Zawsze byłem blisko z Pauliną. Poznaliśmy się na pierwszym roku studiów i od razu złapaliśmy wspólny język. Miała niezwykłe wyczucie mody – już wtedy, gdy większość z nas dopiero uczyła się podstaw projektowania, Paulina potrafiła stworzyć coś wyjątkowego. Jej pasja była zaraźliwa, a ja często zastanawiałem się, skąd bierze tyle energii i pomysłów.
Rozsiewała plotki
Paulina często opowiadała o swoich inspiracjach i wizjach. W tamtych latach byliśmy nierozłączni, spędzaliśmy razem niemal każdą wolną chwilę. To były dobre czasy, które teraz wspominam z dużym sentymentem.
Ale życie miało dla nas różne plany. Po ukończeniu studiów Paulina zaczęła szybko wspinać się po szczeblach kariery. Jej projekty zyskały uznanie, a ona sama stała się rozpoznawalną postacią w świecie mody. Byłem dumny z jej sukcesów, choć nie mogłem nie zauważyć, że nie wszystkim podobało się jej powodzenie.
Jedną z takich osób była Magda, nasza wspólna znajoma z uczelni. Magda zawsze była ambitna i zdeterminowana, ale nie miała tyle szczęścia co Paulina. Jej kariery nie udało się rozwinąć tak, jak tego chciała. Była zazdrosna, co było widać na każdym kroku. Unikała spotkań z Pauliną, a gdy już się widzieliśmy, jej spojrzenia były pełne niechęci.
Ostatnio Paulina opowiedziała mi, że Magda zaczęła rozpowiadać plotki o jej nieetycznych metodach pracy. Byłem zszokowany, choć w głębi duszy wiedziałem, że Magda zawsze miała skłonność do zazdrości. Postanowiłem pomóc Paulinie w tej trudnej sytuacji i dowiedzieć się, co naprawdę się dzieje.
Wyznała, co ją gryzie
Usiedliśmy w kawiarni, do której często chodziliśmy jeszcze w czasach studenckich. Było to nasze ulubione miejsce, pełne wspomnień i inspirujących rozmów. Paulina, jak zwykle, przyszła ubrana stylowo, jej nienaganny gust zawsze wzbudzał podziw. Widziałem, że jest przygnębiona.
– Co u ciebie? – zacząłem, próbując nawiązać luźną rozmowę. – Słyszałem, że twoja najnowsza kolekcja zebrała świetne recenzje.
Paulina uśmiechnęła się blado.
– Tak, kolekcja rzeczywiście spotkała się z dużym uznaniem. Włożyłam w nią mnóstwo pracy i serca.
Jednak mimo jej entuzjazmu wyczuwałem, że coś jest nie tak. Jej uśmiech nie sięgał oczu, a na twarzy widać było zmęczenie i zmartwienie.
– Ale widzę, że coś cię trapi – dodałem po chwili ciszy.
Paulina spuściła wzrok.
– Chodzi o Magdę – wyznała w końcu.
– Magdę? – zapytałem, zaskoczony. – Co z nią?
Paulina westchnęła ciężko.
– Zaczęła rozpowiadać plotki o mnie. Mówi, że wykorzystuję nieetyczne metody, aby zdobywać klientów. Że oszukuję, manipuluję, że mój sukces nie jest zasłużony.
Poczułem gniew
Znałem Paulinę od lat i wiedziałem, że jest uczciwą i pracowitą osobą.
– To absurdalne! – wykrzyknąłem. – Przecież wiem, ile pracy wkładasz w każdy projekt. Dlaczego miałaby mówić takie rzeczy?
– Magda zawsze była zazdrosna – odpowiedziała Paulina cicho. – Ale to poszło za daleko. Teraz te plotki zaczynają wpływać na moją reputację w branży. Boję się, że stracę klientów.
