Trudno pogodzić się ze śmiercią kogoś, z kim spędziło się niemal całe życie. Trudno budować to życie od nowa…
Kiedy zmarł mój mąż, nie ośmieliłam się nawet myśleć o tym, że coś mnie jeszcze w życiu czeka. Biernie poddałam się przypisanej przez społeczeństwo roli samotnej wdowy. Nie przypuszczałam, że spotkam jeszcze miłość… Miałam szczęśliwe życie i kochającego męża. Los obdarzył mnie dwójką najwspanialszych dzieci – córką Agnieszką oraz synem Marcinem. Doczekałam się wnuków, starszy idzie w tym roku do pierwszej klasy, młodsza wnusia ma dwa latka. Czego więcej mogłam pragnąć?
Trzy lata temu mój mąż zaczął chorować. Początkowo lekarze podejrzewali wrzody na żołądku, szybko jednak okazało się, że to rak trzustki w zaawansowanym już stadium. Zygmuntowi nie dawano więcej niż pół roku życia. Był z nami jeszcze przez osiemnaście miesięcy. Zdążyłam pogodzić się z nieuniknionym, chociaż przez cały czas miałam nadzieję.
Kiedy żyjesz z kimś przez ponad czterdzieści lat, jego odejście burzy cały porządek.
Większą część czasu spędzonego na tym świecie przeżyłam u boku Zygmunta. Jego obecność była dla mnie czymś naturalnym. Nie doceniałam jej. On po prostu… był. Dopiero po jego śmierci zrozumiałam, co straciłam. Nie na darmo mówi się, że człowiek docenia drugą osobę po stracie. I nawet jeśli bliski choruje miesiącami, tak naprawdę nigdy nie jesteś przygotowany na najgorsze.
Zawsze wierzysz, że może uda się pokonać chorobę, że stanie się cud. Po pogrzebie długo towarzyszył mi szok i otępienie. Nie chciałam dopuścić do siebie brutalnej prawdy. Kiedy w końcu dotarła do mnie ostateczność mojej sytuacji, zaczęłam dostrzegać brak tej drugiej osoby przy moim boku.
Codziennością stały się teraz tęsknota i ból
Żal za tym, co minęło i już nigdy nie wróci. Czułam, że już nic mnie nie czeka, że bezpowrotnie zatrzasnęły się jakieś drzwi. Mijały miesiące, a ja nadal nie umiałam uporządkować swojego życia. Byłam zdezorientowana, przerastały mnie takie prozaiczne czynności, jak zrobienie zakupów czy posprzątanie mieszkania. Codziennie odwiedzałam męża na cmentarzu. Opowiadałam mu, jak spędziłam dzień. Mówiłam, jak bardzo mi go brakuje.
No wie pan co? Jestem wdową!
Podczas jednej z takich wizyt usłyszałam za sobą wołanie. Odwróciłam się. W moją stronę szybkim krokiem zbliżał się mężczyzna. Z wyglądu okołosiedemdziesięcioletni, ale wyjątkowo sprawny jak na te lata, więc przypuszczałam, że może być młodszy.
– Jak to dobrze, że panią dogoniłem! – wyrzucił z siebie. – Zostawiła pani portfel na ławce przy grobie. Odruchowo złapałam się za torebkę i rzeczywiście, wydawała się dziwnie pusta. Podziękowałam znalazcy, chwilę porozmawialiśmy. Okazało się, iż jego żona zmarła pięć lat temu. Mężczyzna przedstawił się jako Włodzimierz Bartecki. Przyznał, że często widuje mnie na cmentarzu, i już dawno chciał ze mną porozmawiać, pocieszyć dobrym słowem.
Chciałam się już pożegnać, kiedy pan Włodzimierz zaproponował mi wspólne wyjście na kawę… Stanowczo odmówiłam. Było to trochę nie na miejscu z jego strony – zapraszać dopiero co owdowiałą kobietę na spotkanie w kawiarni. Ale pan Włodzimierz był uparty. Postanowił odprowadzić mnie do domu, mimo mojego stanowczego protestu. Byłam na niego zła, zestresowana zastanawiałam się, co pomyślą o mnie sąsiedzi, kiedy zobaczą, że pod klatkę eskortuje mnie obcy mężczyzna.
Podczas drogi powrotnej uparcie milczałam, a pan Włodzimierz starał się zająć mnie rozmową. Jeśli już w ogóle odpowiadałam, to tylko półsłówkami. Pożegnałam się z nim oschle pod blokiem. Jeszcze w tym wszystkim brakowało mi adoratora! Zdążyłam zapomnieć o incydencie na cmentarzu, kiedy tydzień później spostrzegłam pana Włodzimierza w pobliżu mojej klatki.
Przeraziłam się, że może mam do czynienia z jakimś prześladowcą, w końcu w telewizji dużo mówi się o zwyrodnialcach i przestępcach. Postanowiłam zachować spokój. Pan Włodzimierz z uśmiechem poinformował mnie, że akurat był w pobliżu, gdy mnie zobaczył. Nie mógł się nie przywitać. Sytuacja zaczęła się powtarzać coraz częściej.
