Być samotną mamą nastolatki to spore wyzwanie. Z Klaudią do jej szesnastych urodzin nie miałam większych problemów, ale potem się zaczęło. Ponieważ ojciec Klaudii uchylał się od płacenia alimentów, musiałam pracować za dwoje; w tym czasie szkolne stopnie córki zaczęły pikować w dół, a mnie naprawdę trudno było wygospodarować czas na sprawdzanie jej zeszytów i pilnowanie terminów klasówek.
Pocieszałam się, że to normalne w wieku dojrzewania
Miarka się przebrała, gdy po szkolnej dyskotece wyczułam od niej alkohol i papierosy. Następnego dnia zaczęłam poważną rozmowę.
– Jak byś się zachowała, gdyby twoje dziecko wróciło pijane? – spytałam.
– Dałabym mu żyć, nic wielkiego się nie stało – wzruszyła ramionami.
Tłumaczyłam jej, że pijackich wyskoków pod moim dachem tolerować nie będę, a na papierosy ma jeszcze czas.
– Dobrze, mamo... – zgodziła się obojętnie.
Jednak tak naprawdę nic do niej nie dotarło. Od tej pory papierosy dało się od niej wyczuć niemal codziennie, a tydzień później wróciła z imprezy kompletnie nieprzytomna. Wtedy sięgnęłam po radykalne metody: dałam jej szlaban na wyjścia, obcięłam kieszonkowe i zażądałam poprawy stopni w szkole.
– To dla twojego dobra, córeczko. Rób co chcesz, tylko nie pij! – tłumaczyłam.
Ostre metody przyniosły skutek i od tej pory ani razu nie przyłapałam jej na piciu, nie wyczuwałam też papierosów. Każdego dnia po szkole meldowała się grzecznie w domu. Tak przynajmniej donosiły mi sąsiadki, bo ja w tym czasie ciężko pracowałam, by zapewnić sobie i córce normalne życie. Nie zdarzały jej się już wybuchy gniewu, nie buntowała się przeciwko wszystkiemu, co mówiłam. Odetchnęłam z ulgą. Wkrótce pozwoliłam jej pójść na szkolną dyskotekę, a gdy wróciła zupełnie trzeźwa, wiedziałam już, że mogę jej zaufać.
Czasem potrafiła przez całą noc robić porządki
Od tej pory co tydzień wychodziła na zabawę lub nocować u koleżanki, wracała roześmiana i pełna energii. Gratulowałam sobie, że pozwalam dziewczynie się wyszaleć i że nie nadużywa mojego zaufania, sięgając po alkohol czy papierosy. Czasem zadziwiała mnie – jak wtedy, gdy po imprezie, około północy, zabrała się za porządki i do rana słyszałam, jak prasuje i ściera kurze. „Kochane dziecko, tak się stara…” – patrzyłam na nią z czułością.“
Z czasem zaczęła być nieco mniej przewidywalna – a to z uśmiechem na ustach robiła wszystko, o co ją poprosiłam, innym razem cały dzień była przygnębiona i nie wychodziła spod kołdry. Nie martwiłam się tym jednak zbytnio, bo pamiętałam, jak sama byłam nastolatką. „Ma już prawie osiemnaście lat, pewnie się zakochała” – uspokajałam się i biegłam, jak co dzień, do pracy.
Pewnego dnia w biurze zaskoczył mnie jednak telefon.
– Bardzo proszę przyjść do szkoły… – to była wychowawczyni Klaudii.
– Coś się stało? – spytałam przerażona.
– Po prostu chciałabym z panią porozmawiać. Niepokoję się o Klaudię…
Odebrałam telefon ze szpitala
Nie rozumiałam, czym może niepokoić się nauczycielka, ale poszłam do wychowawczyni.
– Klaudia bardzo się zmieniła – zaczęła kobieta. – Jej stopnie znów się pogarszają. Raz przychodzi przygotowana na piątkę, innym razem nie wie, co się wokół niej dzieje. Jej koleżanki twierdzą, że wpadła w złe towarzystwo. Nie wydaje się pani, że Klaudia może mieć problemy z narkotykami? – spytała.
Aż się roześmiałam.
– Niech pani nie żartuje, to nie jest dziewczyna z marginesu! – przypuszczenie nauczycielki było absurdalne.
Szybko się z nią pożegnałam i obiecałam sobie, że porozmawiam z Klaudią o jej stopniach. Po drodze do domu mijałam jeden ze sklepów z dopalaczami i zastanowiło mnie, że jak zwykle panował tam wielki ruch. Co minutę z małego sklepiku wychodził kolejny klient, a nowi kłębili się na chodniku. Pamiętam, że pomyślałam wtedy: „Skoro to jest legalne, to pewnie nieszkodliwe…” i poszłam dalej. W domu była Klaudia, tym razem blada i roztargniona. Wysłuchała moich uwag i przyznała mi rację.
– Tak, postaram się poprawić stopnie… Pójdę do Kaśki po zeszyt, dobrze? Bo muszę jeszcze dziś się pouczyć.
Odetchnęłam z ulgą, że poważnie myśli o poprawie ocen i pozwoliłam jej wyjść do koleżanki. Minęła godzina, dwie… Wkrótce wybiła jedenasta, a Klaudii wciąż nie było. Odchodziłam już od zmysłów, kiedy zadzwonił telefon.
– Czy jest pani mamą Klaudii? – usłyszałam w słuchawce.
– Tak...
– Dzwonię ze szpitala. Pani córka trafiła do nas po przyjęciu zbyt dużej dawki substancji toksycznej, teraz jest nieprzytomna, ale jej stan jest stabilny.
Nic z tego nie rozumiałam.
– To znaczy że się czymś zatruła? – spytałam niepewnie.
– To znaczy, że zażyła produkt kupiony w sklepie z tzw. dopalaczami i najwyraźniej jej zaszkodził – westchnął głos w słuchawce. – To już trzecia taka osoba w tym tygodniu…
Zamurowało mnie. Błyskawicznie znalazłam się w szpitalu. Nie wiedziałam, czy gdy córka się obudzi, dać jej w twarz za okłamywanie mnie, czy wyściskać i obiecać pomoc. Szpitalna pani psycholog poradziła mi, bym postawiła na to drugie rozwiązanie. Przy okazji uzmysłowiła mi, że szlabany i karanie nie zastąpią codziennych rozmów, a moja córka przez ostatnie lata mogła czuć się bardzo samotna.
Córka poszła na terapię i odzyskała zdrowie
Dziś minęły już dwa lata od tamtej chwili. Klaudia odzyskała zdrowie i rozsądek, poszła na terapię i choć zawaliła jedną klasę, po zajęciach z psychologiem zaczęła sama przykładać się do nauki i teraz szykuje się do matury. Gdy zamknęli sklepy z dopalaczami, obie poczułyśmy olbrzymią ulgę. A ja wciąż nie mogę uwierzyć, że tak długo lekceważyłam problem…
Czytaj także:
Teść wystawił na stół wódkę. Byłem zgorszony, że planuje pić przy 3-latku
Edyta płacze, że rozwiodłam ją z mężem. A ja tylko zgodziłam się być jej świadkiem w sądzie
Były mąż zabawiał się z kochanką, a ja wypruwałam sobie żyły, by utrzymać synów
