Kiedy wracam pamięcią do czasów, zanim wygraliśmy na loterii, czuję, jak moje serce wypełnia się ciepłem i nostalgią. Nasze życie nie było może pełne luksusów, ale miało w sobie coś, czego teraz często mi brakuje – prostotę i codzienną radość. Mieszkaliśmy w małym mieszkaniu na czwartym piętrze bloku z wielkiej płyty.
Byliśmy szczęśliwi
– Kochanie, znowu cieknie kran w kuchni – wołałam do Bartka, kiedy wieczorem wracał z pracy. Z uśmiechem brał klucz francuski i walczył z nieszczelną uszczelką.
Nasza starsza córka Roksana codziennie przynosiła ze szkoły zeszyt pełen rysunków i opowiadań. Była niezwykle utalentowana i kochała literaturę, a my z Bartkiem z dumą oglądaliśmy każdą jej pracę. Gabriel, nasz młodszy syn, był żywiołowym, pełnym energii chłopcem, który większość dnia spędzał na podwórku, grając w piłkę z kolegami. Jego śmiech roznosił się po całym osiedlu, a ja często wychylałam głowę przez okno, by upewnić się, że jest cały i zdrowy.
Każdy dzień był pełen małych rytuałów, które składały się na naszą małą, ale szczęśliwą egzystencję. Choć nie było nas stać na wiele, zawsze znajdowaliśmy sposób, by cieszyć się sobą i czerpać radość z prostych przyjemności. W niedziele chodziliśmy całą rodziną do parku, gdzie spędzaliśmy cały dzień na świeżym powietrzu, rozmawiając, śmiejąc się i ciesząc chwilą.
Nigdy bym nie pomyślała, że wszystko to, co tak bardzo kochałam, może się zmienić za sprawą jednego kuponu na loterię. I choć wtedy wydawało mi się, że pół miliona złotych to spełnienie marzeń, nie wiedziałam, że za tym bogactwem kryje się cena, którą przyjdzie nam zapłacić.
To było nie do wiary!
– Bartek! Bartek, chodź szybko! – krzyknęłam do męża, niemalże potykając się o własne nogi, kiedy wbiegłam do salonu z telefonem w ręku. Serce waliło mi jak młotem, a ręce drżały. Bartek spojrzał na mnie zdezorientowany, odkładając gazetę na stół.
– Co się stało? – zapytał.
– Wygraliśmy na loterii! Pół miliona złotych! – wypaliłam, nie mogąc powstrzymać ekscytacji. Bartek przez chwilę stał jak wmurowany, a potem jego twarz rozjaśniła się w szerokim uśmiechu. Przytulił mnie mocno, kręcąc głową z niedowierzaniem.
– To nie może być prawda.
– Naprawdę! – potwierdziłam, pokazując mu wyniki na telefonie. – To nasz numer, zobacz sam!
Nagle do pokoju wbiegli Roksana i Gabriel, przyciągnięci naszymi krzykami.
– Co się dzieje? – zapytała córka.
– Wygraliśmy na loterii! – zawołałam, a dzieci spojrzały na nas z szeroko otwartymi oczami.
– Ile? – zapytał Gabriel, ledwo mogąc ukryć ekscytację.
– Pół miliona złotych – odpowiedział Bartek, a pokój wypełniły okrzyki radości i śmiech.
Tej nocy nie spaliśmy prawie wcale. Rozmawialiśmy o tym, jak zmieni się nasze życie, jakie marzenia możemy teraz spełnić. Bartek mówił o nowym samochodzie, ja marzyłam o większym domu, a dzieci zastanawiały się, co mogą sobie kupić.
Marzyliśmy o luksusie
Następnego dnia, kiedy emocje nieco opadły, usiedliśmy przy kuchennym stole, aby porozmawiać o przyszłości.
– Myślałem o tym, żeby przeprowadzić się do lepszego miejsca – zaczął Bartek. – Zawsze marzyliśmy o przestronnym mieszkaniu. Co wy na to?
– To świetny pomysł, tato – powiedziała Roksana. – Ale co z naszymi przyjaciółmi tutaj?
– Będziemy ich odwiedzać – odpowiedziałem. – Ale teraz możemy mieć wszystko, o czym marzyliśmy. Spokój, przestrzeń dla was, lepsze szkoły.
Podjęliśmy decyzję. Przeprowadzka do luksusowej dzielnicy była nowym rozdziałem w naszym życiu. Nie wiedzieliśmy wtedy, że za tymi marzeniami kryją się wyzwania, które na zawsze zmienią nasze życie.
Pewnego słonecznego poranka dostawczy samochód załadowany naszym dobytkiem zaparkował przed nowym domem. Patrzyłam na nasze nowe osiedle z dumą. Mieszkanie było duże, z przestronnym salonem, w którym wyobrażałam sobie wieczory spędzane przy winie i rozmowach. Był też miniogródek, bo mieszkanie mieściło się na parterze.
