydawcy.
