Szczerze mówiąc, najpierw mnie Olek złościł, później doszłam do wniosku, że mogłoby być gorzej. Lepsze to niż siedzenie przed telewizorem...
Pewnego dnia mój mąż, Olek, przyszedł do domu z wypełnionym kuponem lotto.
Było to pierwszego dnia, gdy przeszedł na emeryturę
Trochę mnie tym zaskoczył, gdyż do tego dnia żadne z nas nigdy nie interesowało się grami liczbowymi. Zawsze uważaliśmy, że największą wygraną jest kochająca się rodzina, i to ona jest naszym największym kapitałem. Ale tamtego dnia Olek wyciągnął przy obiedzie kupon i od razu zaczął snuć wizje, co kupimy za główną wygraną.
– Najpierw Ali, do tej jej Kanady, wyślemy trochę grosza. Dzięki temu spłaci dom i już nie będzie musiała tak ciężko pracować. Tyle samo dostanie Romek, żeby w tej Szwecji wreszcie jego biznes ruszył z kopyta. A my za to, co zostanie, pojedziemy sobie na zagraniczną wycieczkę. Jak zwykle, kiedy wspominaliśmy nasze dzieci, poczułam smutek i tęsknotę. Nie wyjechali z Polski za pracą, czy że im się tutaj nie podobało. Po prostu mieliśmy takiego pecha, że oboje poznali partnerów spoza granic. A wracając do sprawy – Olek nerwowo wyczekiwał najbliższego losowania.
Patrząc na jego niecierpliwe (dosłownie) przestępowanie z nogi na nogę, pomyślałam sobie, że mam do czynienia z małym chłopcem, który jest przekonany, że za chwilę dostanie od rodziców upragnionego lizaka.
– A jak nie trafisz? – pytałam.
– Nie kracz, bo jeszcze się sprawdzi.
Nic już więcej nie powiedziałam, gdyż byłam pewna, że jak Olek nie trafi, to będzie na mnie, bo wypowiedziałam swoją wątpliwość w złą godzinę.
No, zgłupiał mi chłop na starość!
Moment losowania nadszedł dwa dni później. Olek siedział przed telewizorem, gdy ja w kuchni sprzątałam naczynia po całym dniu. W pewnej chwili usłyszałam jego radosny krzyk: „Mam cię!”. Nie ukrywam, że serce skoczyło mi do gardła. Czyżby rzeczywiście mój chłop trafił główną wygraną? Chwilę potem w drzwiach kuchni zjawił się rozpromieniony Olek i pokazał mi na kuponie cztery zakreślone w kółka numery.
– Jesteśmy do przodu kilkaset złotych, Marzenko. Teraz to już wszystko pójdzie jak z płatka – cieszył się.
Oczywiście nic nie poszło i mąż zaczął regularnie przegrywać. Za każdym jednak razem, gdy przychodził do domu z wypełnionym kuponem, niezmiennie opowiadał, co komu kupi. Wreszcie, po kolejnej przegranej, Olek doszedł do wniosku, że najwyraźniej ci z lotto go kantują.
– Prosisz kupon na „chybił–trafił”, a ten w kolekturze podsuwa ci tylko na „chybił”. To znaczy maszyna wybiera takie numery, które na pewno nie padną w najbliższym losowaniu.
Nie chciałam z mężem dyskutować o zawiłościach gry liczbowej, w której możliwość wygrania jest jak jeden do niemal 14 milionów. Był w dobrze znanym mi stanie oślego uporu, kiedy nic do niego nie przemawiało. Ponieważ w Olku narastała lekka paranoja podejrzeń, zaczął sam wypełniać kupony. Potem opracował system, który miał mu zagwarantować wygraną. Przy każdym losowaniu!
Patrzyłam na to wszystko z pobłażliwością
W końcu jedni ludzie na emeryturze zaczynają uprawiać działkę, chodzić na uniwersytety trzeciego wieku, czytają, wędkują albo po prostu tkwią przed telewizorem jak przyklejeni do kanapy. Olkowi natomiast padło na głowę opracowanie super systemu, który zagwarantuje nam spokojną przyszłość. Mogło być gorzej – tak sobie myślałam. Żeby zgłębić tajniki zwycięstwa, a przy okazji ominąć rafy, na których rozbili się tacy jak on fantaści, mąż kupił sobie komputer i nauczył się jego obsługi. Następnie przeczesał sieć internetową w poszukiwaniu wszelkich możliwych rozwiązań, które pozwoliłyby stworzyć super system.
Oczywiście dwa razy w tygodniu nadal wypełniał kupony, które według niego miały znaczącą rolę w tworzonej przez niego zwycięskiej strategii. Nie mam pojęcia, o co w tym wszystkim chodziło, natomiast pewnego dnia z niepokojem zauważyłam, że na coraz to nowe zakłady Olek zaczyna wydawać coraz większe sumy. Czas, gdy siedząc przed telewizorem, oglądał kolejne losowanie, stał się dla niego święty.
Ba, zaczął nagrywać kolejne ciągnienie numerków, żeby potem dokładnie je przejrzeć i upewnić się, że nie było żadnego szwindlu!
Lekarz był ze mną bardzo szczery
Po dwóch latach mój stary kompletnie sfiksował na punkcie totalizatora. Już nie tylko chodziło o 49 numerków. Zaczął grać w inne loterie. Na początku potrafił zrozumieć, że przekroczenie określonego limitu wydatków pozbawi nas lekarstw oraz możliwości zrobienia wystarczających zakupów. A jednak pewnego dnia zamiast 100 złotych znalazłam w portfelu tylko 10.