– No, kochanie, jak ci się podoba? – zapytał Bartek, obejmując mnie ramieniem.
– Jest piękny – odpowiedziałam, choć w moim głosie było słychać nutę niepewności.
Roksana i Gabriel wbiegli do środka z krzykami radości, odkrywając swoje nowe pokoje. Ich entuzjazm był zaraźliwy, więc uśmiechnęłam się szeroko.
– Mamo, tu jest tak dużo miejsca! – zawołała Roksana. – I widok na las!
Pierwsze dni były jak z bajki. Rozpakowywaliśmy nasze rzeczy, urządzaliśmy pokoje, cieszyliśmy się każdą chwilą. Nowa dzielnica była cicha i spokojna. Czułam, że wszystko wreszcie się układa.
Czuli się lepsi od nas
Jednak szybko przekonaliśmy się, że życie w luksusowej dzielnicy nie jest tak idealne, jak się wydawało. Pierwszy zgrzyt pojawił się już drugiego dnia, kiedy sąsiad z naprzeciwka podszedł do nas podczas koszenia trawnika.
– Dzień dobry – powiedział, nieznacznie unosząc kapelusz. – Widzę, że mamy nowych sąsiadów.
– Dzień dobry – odpowiedział Bartek, wyciągając rękę na powitanie. – Miło nam pana poznać.
Spojrzał na nas z góry, ignorując wyciągniętą dłoń Bartka.
– Mam nadzieję, że rozumiecie państwo zasady panujące w naszej dzielnicy. Dbamy tu o porządek i spokój. Nie tolerujemy hałasów i… przypadkowych gości.
– Oczywiście, rozumiemy – odpowiedziałam, starając się zachować spokój. – Będziemy szanować te zasady.
– To dobrze – powiedział sucho, po czym odwrócił się i odszedł, nie zaszczycając nas nawet uśmiechem.
Kiedy wróciłam do domu, Bartek siedział przy stole z ponurą miną.
– Co za snob – powiedział, kręcąc głową.
– Może po prostu potrzebuje czasu, żeby nas poznać – próbowałam go uspokoić, choć sama zaczynałam mieć wątpliwości.
Wieczorem, kiedy siedziałam na tarasie, patrząc na zachodzące słońce, moje myśli krążyły wokół naszej decyzji. Czy naprawdę pasujemy do tego miejsca? Czy uda nam się odnaleźć tutaj szczęście?
Zastanawiałam się, jak bardzo nasze życie się zmieniło w ciągu kilku dni. Czy naprawdę byliśmy gotowi na te zmiany? W głowie kłębiły mi się wątpliwości, ale starałam się je ignorować.
To dopiero początek
– Wszystko będzie dobrze – powiedziałam do siebie szeptem. – Musi być.
Pierwszy dzień w nowej szkole był dla Roksany i Gabriela ogromnym wyzwaniem. Choć staraliśmy się ich wspierać i dodawać otuchy, oboje byli wyraźnie zestresowani. W nowej szkole było zupełnie inaczej niż w naszej starej dzielnicy. Szkoła była nowoczesna, z dużym boiskiem i nowymi, kolorowymi klasami. Jednak to, co najważniejsze, kryło się w relacjach między uczniami.
Kiedy wrócili po pierwszym dniu, zobaczyłam na twarzach moich dzieci zupełnie różne emocje. Gabriel był wyraźnie przygaszony, a Roksana wyglądała, jakby miała zaraz wybuchnąć płaczem.
– Co się stało? – zapytałam. Spojrzała na mnie ze łzami w oczach.
– Nikt ze mną nie rozmawiał – powiedziała cicho. – Siedziałam sama na przerwach. Kiedy próbowałam dołączyć do rozmów, dziewczyny po prostu mnie ignorowały.
Serce mi się ścisnęło, kiedy to usłyszałam. Roksana była wrażliwa i inteligentna, a teraz czuła się odrzucona i samotna.
– A ty, Gabriel? Jak było w szkole? – zapytałam, zwracając się do syna.
– Chłopaki śmiały się ze mnie, bo nie mam markowych rzeczy – odpowiedział, spuszczając wzrok. – I nikt nie chciał mnie wziąć do drużyny na WF-ie.
Nie wyglądało to dobrze
Nie mogłam uwierzyć, że dzieci mogą być tak okrutne. Przytuliłam mocno Roksanę i Gabriela, starając się dodać im otuchy.
– To był dopiero pierwszy dzień – powiedziałam. – Dajmy sobie trochę czasu. Znajdziecie przyjaciół, zobaczycie.
Wieczorem, kiedy Bartek wrócił z pracy, usiedliśmy razem w salonie, rozmawiając o tym, co się wydarzyło.
– To tylko dzieci – powiedział Bartek, starając się mnie uspokoić. – Dajmy im trochę czasu, a wszystko się ułoży.
