Jak pomóc dzieciom, aby radziły sobie z własnymi uczuciami… - mówmy i słuchajmy dziecka
- Słuchaj dziecka spokojnie i z uwagą.
- Zaakceptuj jego uczucia słowami: Och, mmmm, rozumiem.
- Określ te uczucia: To frustrujące.
- Zamień pragnienia dziecka w fantazję: Chciałbym wyczarować dla Ciebie natychmiast całą kiść bananów.
Wszystkie uczucia można zaakceptować. Pewne działania należy ograniczyć: Widzę, jak jesteś zły na brata. Powiedz mu, co chcesz, słowami, nie pięściami.
Aby zachęcić dziecko do współpracy… - mówmy i słuchajmy dziecka
- Opisz, co widzisz lub przedstaw problem: Na łóżku leży mokry ręcznik.
- Udziel informacji: Ten ręcznik moczy mój koc.
- Powiedz to jednym słowem: Ręcznik.
- Opisz, co czujesz: Nie lubię spać w mokrym łóżku.
- Napisz liścik: (powyżej wieszaka na ręczniki) Proszę, odwieś mnie na miejsce, abym mógł wyschnąć. Dziękuję! Twój ręcznik.
Zamiast karania… - rozmowa z dzieckiem
- Wyraź swoje uczucia, nie atakując charakteru dziecka: Jestem wściekły, że moja nowa łopata została na dworze i zardzewiała na deszczu.
- Określ swoje oczekiwania: Oczekuję, że moje narzędzia zostaną zwrócone po pożyczeniu ich.
- Wskaż dziecku, jak może naprawić swój błąd: Łopata potrzebuje teraz trochę szklanej waty i cienkiej warstwy oleju.
- Zaproponuj wybór: Możesz pożyczać moje narzędzia, ale musisz je zwracać, inaczej utracisz przywilej używania ich. Decyduj sam.
- Przejmij inicjatywę. Dziecko: Dlaczego skrzynia z narzędziami jest zamknięta? Odpowiedź: Ty mi powiedz dlaczego.
- Wspólnie rozwiążcie problem: Możemy ustalić, że będziesz używał moich narzędzi, kiedy zechcesz, ale ja chcę być pewien, że będą na miejscu, kiedy będę ich potrzebował.
Zobacz też : Jak powstrzymać histerię dziecka zanim wybuchnie?
Aby rozwiązać problem… - rozmawiajmy z dzieckiem
- Porozmawiaj o dziecięcych odczuciach i potrzebach.
- Porozmawiaj o Twoich odczuciach i potrzebach.
- Wspólnie zastanówcie się nad znalezieniem obopólnie korzystnego rozwiązania.
- Wypisz wszystkie pomysły bez oceniania ich.
- Zadecyduj, który pomysł Ci się podoba, który nie, a który planujesz wprowadzić w życie.
Aby zachęcić dziecko do samodzielności… - mówmy i słuchajmy dziecka
- Pozwól dziecku dokonać wyboru: Czy dzisiaj chcesz założyć szare, czy czerwone spodnie?
- Okaż szacunek dla dziecięcych zmagań: Słoik trudno otworzyć. Czasem wystarczy, gdy postuka się łyżką w wieczko.
- Nie zadawaj zbyt wielu pytań: Miło Cię widzieć. Witaj w domu.
- Nie spiesz się z dawaniem odpowiedzi: To ciekawe pytanie. Co o tym myślisz?
- Zachęć dziecko do korzystania z cudzych rozwiązań: Być może właściciel sklepu zoologicznego coś poradzi.
- Nie odbieraj nadziei: A więc myślisz o sprawdzeniu swoich umiejętności aktorskich! To dopiero będzie doświadczenie.
Zobacz też : Jak wychować samodzielne dziecko?
Zamiast chwalenia… mówmy i słuchajmy dziecka
- Opisz, co widzisz: Widzę czystą podłogę, zrobione łóżko, książki równo ułożone na półce.
- Opisz, co czujesz: Przyjemnie wejść do takiego pokoju.
- Podsumuj godne pochwały zachowanie dziecka słowami: Uporządkowałeś ołówki, kredki i pióra, ułożyłeś je w oddzielnych pudełkach. To się nazywa porządek.
Aby uwolnić dziecko od grania określonych ról… - mówmy i słuchajmy dziecka
- Wykorzystaj okazję pokazania dziecku, że nie jest tym, za kogo się uważa: Masz tę zabawkę od trzeciego roku życia, a wygląda ona prawie jak nowa.
- Stwórz sytuację, w której dziecko spojrzy na siebie inaczej: Mogłabyś wziąć śrubokręt i przymocować uchwyty do tej szuflady?
- Pozwól dziecku „podsłuchać”, gdy mówi się o nim pozytywnie: Trzymał rękę spokojnie, chociaż zastrzyk był bolesny.
- Zademonstruj zachowanie godne naśladowania: Trudno jest przegrywać, ale muszę się z tym pogodzić. Gratuluję!
- Bądź skarbnicą wiedzy dla dziecka w szczególnych momentach: Pamiętam czas, gdy Ty….
- Kiedy dziecko postępuje według starych nawyków, wyraź swoje uczucia lub swoje oczekiwania: Nie podoba mi się to. Mam nadzieję, że pomimo silnych emocji nie zrobisz mi zawodu i potrafisz także przegrywać.
Zobacz też : Jak poradzić sobie z małym buntownikiem?
Źródło: A. Faber, E. Mazlish „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”.
