Przewracałam się z boku na bok, ale sen nie przychodził, bo niby jak? Z przedpokoju wciąż dobiegały hałasy, nie wspominając o świetle, które paliło się chyba w całym mieszkaniu oprócz mojej dziupli. Nie wytrzymałam wreszcie i jak bomba wypadłam z sypialni.
– Monika, ja jutro wstaję do pracy – przypomniałam córce usiłującej spacyfikować synka, a jednocześnie oglądającej film w telewizji. – Mam remanent i muszę być umysłowo sprawna.
– A czy to moja wina, że ten gówniarz nie chce spać?! – rzuciła z pretensją. – O, zrzygał się znowu, popatrz tylko.
Mały leżał w nosidełku stojącym obok kanapy, cały w wymiocinach, czerwony jak burak, a jego matka śledziła rozwijającą się akcję miłosną na ekranie.
– Może byś go przebrała – zaproponowałam słabym głosem. Monika wzruszyła tylko ramionami i mruknęła, że w przerwie na reklamy… „Boże, co za nieczułego potwora wychowałam” – myślałam, patrząc na nią beztrosko grzebiącą w misce z popcornem. Jak to możliwe?!
– Nie miałaś czasem spać, mamo? – odwróciła się ze złością. – Bartuś jest przyzwyczajony, padnie w końcu. Czy ja po tych wszystkich przejściach nie mam prawa się wyluzować?!
Moja córka jest skrajnie nieodpowiedzialna
Wycofałam się do siebie jeszcze bardziej zła niż wcześniej. Zupełnie w tej mojej wdowiej samotności rozpaskudził mnie spokój i brak problemów. Jednak teraz wystarczył tydzień, żeby sobie przypomnieć, jak to jest żyć z córką pod jednym dachem. Ale co miałam zrobić? Zamknąć jej drzwi przed nosem?! Zwłaszcza że przyszła z małym. Nawet nie raczyła wcześniej zadzwonić, zapytać, czy się zgadzam… Po prostu pewnego zimowego dnia pojawiła się u mnie, stwierdzając krótko, że postanowili się z mężem próbnie rozstać, bo nie mogą się dogadać. Stanęła na progu z półrocznym dzieckiem na ręce, tobołem na plecach i woła „Ratuj”.
Teraz nagle jestem potrzebna mądrej i wszechwiedzącej Monice, która tylekroć rzucała mi w twarz, że nie mam o niczym pojęcia, bo potrafię tylko tyrać jak niewolnik i prawić kazania. Choć nie zawsze taka była i być może – gdyby nie dobre wspomnienia z przeszłości – byłoby mi trudno wykrzesać z siebie sympatię dla własnej córki, jakkolwiek fatalnie by to brzmiało. To ten cholerny Jacuś zamieszał jej w głowie, gdy tylko pojawił się w naszym życiu.
„Minie… – uspokajałam się wtedy. – Dziewczyna ma ledwo osiemnastkę, to jej pierwsza miłość. Pójdzie na studia, pozna lepszych i jeszcze będzie się śmiać ze swojej fascynacji młodocianym przestępcą”.
No bo co tu kryć – z mojego zięcia już wtedy było niezłe ziółko, nawet miał kuratora. A potem popłynął już równo w dół. Płakać mi się chciało, gdy o tym wszystkim myślałam. Tyle zmarnowanych szans. Gdyby nie mój zawzięty upór, za który Monika już wtedy zaczęła mnie nie znosić, nawet matury by nie zdała. O pójściu na studia nie było co marzyć.
Moja córka miała poczucie misji
Stworzyć Jackowi rodzinę, której nigdy nie miał; otoczyć go ciepłem i troską, w której jej luby – marzyła – rozkwitnie jak najpiękniejszy kwiat. No i rozkwitł (wiem przynajmniej o dwóch sprawach, które miał w sądzie), a nawet zaowocował – bardzo szybko na świat przyszedł mój wnuk. Sądziłam, że to ich trochę otrzeźwi, że dzięki małemu przejdą przyśpieszony kurs dorastania, jednak pomyliłam się: jest jeszcze gorzej. Teraz się żrą, które z nich ma trudniej, a Jacuś – jak mi się wydaje – już zdecydował, że właśnie on i postanowił się uwolnić, wymyślając tę hecę z czasową separacją.