– Brałeś pieniądze?
Olek westchnął i kiwnął głową.
– Ale zobaczysz – zapalił się – wszystko niedługo odegramy. Tym razem na pewno trafimy wielką wygraną.
Oczywiście nie trafiliśmy. Wtedy odbyłam z Olkiem szczerą rozmowę.
– Stale powtarzasz, że jak wygrasz, to kupisz Ali to, a Romkowi tamto. Czy chociaż wiesz, co w rzeczywistości się u nich dzieje? Ubzdurałeś sobie, że są w wielkiej potrzebie, i tylko ty możesz wyciągnąć ich z finansowego dołka. Rzecz ma się akurat na odwrót, to właśnie oni przysyłają nam pieniądze, które są znaczącym dodatkiem do naszych lichych, co tu kryć, emerytur.
– Masz rację – po dłuższym zastanowieniu Olek przyznał ze skruszoną miną. – Przeszarżowałem. Obiecuję, że będę puszczał tylko dwa kupony za podstawową stawkę.
Powinnam była zwrócić uwagę na to, że po tamtej rozmowie z Olka jakby uszedł cały optymizm i chęć mocowania się z życiem. Wyglądało to tak, jakbym przekłuła jego balon życia. Kilka nocy później wezwałam do niego pogotowie. Miał rozległy zawał. Lekarze wprowadzili Olka w stan śpiączki farmakologicznej. Oboje mieliśmy już po 70 lat i okazało się, że Olek nie kwalifikuje się do natychmiastowego przeszczepu.
Przed nim byli młodsi, którzy dłużej czekali na dawcę. W przypadku mojego męża oznaczało to wyrok skazujący, bo stan jego serca wykluczał nawet rozrusznik. Cieszyłam się, że lekarz z którym rozmawiałam, nie owijał niczego w bawełnę, nie pocieszał mnie, ale przekazywał realne informacje o stanie zdrowia Olka i rokowaniach.
– Kochani… – następnego dnia powiedziałam do mikrofonu, gdy nawiązałam przez Skype’a konferencyjne połączenie z córką i synem. – Stan zdrowia waszego ojca jest kiepski, a rokowania jeszcze gorsze.
– Może ściągnę go do Kanady – rzuciła desperacko Ala. – Mamy z Nickiem odłożone 60 tysięcy dolarów. Weźmiemy pożyczkę i…
– Kochanie, to nie ma najmniejszego sensu – ucięłam jej słowa. – Wiem, że znalazłabyś potrzebne pieniądze, ale lekarz powiedział wyraźnie, że ze względu na wiek i ogólny stan zdrowia… Można go wybudzić i jakiś czas wspomagać organizm zewnętrznymi urządzeniami, ale to wszystko, co obecna medycyna oferuje.
Przez dłuższą chwilę panowało milczenie, aż wreszcie powiedziałam:
– Bardzo mi zależy, żeby w ostatnich chwilach swojego życia wasz ojciec był szczęśliwy.
– Chcesz, żebyśmy przyjechali?
– Mam inny pomysł. Wasz ojciec uwielbia te loterie... Na szczęście dopadło go to dopiero na emeryturze. Przez ostatnie lata nie potrafił o niczym innym myśleć, jak tylko o wielkiej wygranej. Za każdym razem powtarzał, że Ali musimy dać tyle, żeby wreszcie spłaciła dom, a Romkowi tyle, żeby ruszył jego biznes. I w kółko grał w lotto…
– Przecież napisałam mu, że już spłaciliśmy dom! – zdumiała się córka.
– A ja, że mój interes w Sztokholmie idzie świetnie – dodał syn.
– Ojciec uważa, że napisaliście tak, żeby go uspokoić.
– Więc co mamy zrobić? – w głosie Oli wyczułam bezradność.
– Jak już powiedziałam, mam pewien plan. Posłuchajcie…
2 tygodnie później lekarze wybudzili Olka ze śpiączki
Był bardzo słaby i miał trudności z mówieniem. W jego spojrzeniu zobaczyłam smutek i przerażenie.
– Nie mów nic – pogłaskałam jego rękę – tylko mnie posłuchaj. – Może nie powinnam była zaglądać do twoich liczbowych notatek, ale przyśniła mi się mama i powiedziała, żebym koniecznie zajrzała do tych zeszytów. Zgodnie z twoimi wyliczeniami wypełniłam kupon. Trochę się bałam, że coś mogę pomylić, ale twoje wskazówki były tak jasne, że dałam sobie z tym wszystkim radę – w oczach męża zapaliła się iskierka. – Wygrałeś, kochanie. Może nie główną wygraną, ale okrągły milion.
W spojrzeniu Olka zobaczyłam radość, którą jednak za moment przykryła nieufność. Wtedy sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam z niej kupon. Potem pokazałam kawałek gazety z identycznymi numerkami. Palce Olka delikatnie ścisnęły moją dłoń.
– A nie chciałaś mi wierzyć – szepnął.
– Teraz już wiem, że powinnam była cię słuchać, ale wiesz, jak to z kobietami bywa – wyszeptałam z uśmiechem. – Pamiętasz, ile masz przekazać Ali i Romkowi? – zapytał jeszcze.
Kiwnęłam głową. Olek umarł w nocy. Jestem szczęśliwa, że udało mi się sprawić, bo w ostatnich godzinach swojego życia poczuł, że został zwycięzcą. Nie mógł wiedzieć, że „wygrany” kupon wykonał syn w programie graficznym, a ja wydrukowałam go na kolorowej drukarce laserowej.
Czytaj także:
„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”
„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”
„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę”
