Owszem, moje losy nie potoczyły się tak, jak to sobie wymarzyłem. Ale co mogłem zrobić? Miałem dwa wyjścia – załamać się albo wziąć się w garść.
Usłyszałem rozmowę dwóch pasażerów siedzących za mną. Autobus był pełen ludzi wracających z pracy i człowiek, chcąc nie chcąc, musiał usłyszeć to i owo z prowadzonych pogaduszek.
Panowie narzekali na swoje ciężkie życie
– Nie dość, że człowiek haruje jak wół, to jeszcze w domu spokoju nie ma! – mówił jeden. – Jeszcze dobrze nie wejdę, a już żona do mnie z problemami, że to trzeba zrobić albo tamto! To się kran zepsuł, to znów zawiasy w drzwiach skrzypią... A jeszcze mały płacze: „Tata, pobaw się ze mną!”. A przecież Monika w domu siedzi, to co, małym się nie może zająć, pobawić się z nim?
– U mnie to samo! – rozżalił się drugi. – Jeszcze dobrze nie siądę z piwkiem przed telewizorem, a tu już Gośka do mnie, żebym się domem zainteresował, dziećmi zajął. A co ja mam robić? Zarabiam w końcu, to mi się odpoczynek należy. A ona jęczy, że zmęczona po całym dniu i chce też odpocząć. A tak samo, jak twoja, do pracy nie chodzi, to czym może być zmęczona?
Zaczynało się we mnie gotować, ale nie dawałem tego po sobie poznać. Drugi facet nadal kontynuował swoje „gorzkie żale”.
– A cóż to tyle w domu do roboty jest?! W arnku łyżką zamieszać, odkurzaczem dywan przejechać! Niech nie przesadza. I też tylko jednego małego mamy!
Panowie wysiadali na następnym przystanku
Młodzi mężczyźni, koło trzydziestki, ale z minami skwaszonymi jak staruszkowie. Ciekawe, co by zrobili, jakby się znaleźli na moim miejscu? Jak też by sobie dali radę?
Jechałem aż na pętlę, więc mogłem zagłębić się w rozmyślaniach. Raz jeszcze przed oczami stanęły mi minione lata.
Byliśmy z Ewą bardzo szczęśliwym i zgodnym małżeństwem. Naszego szczęścia dopełniły narodziny trójki zdrowych, udanych dzieciaków: Martynki, Emila i Darii. Dzieci rosły zdrowo, oboje mieliśmy dobrą pracę i wkrótce dorobiliśmy się większego mieszkania. Marzyliśmy jednak o domku z ogródkiem. Wieczorami, przed snem, przytuleni do siebie snuliśmy swoje plany.
Ale ktoś kiedyś powiedział, że człowiek nie może być zbytnio szczęśliwy, bo zawsze musi się zdarzyć coś, co to szczęście zburzy…
Ewa zachorowała
Zaczęło się od kłopotów ze wzrokiem, potem zaczęła tracić równowagę, przewracać się na prostej drodze. Po wielu miesiącach chodzenia po różnych specjalistach padła straszna diagnoza – stwardnienie rozsiane.
W jednej chwili nasz poukładany, radosny świat runął. Postępujące kalectwo Ewy zmieniło nasze życie. Musieliśmy wszystko mu podporządkować. Dzieci z początku nie mogły zrozumieć, dlaczego mama jeździ na wózku inwalidzkim i nie może się już tak z nimi bawić, jak dotąd. Ale były dzielne.
Nauczyły się pomagać jej i wykonywać proste domowe obowiązki, żeby mnie odciążyć, bo przecież musiałem pracować na nasze utrzymanie. Ale i tak po powrocie z pracy czekało mnie gotowanie, pranie, prasowanie, bo dłonie Ewuni nie chciały jej słuchać. Potem pomagałem żonie w ćwiczeniach, które miały spowolnić postępującą niesprawność.
Kiedy moi kumple oglądali mecz i raczyli się piwkiem po pracy, ja przygotowywałem posiłki, układałem rzeczy w szafach, chodziłem na wywiadówki i głowiłem się, jak wywabić plamy z soku z bluzeczki małej Darii.
Ot, babskie problemy, powiedzieliby ze śmiechem moi koledzy,
Ale kto to miał zrobić za mnie?
Zresztą od początku małżeństwa starałem się pomagać żonie, która łączyła pracę z opieką nad dziećmi, przejąłem więc po prostu na siebie wszystkie domowe obowiązki. Nasze pociechy rosły. Byłem z nich naprawdę dumny.
Nie buntowały się, uczyły się dobrze, jak gdyby nie chciały przysparzać problemów chorej mamie. Choć na pewno nieraz było im smutno, że ich rówieśnicy mają beztroskie życie, podczas gdy one muszą zajmować się chorą matką i domem.