Jednak czułam, że to nie będzie takie proste. Roksana i Gabriel byli wyraźnie nieszczęśliwi, a ja nie wiedziałam, jak im pomóc. Próbowałam z nimi rozmawiać, pocieszać, ale czułam, że to nie wystarcza.
– Mamo, dlaczego nie możemy wrócić do starej szkoły? – zapytała Roksana pewnego wieczoru, kiedy siedziałyśmy razem na kanapie.
– Kochanie, tutaj jest nasz nowy dom – odpowiedziałam, choć sama nie byłam pewna, czy to była dobra decyzja. – Musimy dać temu miejscu szansę.
Roksana spuściła głowę i westchnęła.
– Tęsknię za moimi przyjaciółmi. Tam było tak inaczej.
Gabriel w tym czasie siedział przy stole, rysując coś na kartce. Kiedy zobaczył, że rozmawiamy, podszedł do nas.
– Ja też tęsknię za starymi kolegami – powiedział cicho.
Starałam się dodać im otuchy
– Wszystko się ułoży. Tylko musimy być cierpliwi.
Wieczorem, kiedy dzieci już spały, Bartek przytulił mnie mocno.
– Zrobimy wszystko, żeby było im dobrze – powiedział. – Musimy tylko dać sobie trochę czasu.
Chciałam wierzyć, że wszystko się ułoży. Ale w głębi serca czułam niepokój, który nie dawał mi spokoju.
Po dwóch tygodniach zauważyłam, że mój mąż coraz częściej wracał z pracy zmęczony i przygnębiony. Siedząc przy kolacji, unikał naszego wzroku i rzadko się odzywał. Pewnego wieczoru, kiedy dzieci już spały, postanowiłam z nim porozmawiać.
– Bartek, co się dzieje? – zapytałam delikatnie, kładąc dłoń na jego ramieniu. – Wydajesz się taki przygnębiony.
Westchnął ciężko.
– W pracy nie jest najlepiej. Ludzie zaczęli patrzeć na mnie inaczej, odkąd się przeprowadziliśmy. Jakby nagle byli zazdrośni albo myśleli, że jestem teraz lepszy od nich.
Tego wieczoru rozmawialiśmy jeszcze długo, próbując znaleźć rozwiązanie. Bartek postanowił, że będzie starał się więcej rozmawiać z kolegami, by rozwiać wszelkie wątpliwości i odbudować dawne relacje.
Pewnego dnia postanowiłam odwiedzić sąsiadkę, która mieszkała naprzeciwko nas. Przyniosłam domowej roboty ciasto, mając nadzieję, że wspólna kawa może być początkiem czegoś pozytywnego.
– Dzień dobry – powiedziałam, kiedy otworzyła drzwi. – Przyniosłam ciasto, może chciałaby pani wypić ze mną kawę?
Spojrzała na mnie z zaskoczeniem
– Ach, dzień dobry… Pani Sylwia, prawda? – zapytała, jakby z trudem przypominając sobie moje imię.
– Tak, zgadza się – uśmiechnęłam się, próbując przełamać lody. – Pomyślałam, że mogłybyśmy się lepiej poznać.
Spojrzała na mnie z pewnym chłodem.
– Przykro mi, ale mam dziś sporo pracy – odpowiedziała. – Może innym razem.
Zawstydzona, wróciłam do domu z poczuciem porażki. Czułam się coraz bardziej wykluczona i zagubiona. Wieczorem, kiedy Bartek wrócił z pracy, podzieliłam się z nim swoimi obawami.
– Ja naprawdę nie wiem, co robić – powiedziałam, ledwo powstrzymując łzy. – Wszyscy są tu tacy obojętni i zdystansowani.
Czułam, że coraz bardziej oddalam się od dawnej siebie. Bartek również zmagał się z presją w pracy, a dzieci nadal miały trudności w szkole. Nasze marzenia o lepszym życiu zdawały się oddalać z każdym dniem.
Pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy razem przy kolacji, mąż spojrzał na mnie z determinacją.
– Może powinniśmy rozważyć powrót do naszego starego życia? Nie jesteśmy tu szczęśliwi.
Spojrzałam na niego z niedowierzaniem.
– Naprawdę tak myślisz?
– Tak – odpowiedział, ściskając moją dłoń. – Czasem warto zrezygnować z luksusu, jeśli cena jest zbyt wysoka.
Tego wieczoru długo rozmawialiśmy o przyszłości. Wiedziałam, że decyzja o powrocie nie będzie łatwa, ale może była to jedyna szansa na odzyskanie szczęścia.
Sylwia, 39 lat
Czytaj także:
„15 lat temu mąż wyszedł po ziemniaki i już nie wrócił. Teraz nagle się zjawił i ma pretensje, że nie czekałam”
„Codziennie jeździłem autobusem z tą samą dziewczyną. Kiedy zniknęła poczułem, że moja miłość odjechała jak pospieszny”
„Narzeczona marzy o ślubie jak z amerykańskiego filmu. Haruję na dwa etaty, żeby mogła mieć czekoladową fontannę”
