Jakoś zawsze mi się wydawało, że Martyna zostanie moją synową, chociaż, jak się tak poważnie zastanowić, naprawdę nie wiadomo, skąd mi się to wzięło… Może dlatego, że byli z Jacusiem nierozłączni w przedszkolu i potem w szkole?
– Puknij się w głowę, Kryśka – radził mi mąż, gdy czasem wspominałam coś na ten temat. – Całe szczęście, że ich drogi się rozeszły. Przecież ta dziewucha to był diabeł wcielony!
Niby tak. Skąd niby wiem o ich wzajemnej bliskości, jak nie z niezliczonych wywiadówek i spotkań z nauczycielami, gdy obie z sąsiadką wysłuchiwałyśmy, łykając łzy upokorzenia, jakie to wykarmiłyśmy żmije na własnej piersi? „Prowokator, buntownik, malkontentka, łobuz” – to najłagodniejsze określenia, jakimi obdarzano nasze dzieci.
Może dlatego obie uczepiłyśmy się wersji romantycznej? Żeby się wzajemnie nie oskarżać, a w konsekwencji nie znienawidzić?
Przywiózł sobie stamtąd Ilonkę
– Co tam mój przyszły zięć znowu nawywijał? – dzwoniła do mnie matka Martyny, gdy znów dostała wezwanie na dywanik.
– Może już czas, żeby się synowa trochę uspokoiła? – rzucałam w przestrzeń, gdy wracałyśmy obie do domów, każda ćmiąc nerwowo papierocha, jakbyśmy miały nadzieję, że szlag nas w końcu trafi i tym samym rozwiąże problemy z dziećmi.
W gimnazjum nasze ancymony nadal były nierozłączne, pod koniec liceum nagle się pokłóciły i każde poszło swoją drogą: Martyna dostała się na zagraniczne studia z Erasmusa, a Jacek wyjechał na uniwerek do Krakowa. No i ostatecznie przywiózł sobie stamtąd Ilonkę.
Biję się w piersi: nie od razu potraktowałam tę dziewczynę poważnie. Drobna, poważna blondynka nie pasowała mi ani do Jacka, ani do naszej rodziny, która, mówiąc eufemistycznie, cechuje się raczej włoskim temperamentem.
– I bardzo dobrze – skwitował mój mąż. – Przyda się trochę zdrowego rozsądku w tej familii. Pula genetyczna wzbogaci się zdecydowanie na korzyść! Poza tym obecność Ilonki dobrze Jackowi robi na ambicję. Nawet o doktoracie zaczął wspominać.
Trzeba przyznać, że Krzysiek od razu znalazł wspólny język z naszą przyszłą synową. Zawsze chciał mieć córę, a że nam nie wyszło, znalazł sobie zastępczą i chętnie jej dogadzał.
Kiedy się dowiedział, że Ilona musi przejść na dietę bezglutenową, zabrał się za pieczenie chleba i odtąd zawsze, gdy młodzi mieli nas odwiedzić, czekał na nich z pachnącym zapasem na cały tydzień.
Odezwała się moja kobieca intuicja
– Nie mogę się nadziwić, jaka ta młodzież jest teraz rozsądna – zastanawiałam się czasem. – Boże, jak my się poznaliśmy, to parliśmy do ołtarza jak ruskie czołgi, co nie, Krzysiu? – kuksnęłam męża w bok. – A ci? Angielska flegma!
– Krysiuniu, mieliśmy po dwadzieścia lat, Jacek z Ilonką są starsi. Poza tym w tym całym Krakowie i tak pewnie razem mieszkają, to do czego się mają śpieszyć? Myśmy musieli, przecież twój tatuś – przewrócił oczami – apopleksji dostawał, jeśli o dwudziestej trzeciej nie byłaś już pod kołderką.
W końcu jednak syn i jego wybranka stwierdzili, że dojrzeli do zawarcia związku małżeńskiego i odbyło się wesele. W zasadzie nic ono nie zmieniło – młodzi pozostali w Krakowie, tyle że teraz we własnym mieszkaniu, które mieli spłacać przez następne piętnaście lat.
Jacek zaczął pracę w redakcji dużego branżowego pisma, Ilona zajmowała się rekrutacją pracowników w korporacji, a my z Krzyśkiem coraz częściej myśleliśmy o potencjalnych wnukach.
Oczywiście nie dopytywaliśmy, nie wierciliśmy młodym dziury w brzuchach, ostatecznie jakąś klasę trzeba mieć. Ale mijały miesiące, potem rok, drugi i nic się nie zmieniało.
– Trudno – orzekł mąż. – Może to nawet lepiej, jeśli zostaniemy dziadkami dopiero na emeryturze? Będziemy mogli rozwinąć skrzydła!
– Mnie się wydaje, że Ilonka z Jackiem mają jakieś problemy – powiedziałam.
– Ostatnio jak byliśmy u nich w Krakowie, zauważyłam na półeczce w kuchni lekarstwa. Przedtem ich nie było – przypomniałam sobie.
– Nie twórz – Krzysiek machnął ręką. – Pewnie jakieś suplementy, to teraz jest modne. Jakieś czystki, jagody acai, algi i inne omegi… Mój szef tego nosi z pół aktówki!
Czułam jednak, że coś nie gra, jak to mówią: odezwała się moja kobieca intuicja. W dodatku Jacek zaczął przyjeżdżać w odwiedziny sam, wpadał coraz częściej, czasem tylko na godzinkę lub dwie, aż się dziwiłam, że mu się opłaca.