Bo trzeba powiedzieć, że nasze dzielne dzieciaki, w miarę, jak rosły, przejmowały ode mnie większą część domowych obowiązków. Dziewczynki prały, gotowały, prasowały, a Emil gorliwie im pomagał, sprzątał, dźwigał zakupy i jeszcze włączył się w rehabilitację Ewy.
Postanowił, że zostanie fizjoterapeutą i kiedy matka ze smutnym uśmiechem mówiła, że ma przy niej tyle roboty, żartował, że traktuje to jako praktykę zawodową.
Nieraz miałem łzy wzruszenia w oczach
Myślałem o tym, jakie nasze dzieci są wspaniałe. Tak mijały lata i jakoś ułożyliśmy sobie wszystkie sprawy, nauczyliśmy się żyć z chorobą żony. Wydawało się, że wyszliśmy na prostą, kiedy nastąpiła tragedia. Tego dnia miałem urlop.
Dzieci były w szkole, a ja postanowiłem pomyszkować w piwnicy, bo trzeba było naprawić obluzowane drzwiczki szafki. Ewunia spała. Nie było mnie może pół godziny. Kiedy wróciłem, zajrzałem do żony, żeby zapytać, czy czegoś nie potrzebuje. Uderzyła mnie dziwna cisza, panująca w pokoju.
Nachyliłem się nad Ewą i zmartwiałem. Na nic zdały się moje wysiłki. Lekarz pogotowia, które natychmiast wezwałem, stwierdził zgon… Potem okazało się, że Ewę zabił udar mózgu. A ja stanąłem przed koszmarną koniecznością powiadomienia dzieci, że ich ukochana mamusia, którą opiekowały się z takim oddaniem, nie żyje.
Tak oto zostałem sam z trójką nastoletnich dzieci
Musiałem pozbierać się po ciosie, który nas dotknął i jeszcze pomóc swoim pociechom dojść do siebie po stracie matki… Ciężko było, oj, ciężko. Wprawdzie Ewunia była chora i jej choroba uniemożliwiała normalne funkcjonowanie, ale mieliśmy ją przy sobie…
Dzieci przychodziły do niej ze swoimi sprawami, a ona rozsądzała spory, doradzała i wysłuchiwała zwierzeń. Bardzo jej byłem za to wdzięczny, bo mogłem skupić się na prowadzeniu domowego gospodarstwa. Ewunia, ta chora i słaba, ale jakże silna duchem, była osią, wokół której kręciło się nasze życie.
A teraz jej zabrakło i poczuliśmy się dosłownie jak wyrzuceni z orbity, po której przez lata krążyliśmy… Ewunia umarła, ale życie musiało toczyć się dalej. Niejedną godzinę przepłakaliśmy z tęsknoty za nią, nie wstydząc się przed sobą swoich łez.
Śmierć Ewy jeszcze mocniej nas ze sobą związała
Mieliśmy teraz tylko siebie. Pomału wszystko wracało do normy. Ja pracowałem teraz więcej, brałem dodatkowe zlecenia, bo ubyła nam renta Ewy, a wydatki wcale nie były mniejsze. Dzieci starały się pomóc jak mogły. Całkowicie przejęły ode mnie prowadzenie domu.
Same też próbowały dorobić, ale sprzeciwiałem się temu, bo bałem się, że ucierpi na tym ich nauka. Tak więc stanęło na tym, że będą dorabiać tylko w wakacje. W skrytości ducha obawiałem się też, że po śmierci żony dzieci, pozbawione jej wsparcia, mogą wpaść w złe towarzystwo, zaniedbać naukę, dać się wciągnąć w nałogi.
Za te czarne myśli muszę jednak przeprosić moje pociechy. Lata zmagań z chorobą mamy sprawiły, że stały się odpowiedzialne, rozsądne i dojrzałe ponad swój wiek. Mają naprawdę wspaniałe charaktery, choć zupełnie różne – Martynka skupiona i poważna, Emil energiczny i szybki w działaniu, a Daria, najmłodsza, wesoła śmieszka, która potrafi nas wszystkich rozbawić.
Autobus dojeżdżał do pętli
Pomyślałem o młodych mężczyznach, których rozmowa wywołała te wspomnienia. Najwyraźniej nie mieli pojęcia, ile trudu i wysiłku kosztuje prowadzenie domu i wychowanie dzieci.
Pomyślałem gorzko, że gdyby żona któregoś z nich zachorowała ciężko, to niewielką miałaby pociechę z małżonka. Wysiadłem z autobusu i uśmiechnąłem się do kwitnących mleczy, których żółte kwiatki lubiła Ewunia.
– Chyba cię nie zawiodłem, ukochana – szepnąłem.
A wtedy z żółtego kwiatka poderwał się motyl i przysiadł na mojej dłoni…
Czytaj także:
„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”
„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”
„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę”