– To może on powinien był się wyprowadzić? – zapytałam Monikę, gdy raczyła mi w skąpych słowach nakreślić sytuację.
– Niech tam siedzi sam jak nietoperz, aż poczuje, że mu nas brakuje – stwierdziła zawzięcie. – Zobaczysz, nie minie tydzień i moje kochanie przyjdzie prosić na klęczkach, żebym wróciła.
– Ale ty nie masz za co żyć, dziewczyno. Załóż sprawę o alimenty, przecież ja nie mogę was utrzymywać. – wybuchłam, bo już mi ręce kompletnie opadły.
–Ty tylko o pieniądzach. – prychnęła. – My się umówiliśmy i on będzie dawał na życie, tylko że jeszcze nie miał wypłaty.
Kiedy powiedziałam jej, ile zarabiam, to tylko wydęła wargi z pogardą… Sama do pracy nie pójdzie, bo nie ma z kim dziecka zostawić, a w ogóle to nie zamierza, bo niby gdzie? Na kasę do marketu za parę groszy? Czy ktoś mi podmienił dziecko w szpitalu?! Skąd ona się taka wzięła, kobiety w naszej rodzinie zawsze były mocne a ta… taka meduza. Uczepiła się męskich spodni i sama ledwo oddychać potrafi. Teraz też niby na męża obrażona, ale z telefonem się nie rozstaje i ciągle stuka SMS-y do niego. Nawet coś wspominała, że zamierzają się spotkać i omówić sprawy. Mam nadzieję, że jak najszybciej, bo nie wytrzymam.
Z tych zgryzot zasnęłam chyba nad ranem. I ledwo zamknęłam oczy – a cholerny budzik rozdzwonił się jak oszalały. Weszłam do kuchni i mało nie upadłam: wszędzie gary, a na krześle rozwalony brudny pampers. Musiałam posprzątać, zanim w ogóle zrobiłam śniadanie. Tyle szczęścia w nieszczęściu, że kierowniczka w nocy miała jakiś atak i remanent został przełożony. Myślałam nawet, czy, korzystając z luzu, nie zapytać o radę koleżanki z działu, ale normalnie się wstydziłam.
Żadna matka nie przyzna, że jej dziecko to patologia
Gdyby ktoś mi opowiedział podobną historię, od razu pomyślałabym, że znikąd się to nie wzięło. Wiadomo: czym skorupka za młodu – i takie tam… Oczywiście zgrabnie wpędziłam się w poczucie winy i – ponieważ nadarzyła się okazja – zwolniłam się już w południe. Pomyślałam, że popilnuję wnuka, żeby Monika mogła w tym czasie przelecieć się do urzędu zatrudnienia, póki otwarte. Nawet jeśli się z Jackiem zejdą, praca jej nie zaszkodzi, nabierze pewności siebie i nie będzie taka zależna od humorów jaśnie pana. A Bartka i tak chce oddać do żłobka. Jako zatrudniona powinna mieć nawet większe szanse.
Postanowiłam, że jakoś schowam nerwy w kieszeń i postaram się na powrót wskoczyć w skórę matki. Muszę dziewczynie pomóc, bo jak nie ja, to kto? Z przyzwyczajenia otworzyłam drzwi kluczem i już w przedpokoju zauważyłam, że mamy gościa, bo na środku stały markowe adidasy. Poszłam do siebie: na moim łóżku spał Bartuś. Zajrzałam do panieńskiego pokoju Moniki i natychmiast tego pożałowałam.
– Jak śmiesz włazić do mnie bez pytania?! – wydarła się na mnie córka, wydostając się z objęć męża. – Puka się, do cholery.
Aż się we mnie zagotowało, lecz wyszłam bez słowa. Prawdę mówiąc, ja się Jacka trochę boję, miał już sprawę o pobicie.
To teraz tak będzie? On będzie balował w ich wspólnym mieszkaniu i wpadał tu tylko na igraszki, a reszta – na mojej głowie?!
Czytaj także:„Pijany kierowca tira spowodował wypadek, w którym omal nie zginęła moja żona. Tego dnia wracała od kochanka”„Czy na pewno jestem ojcem swojego syna? Ledwo znałem Aldonę, a już wpadliśmy. Może była w ciąży już wcześniej”„Moje dzieci uważają, że obowiązkiem dziadków jest zajmowanie się wnukami. Ja mam swoje życie”