– Myślimy o serii wywiadów z tutejszym wynalazcą – wzruszał ramionami. – A przy okazji was odwiedzam, to takie dziwne?
Krzysiek był zadowolony, ja jakoś mniej…
Na mój nos, coś się psuło w państwie duńskim. A po wspólnie spędzonym obiedzie miałam już pewność: sorry, ale jeśli dwoje ludzi nie może się zmusić do udawania dobrego małżeństwa nawet na kilka godzin, to o czym my mówimy?!
I to Jacek wydawał się bardziej znużony i zniecierpliwiony… Inna rzecz, że Ilona miała w sobie jeszcze mniej życia niż zawsze: normalnie człowiek miał chęć ją uszczypnąć, żeby sprawdzić, czy jeszcze żyje!
– Mówiłam ci, że oni do siebie nie pasują – powiedziałam mężowi.
– Jacek się z tą dziewczyną nudzi! Co za mimoza… Za każdym razem, gdy na nią spojrzałam, to jakbym oglądała film w zwolnionym tempie.
– Dość tego, Krystyna! – mąż w końcu huknął pięścią w stół. – Faktycznie wulkan energii to nie jest, ale widziały gały, co brały. Przestań usprawiedliwiać synusia. I nie nakręcaj się, my też miewaliśmy gorsze okresy w małżeństwie, to normalne.
Może faktycznie zapomniałam, jak to było za młodu… Mało to razy talerze latały nad głowami? I nagle tydzień temu przeżyłam szok. Umówiłam się z koleżankami do kina na komedię romantyczną, patrzę, a tu kilka rzędów przede mną mój Jacek obok jakiejś brunetki. Może przypadek, pomyślałam. Światła zgasły, a tu przede mną gorące pocałunki i przytulanki godne szesnastolatków, wierzyć się nie chce po prostu! No, jasna cholera, pomyślałam, a ja mu z całego serca współczułam!
Powiedziałam dziewczynom, że boli mnie głowa, wyszłam kwadrans przed końcem filmu i zasadziłam się za fontanną naprzeciw wejścia do kina. Nie miałam konkretnego planu, raczej chciałam ochłonąć i zniknąć koleżankom z oczu, zanim mnie szlag trafi. Może też zobaczyć, co za szantrapa umawia się z żonatym facetem i próbuje rozwalać mu rodzinę… Moją rodzinę!
W końcu ludzie zaczęli wychodzić, ujrzałam moje przyjaciółki przechodzące na drugą stronę ulicy do kawiarni, wreszcie w tłumie mignęła mi wysoka postać syna i zgrabnej brunetki uwieszonej na jego ramieniu. I nawet przez głowę żadnemu nie przeszło, że powinni się trochę krygować?!
Dopiero po chwili zorientowałam się, że oboje zmierzają w moim kierunku i byłabym umknęła, ale rozpoznałam dziewczynę.
Martyna? O, nie, znowu ona?!
– Co mama tu robi? – Jacek niemal na mnie wpadł.
– Ja? Co ja tu robię? – złapałam go za poły kożuszka. – Co wy tu robicie?! Przypomniały wam się dobre szkolne czasy, co?
– Pani Krysiu, właśnie się z Jackiem spotkaliśmy – Martyna złapała mnie za rękę, ale natychmiast ją wyrwałam, zrzucając jej torbę w błoto.
– Wszystko widziałam i nie mam zamiaru znów się z wami użerać, to już nie są czasy liceum! Jacek ma żonę i obowiązki. Za późno na obcałowywanie się po ciemnych salach!
Jakiś szał mnie ogarnął po prostu… Rodzony syn, przecież to się w głowie nie mieści! Oszust, zdradziecka menda, szuja. O, nie tak go wychowywałam! Zapowiedziałam, że wszystko powiem Ilonie, w końcu nawet zadzwoniłam do Małeckiej, żeby też wiedziała, co jej córunia wyprawia. Nawet nie wiem, kiedy Jacek z Martyną złapali taksówkę i zniknęli mi sprzed samego nosa.
Wszystko w domu opowiedziałam Krzyśkowi, a ten, zamiast wesprzeć, jeszcze na mnie naskoczył, że narozrabiałam. Niby, że dorosłych ludzi się nie wychowuje i jak ja sobie to właściwie wyobrażam. Że będę ustawiać synowi sprawy sercowe?
Jacek, oczywiście, milczy i rżnie głupa, Małecka nie odbiera telefonów. Jedno jest pewne: na pewno nie usiądę z Iloną przy jednym stole, nie będę udawać, że wszystko jest git. Może za nią nie przepadam, ale nikt nie zasługuje na to, żeby robić z niego wariata w taki cyniczny sposób.
Dzisiaj nawet Jackowi napisałam, żeby zapomniał o wspólnych świętach, dopóki się przede mną nie wytłumaczy. I już.
Czytaj także:
„Zazdrościłam siostrze podróży i światowego życia. Po wizycie za oceanem uznałam, że nic nie zastąpi mojego grajdołka”
„Dałam na weselu kuzynki kopertę z pociętymi gazetami. Nie miałam obowiązku dawać jej pieniędzy, ma kasy jak lodu”
„Patrzyłam jak kopia Marilyn Monroe podrywa mojego faceta i rósł we mnie gniew. W końcu wybuchłam i rozpętało się piekło”