– Nie martw się – powiedziałem stanowczo. – Zrobimy wszystko, żeby wyjaśnić tę sytuację. Nie pozwolę, żeby ktoś niszczył twoje osiągnięcia.
Paulina spojrzała na mnie z wdzięcznością.
– Dziękuję. Naprawdę to dla mnie wiele znaczy.
Wiedziałem, że muszę porozmawiać z Magdą i dowiedzieć się, co nią kieruje. Umówiłem się z nią na spotkanie w parku, gdzie często chodziliśmy na spacery w czasach studenckich. Gdy dotarłem na miejsce, Magda już czekała, siedząc na ławce i patrząc na jezioro. Wydawała się spokojna, ale znałem ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że pod tą powierzchnią kryje się burza emocji.
– Chcę porozmawiać – powiedziałem bez owijania w bawełnę. – Słyszałem, że rozpowiadasz plotki o Paulinie. Dlaczego to robisz?
Magda odwróciła się gwałtownie, a w jej oczach pojawił się gniew.
– Dlaczego mnie o to pytasz? Czyżby Paulina wysłała cię, żebyś mnie przesłuchiwał?
– Nikt mnie nie wysłał – odparłem spokojnie. – Jestem tutaj, bo jesteśmy przyjaciółmi. Martwię się o nią i chcę zrozumieć, co się dzieje. Dlaczego twierdzisz, że Paulina stosuje nieetyczne metody?
Wpadła w furię
– Bo to prawda! – krzyknęła Magda, a jej twarz zrobiła się czerwona. – Myślisz, że to wszystko osiągnęła dzięki talentowi i ciężkiej pracy? Nie bądź naiwny. Wykorzystuje innych, manipuluje, robi wszystko, by zdobyć to, czego chce.
– Znam Paulinę od lat – powiedziałem, starając się zachować spokój. – Wiem, ile pracy wkłada w każdy projekt. Nigdy nie widziałem jej robiącej nic nieuczciwego. Dlaczego miałbym ci uwierzyć?
– Bo widziałeś tylko to, co chciała ci pokazać – odpowiedziała Magda z przekąsem. – Ale ja widziałam, jak działa za kulisami.
Przyglądałem się jej uważnie, próbując zrozumieć, co nią kieruje. Widziałem w niej nie tylko gniew, ale także coś, co wyglądało na zranienie i zazdrość.
– Jesteś pewna, że to nie jest tylko zazdrość? – zapytałem ostrożnie. – Naprawdę wierzysz w to, co mówisz, czy po prostu nie możesz pogodzić się z jej sukcesem?
Magda zamilkła, a jej twarz stężała. Przez chwilę myślałem, że zamknie się w sobie i nie powie ani słowa. W końcu jednak przemówiła, a jej głos był pełen goryczy.
– Może masz rację. Może jestem zazdrosna. Ale to nie zmienia faktu, że Paulina zawsze miała więcej szczęścia niż ja. Zawsze była w centrum uwagi, zawsze wszyscy ją chwalili. A ja? Musiałam walczyć o każdy krok naprzód i nadal jestem w miejscu.
– Wszyscy mamy swoje trudności – powiedziałem łagodnie. – Ale niszczenie reputacji innych nie jest rozwiązaniem. Może powinnyśmy porozmawiać o tym otwarcie, zamiast ukrywać swoje uczucia za plotkami?
Spojrzała na mnie z gniewem
Być może w głębi duszy wiedziała, że to, co robi, jest złe. Wiedziałem jednak, że potrzebuje czasu, aby to zrozumieć.
– Daj mi spokój – powiedziała w końcu. – Nie chcę więcej rozmawiać na ten temat.
– W porządku – odpowiedziałem, wstając. – Ale pamiętaj, że jeśli będziesz chciała porozmawiać, jestem tu dla ciebie. Nie musimy być wrogami.