Uparty adorator działał mi na nerwy, chociaż z czasem zorientowałam się, że czekam na te spotkania! Pan Włodzimierz okazał się bardzo sympatycznym, serdecznym człowiekiem, ale… No właśnie. Było jedno „ale”. Niedawno pochowałam męża, mężczyzna również był wdowcem. Sama dotąd krzywo patrzyłam na takie związki.
Myślałam, że po śmierci męża kobieta już do końca życia powinna być pogrążona w żałobie. Nie zmieniłam swoich poglądów, lecz serce zaczęło szybciej bić na widok pana Włodzimierza.
Nie, tak nie wolno, tak nie wypada
Nie rozumiałam tego, co czuję, byłam zagubiona. Z jednej strony wciąż tęskniłam za Zygmuntem, brakowało mi jego obecności, z drugiej – pan Włodzimierz stawał mi się coraz bliższy. Przeraziłam się, kiedy zdałam sobie z tego sprawę, dlatego postanowiłam szybko zakończyć tę znajomość. Mężczyzna zapytał tylko, czy jestem tego pewna, i zniknął z mojego życia tak, jak prosiłam. A ja wcale nie byłam tego taka pewna…
Któregoś popołudnia przyjechała do mnie z wizytą córka. Napiłyśmy się kawy, powspominałyśmy, porozmawiałyśmy o tym i owym. No i jakoś tak, sama nie wiem kiedy, opowiedziałam jej o znajomym z cmentarza. Agnieszka roześmiała się na głos.
– Śmiej się, śmiej! – pogroziłam jej palcem. – Tobie się wydaje, że nas, starych, nic już nie dotyczy.
– Nie o to chodzi – córka uśmiechnęła się szeroko. – Mamo, przecież tata zmarł półtora roku temu…
– No właśnie – podchwyciłam szybko. – Upłynęło tak mało czasu. Nie wypada, abym już… Agnieszka przerwała mi stanowczo.
– Mamo, półtora roku to wcale nie jest mało! Zresztą, nie przejmuj się tym, co powiedzą ludzie! To ty masz być szczęśliwa! Nie zastanawiaj się, co wypada.
– Przysięgałam twojemu tacie. Przed ołtarzem… – córka znowu nie pozwoliła mi dojść do głosu.
– Owszem, przysięgałaś, że będziesz z nim, póki śmierć was nie rozłączy. Przez ponad czterdzieści lat trwałaś przy tacie na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie. Ale tata odszedł, a ty masz prawo ułożyć sobie życie na nowo. Jeśli ten pan Włodzimierz jest dla ciebie ważny, nie rezygnuj – wytłumaczyła mi cierpliwie
– Oj, jest ważny, jest… – wyrwało mi się szczere wyznanie. – Gdybyś ty wiedziała, córcia, jak bardzo! Aga zaproponowała, aby działać od razu. Zapytała, czy wiem, gdzie mieszka pan Włodzimierz. Oczywiście, że wiedziałam. Córka kazała mi się przygotować do wyjścia, a piętnaście minut później siedziałyśmy w jej aucie i kierowałyśmy się w stronę mieszkania pana Włodzimierza. Byłam okropnie zdenerwowana, no bo co, jeśli to teraz on mnie odtrąci? I czy wypada tak się narzucać?
W końcu dojechałyśmy, Agnieszka zachęciła mnie gestem, bym wysiadła z samochodu. Z duszą na ramieniu zapukałam do drzwi. Po chwili w progu pojawił się pan Włodzimierz. Jak zawsze przystojny i elegancki. Nagle zapomniałam wszystko, co jeszcze przed chwilą chciałam mu powiedzieć. Stałam oniemiała w drzwiach i nie byłam w stanie wykrztusić ani słowa. Za to pan Włodzimierz od razu uśmiechnął się szeroko.
– A więc jest pani – powiedział.
– Jestem – potwierdziłam.
– Czy pan… Czy jeszcze…? Przerwał mi zniecierpliwiony:
– Żaden pan! Włodzimierz. A potem pocałował moją dłoń i zaprosił do środka. W końcu wypiliśmy tę kawę, którą proponował mi podczas naszego pierwszego spotkania. Nie wiem, co przyniesie los. Oboje straciliśmy bliskie dla nas osoby, wiemy, jak bardzo to boli. Postanowiliśmy niczego nie planować i cieszyć się z każdej wspólnej chwili.
Czytaj także:
Mój ojciec był katem. To dlatego wmówiłem sobie, że mój biologiczny tata to Stefan
Zostawiłam męża, który ciągnął mnie w dół. Wysłałam do niego tylko kartkę
Wera zniszczyła mi reputację plotkami o romansie. Z zemsty rozpowiedziałam, że jest prostytutką
