Czy on naprawdę nie rozumie, że to koniec? Tym razem nieodwołalnie. Nie będzie kontynuacji naszego marnego małżeństwa.
– Odejdź, do cholery, daj mi wreszcie spokój, nie przekonasz mnie, już nie! – byłam wściekła.
– Nie wierzę ci! – krzyknął Bogdan. – Mówisz to po to, żeby mnie wyprowadzić z równowagi. Te twoje perfidne gierki! Myślisz, że jesteś taka przebiegła?
Było coś przerażającego, wręcz złowrogiego w jego wzroku. Znowu zaczęłam się bać. „Nie, tylko nie to – pomyślałam. – Nie mogę dać się zastraszyć, nie tym razem”.
Facet wie, jak uderzyć, żeby bolało
– Wolałbyś się dowiedzieć od kogoś innego? – zapytałam spokojnym tonem, chociaż czułam, jak mój żołądek boleśnie zaciska się w węzeł. – Pomyśl tylko, chyba lepiej, kiedy żona sama się przyznaje, że się puszcza. Gdybyś dowiedział się od kolegów, bardziej by zabolało…
– Ty zdziro! – pięść wylądowała na mojej kości policzkowej.
Jak to jest, że facet zawsze wie, jak uderzyć, żeby bolało? Uczą ich tego na jakichś kursach, czy co? Zachwiałam się, poleciałam na krzesło. Objęłam je i zasłoniłam się nim przed kolejnym ciosem. Czułam, jak pulsuje mi skroń. Warto było. Dopięłam swego. Czekałam na ten cios. Pierwszy i ostatni w moim małżeństwie. Wiedziałam, że jedna obdukcja będzie lepszym dowodem w sądzie niż nawet tysiąc moich słów o przemocy psychicznej. I miałam nadzieję, że moja wymyślona zdrada uruchomi jego pięść. Nie pomyliłam się. Do tej pory miażdżył mnie tylko słowami. A słowa trudno udowodnić.
Przede wszystkim byłam nieudacznicą, która psim swędem skończyła studia i nie wiedzieć czemu dochrapała się menadżerskiego stołka. Tak naprawdę jestem przecież głupią babą. To jedno z pieszczotliwych określeń mojego męża. Inne, równie słodkie, to: podła małpa, bezmózgowiec, stara raszpla, gruby babsztyl, szmata, zdzira, suka…
Jego ulubiony dowcip? Kobieta ma w życiu trzy okresy: w pierwszym działa na nerwy ojcu, w drugim mężowi, natomiast w trzecim zięciowi. Moje sukcesy zawodowe to według niego tylko dziwny zbieg okoliczności. Byłam po prostu zwykłym lizusem i wiedziałam, komu i gdzie wejść.
Pierwszy raz o rozwodzie pomyślałam rok po ślubie. Mój mąż chyba nie miał już siły dalej się kamuflować. Byliśmy wtedy na wakacjach nad Bałtykiem. Trwało upalne lato. Wiele lat temu nie było to takie rzadkie… Po powrocie z plaży wzięłam szybki prysznic i włożyłam nowe szorty, które kupiłam dzień przed wyjazdem. Mieliśmy pójść do portu na rybę. Bogdan zwrócił na mnie uwagę, dopiero gdy usiedliśmy przy stole w ogródku należącym do smażalni.
– Co ty masz na sobie? – wysyczał przez zęby. – Kompletnie ci odbiło?!
Nie zrozumiałam.
– Masz mnie może za alfonsa? – przymrużył oczy i złapał moją rękę leżącą na stole.
Ścisnął tak, że stała się biała.
– Co robisz? – krzyknęłam, a para siedząca obok zaczęła się nam przyglądać. Puścił dłoń i nachylił się nad stołem, zbliżając usta do mojego ucha.
– Wyglądasz jak zdzira – wycedził. – Myślisz, że pozwolę, żeby moja żona paradowała z gołym tyłkiem? Nigdy więcej nie włożysz tych szortów, zrozumiano?!
Wstałam od stołu i wróciłam do pokoju. Cała byłam odrętwiała. Bardzo chciałam się rozpłakać, ale nie mogłam. Jedynie dłonie dygotały mi jak w febrze. Kończyłam pakować swoje rzeczy, kiedy Bogdan wrócił. Stanął w drzwiach i od razu zaczął się kajać:
– Inga, skarbie, wybacz mi, nie wiem, co we mnie wstąpiło – złapał mnie za ręce i zaczął je całować. – To dlatego, że tak bardzo cię kocham. Jestem po prostu zazdrosny! Wariuję, gdy faceci oblizują się na twój widok. Moja kochana, jedyna…
Sama zmarnowałam sobie życie
Przez wszystkie te lata, scenariusz zawsze był taki sam. Najpierw mnie wyzywał, straszył, upadlał. Potem błagał o przebaczenie, przynosił kwiaty, całował po rękach, zarzekał się, że już nigdy. Pierwszy obudził się we mnie strach, zaraz potem przyszła nienawiść…
Jak się spodziewałam, wszyscy byli w szoku, gdy dowiedzieli się o naszym rozwodzie. Tak, mój mąż to mistrz pozorów. Czarujący, miły, zabawny, dusza towarzystwa. Uwielbiany przez moją rodzinę, wspólnych znajomych. Jednak ja też stałam się mistrzynią markowania rzeczywistości. Nigdy nikomu się nie skarżyłam. Było mi zwyczajnie wstyd, że nic z tym nie robię.
Mam 52 lata. Od rozwodu minęły cztery, a ja wciąż bardzo źle sypiam. Nadal czuję się winna. Czy nie jest tak, że mamy w życiu to, co chcemy mieć? Dlaczego byłam z nim przez tyle lat? Po co? Nawet nie mieliśmy dzieci, dla których mogliśmy grać swoje role. Więc? Sama zmarnowałam sobie życie. Dlaczego? Ze wstydu przed rodziną i znajomymi? Ze strachu przed samotnością?
Zrozumiałam wreszcie, że to ja byłam swoim największym wrogiem. Ale skoro już udało mi się go poznać, może łatwiej będzie mi go pokonać?
Czytaj także:
„Mój przyjaciel czuł się winny śmierci znajomego. Ta tragedia zniszczyła mu życie i zmieniła je w koszmar”
„Kiedyś stanęłam w obronie słabszego i zapłaciłam za to dość wysoką cenę. Po wielu latach przekonałam się, że było warto”
„Po 35 latach dowiedziałam się, kto jest moim prawdziwym ojcem. Moja matka miała kochanka, z którym była w ciąży”
