Jak radzić sobie z dziećmi starszymi
Dzieci w młodszym wieku szkolnym często zaczynają dyskutować słowami: „wszyscy w mojej klasie mają…”, „a Marcin może…”, powinniśmy spokojnie wytłumaczyć, dlaczego nie możesz na to pozwolić, dlaczego Twoje dziecko nie może mieć tych zabawek, które posiada jego rówieśnik. Jeżeli użyjesz racjonalnych, prawdziwych argumentów, nie potraktujesz dziecka jak niedojrzałego i nie powiesz:, „bo tak” - dziecko zrozumie.
Małym dzieciom nie stawiaj obietnic bez pokrycia. Lepszą nagrodą dla malucha za dobre zachowanie będzie obietnica wspólnej zabawy niż nowa zabawka, czy słodycze. Niedopuszczalne jest przekupstwo i groźby. Także kary cielesne są niedopuszczalne. Nie tylko nie dadzą rezultatów, ale stracimy autorytet w oczach swojego dziecka.
Jeżeli dochodzi do kłótni dotyczących rywalizacji z rodzeństwem, okaż dziecku zainteresowanie. Powiedz, że tak samo je kochasz. Wysłuchaj uważnie dziecka i zastanów się czy nie ma racji. Może nieświadomie faworyzujesz rodzeństwo, może poświęć dziecku więcej uwagi, zaproponuj wspólną zabawę, wyjście. Na przyszłość pamiętaj, aby nie dopuścić do takiej sytuacji.
Zobacz także : Jak mówić do dziecka, jak go słuchać?
Kiedy starsze dziecko samodzielnie chce spędzać czas...
Jeżeli dziecko chce wyjść wieczorem musisz ustalić godzinę powrotu, kto odwiezie dziecko, z kim będzie przebywało. Jeżeli dziecko nie zgadza się na Twoje zasady - podaj racjonalne argumenty. Nie rezygnuj, nie ustępuj, ale rzeczowo wyjaśnij.
Jeżeli starsze dziecko marzy o wyjeździe, a my widzimy, że jego chęci są szczere należy powstrzymać swoje lęki i obawy i pozwolić dziecku wyjechać. Dla swojego spokoju dowiedz się wszystkiego o organizatorach wyjazdu, bezpieczeństwie przejazdu, ubezpieczeniu. Zadbaj o spakowanie dziecka. W dyskusji powiedz dziecku, że chodzi tylko o jego bezpieczeństwo, że boisz się o nie i że je kochasz.
Natomiast, jeżeli występuje problem - na przykład materialny, przyznaj dziecku rację i powiedz, że nie możesz spełnić jego prośby, mimo, że byś chciała. Spróbuj razem z dzieckiem wymyślić coś w zamian – krótszy wyjazd/ pójście w inne miejsce.
Nastolatki - jak z nimi dyskutować?
Najtrudniej jest uzyskać kompromis, jeżeli chodzi o nastolatki. Powinniśmy pamiętać, że nie należy krytykować zachowania i lekceważyć ich uczuć. Postaraj się nie podawać gotowych regułek, lecz pomóc samemu zastanowić się, co ma zrobić. Spróbuj nie podawać dziecku rozsądnych wyjaśnień na nierozsądne zachcianki (na przykład jak chce pojeździć samochodem).
Akceptuj uczucia, pokazuj empatię w kłopotliwej sytuacji, wtedy dziecko łatwiej zaakceptuje twarde ograniczenia.
W przypadku: „dlaczego zawsze ja muszę odkurzać?”, powiedz: „widzę, że bardzo tego nie lubisz. To nie jest twoje ulubione zajęcie. Jutro możemy porozmawiać o dyżurach. W tej chwili potrzebuje Twojej pomocy… Czy nie byłoby super, gdyby odkurzacz działał na samosterujący joy-stik?”
Jeżeli Twoja dorastająca córka chce stosować makijaż powiedz jej, na co możesz się zgodzić. Idźcie na wspólne zakupy. Zaopatrz córkę w dobry błyszczyk w naturalnym kolorze, naturalny lakier. Powiedz o konsekwencjach stosowanych kosmetyków. Możesz wybrać się do kosmetyczki, która powie o problemach wynikających ze stosowania zbyt dużego makijażu.
Jeżeli kończysz rozmowę, rezultat uzyskasz dopiero wtedy, kiedy oboje będziecie usatysfakcjonowani z jej ustaleń. Zamiast wydawać rozkazy opisz problem. Rozkazy często wywołują poczucie żalu i opór, natomiast jeżeli opiszesz zaistniały problem i zaprosisz nastolatka do wzięcia udziału w jego rozwiązaniu, zwiększysz prawdopodobieństwo, że weźmie na siebie odpowiedzialność za to, co trzeba zrobić.
Zamiast stosować kary, wskaż jak można naprawić sytuację i przejść do działania. Zamiast oskarżać powiedz, co czujesz i powiedz, czego sobie życzysz. Jeżeli udzielisz informacji w prosty i pełen szacunku sposób, osiągniesz efekt.
Jeżeli sytuacje konfliktowe powtarzają się, jeżeli dziecko samo je prowokuje, ignoruje Cię lub poniża, a nie umiesz sobie z tym poradzić, warto spytać o radę specjalistę. Pierwsza konsultacja obejmuje wywiad z rodzicem. Być może już pierwsze porady psychologa poskutkują i problem zniknie.
Jeżeli wizyta nie jest w tej chwili możliwa, odwołaj się do innych autorytetów (babcia, ciocia), z którymi dziecko ma dobre relacje, podziwia lub, z którymi lubi przebywać.
Zobacz też : Jak wychować samodzielne dziecko?
Źródło : Logopeda.pl