Odszedłem z mieszanymi uczuciami. Wiedziałem, że nie rozwiązałem problemu, ale przynajmniej dałem Magdzie do myślenia. Miałem nadzieję, że z czasem zrozumie, że jej działania nie prowadzą do niczego dobrego.
Minęło kilka dni od naszej rozmowy w parku. Magda unikała kontaktu, a ja zacząłem wątpić, czy cokolwiek się zmieniło. Jednak nie zamierzałem się poddawać. Wiedziałem, że muszę znaleźć sposób, by odkryć prawdę i pomóc Paulinie.
Pewnego wieczoru, kiedy wracałem z pracy, przypadkowo zauważyłem Magdę w jednej z kawiarni. Siedziała przy stoliku z naszą dawną koleżanką z uczelni, Karoliną. Wyglądało na to, że prowadziły zażartą rozmowę. Skierowałem się w ich stronę, ale kiedy byłem już blisko, usłyszałem coś, co sprawiło, że przystanąłem.
Podsłuchałem ich rozmowę
– To wszystko jest tak niesprawiedliwe! – mówiła Magda z goryczą w głosie. – Paulina ma wszystko, a ja ciągle stoję w miejscu.
– Rozumiem, że jesteś sfrustrowana, Magda – odpowiedziała Karolina spokojnie. – Ale czy naprawdę musisz rozpowiadać te plotki? Co ci to daje?
– To jedyny sposób, by ją zranić – przyznała Magda. – Może wtedy poczuje choć trochę tego, co ja czuję każdego dnia.
Stałem tam, za rogiem, osłupiały. To była chwila, na którą czekałem. Magda w końcu przyznała się do swoich prawdziwych motywacji.
– Magda, nie możesz tak postępować – mówiła dalej Karolina. – To niszczy nie tylko Paulinę, ale i ciebie.
Wziąłem głęboki oddech i wyszedłem zza rogu. Magda i Karolina spojrzały na mnie z zaskoczeniem.
– Marcin! – wykrzyknęła Magda, a jej twarz pobladła. – Co tu robisz?
– Słyszałem wszystko – odpowiedziałem twardo. – Wiesz, że to, co robisz, jest złe. Zniszczysz nie tylko reputację Pauliny, ale i własne sumienie.
Spojrzała na mnie z przerażeniem
– To nie twoja sprawa – powiedziała chłodno. – Nie rozumiesz, co czuję.
– Rozumiem, że jesteś zraniona i zazdrosna – odparłem spokojnie. – Ale twoje działania są krzywdzące i niesprawiedliwe. Paulina nie zasługuje na to, co jej robisz. Jesteśmy dorośli, powinniśmy rozwiązywać nasze problemy inaczej.
– A co ty możesz o tym wiedzieć? – zadrwiła Magda. – Masz idealne życie, przyjaźń Pauliny, wszystko idzie ci jak z płatka. Nie masz pojęcia, jak to jest walczyć o przetrwanie.
– Jest jeszcze czas, żeby to naprawić – powiedziałem, kładąc rękę na jej ramieniu. – Możemy razem porozmawiać z Pauliną i spróbować znaleźć jakieś rozwiązanie.
Magda westchnęła i skinęła głową.
– W porządku.
Karolina uśmiechnęła się do mnie ciepło, a ja poczułem, że jest jeszcze nadzieja na naprawienie tej sytuacji. Czeka nas bardzo trudna rozmowa, ale jestem gotów podjąć to wyzwanie dla dobra naszej przyjaźni.
Marcin, 30 lat
Czytaj także:
„Mąż wiedział, że podczas figlowania, myślę o innym facecie. Pewnego dnia porządnie wybił mi go z głowy”
„Byłam kochanką żonatego faceta, ale to miało być chwilowe. Mnie wciskał kit o rozwodzie, a jej zrobił dzieciaka”
„Gdy zachorowałam, synowa nie podała mi nawet szklanki wody. Nie miała czasu, bo w sieci robiła z mojego syna rogacza”
