Gdy poznałam Marka, byłam już mężatką z ponad sześcioletnim stażem. Nie mogłam narzekać na swojego męża – był dobrym człowiekiem, kochał naszą córkę, dbał o dom.
Tyle, że namiętność między nami dawno wygasła. Nie wiem, czy w ogóle kiedykolwiek była... Kiedy wychodziłam za Jurka, byłam z nim w ciąży i marzyłam tylko o jednym – żeby nie zostać panną z dzieckiem. W mojej małej miejscowości byłabym bowiem wyklęta.
Na szczęście dla mnie, Jurek był we mnie szaleńczo zakochany, więc raz dwa wzięliśmy ślub. Zamieszkaliśmy w jego kawalerce i powoli zaczęliśmy się dorabiać. Wychowywałam Marysię, a mąż pracował, żeby nas wszystkich utrzymać.
Nie było łatwo – w czasach komuny o wszystko trzeba było walczyć, do wszystkiego dochodzić mozolnie i bez żadnych ulg, a raczej z restrykcjami dla tych, co nie chcieli podporządkować się władzy. A mój Jurek był takim walczącym człowiekiem. Zawsze powtarzał, że prawda jest najważniejsza i że on się nie ugnie, bylebyśmy tylko szynkę mogli jeść zamiast kaszanki.
Rozumiałam go, chociaż szlag mnie trafiał, jak wciąż chodził na te spotkania, bałam się, że go w końcu aresztują. Siedziałam z małą w domu, właściwie za całe towarzystwo mając tylko swoje dziecko.
I wtedy pojawił się ON
Był kolegą z wojska Jurka, przyjechał do nas w odwiedziny i został na kilka dni. Jurek nie mógł poświęcić mu zbyt wiele czasu, siedzieliśmy więc we trójkę – Marek, Paulinka i ja. Był sam, bez roboty, mieszkania.
Chciał się zaczepić gdzieś w naszym mieście, ale póki co, nie było dla niego pracy. Cieszyłam się, że u nas zagościł, bo miałam nareszcie z kim porozmawiać. Był wesoły, dowcipny, szybko złapał z Paulinką kontakt. No i któregoś dnia stało się…
Sama nie wiem jak, ale po raz pierwszy było mi z mężczyzną tak dobrze w łóżku. Po wszystkim jednak nie umiałam dać sobie rady. Gryzły mnie wyrzuty sumienia, że ja się zabawiam, podczas gdy mój mąż walczy w słusznej sprawie.
Poprosiłam Marka, żeby wyjechał i więcej się z nami nie kontaktował, bo jednak kocham męża i chcę z nim nadal być. Widziałam, że jest mu przykro, ale zastosował się do mojej prośby. Na pożegnanie szepnął mi, że gdybym chciała kiedyś opuścić Jurka, to… Nie wysłuchałam tego do końca – chyba bałam się, że rzeczywiście mogę porzucić dom i rodzinę.
Wyjechał, a ja po miesiącu stwierdziłam, że jestem w ciąży. Nie miałam wątpliwości, że to jego dziecko. Byłam załamana. Ale wiedziałam, że nie mogę nikomu zwierzyć się ze swojej tajemnicy. Na szczęście Jurek niczego nie podejrzewał, a na wieść o drugim dziecku bardzo się ucieszył.
A jednak tajemnica mnie gryzła
Urodziłam chłopca. Kiedy go zobaczyłam, aż się przelękłam. Miał bowiem oczy i nos swojego biologicznego taty. Całe szczęście, że Jurek nic nie zauważył. Chodził dumny jak paw, że ma syna. Poczułam się znów bezpiecznie.
Lata mijały. Kamil wyrósł na dużego, mądrego chłopaka. Mieli z Jurkiem dobry kontakt, chociaż fizycznie byli do siebie mało podobni. Nie wiem, czy Jurek się czegoś domyślał, chociaż raz zażartował, że po nim to Kamil urody nie odziedziczył. Przemilczałam tę uwagę...
A jednak tajemnica mnie gryzła. Wyczytałam gdzieś, że każdy powinien znać swoich prawdziwych rodziców. Że brak takiej wiedzy zubaża człowieka. I żeby się nie przejmować konsekwencjami powiedzenia prawdy, bo najważniejsze jest, kto wychował, a nie kto spłodził. Poczekałam do osiemnastych urodzin syna. A potem wyznałam mu prawdę.
Na co liczyłam? Chyba na zrozumienie, pozbycie się ciężaru z serca...? Tymczasem Kamil zareagował bardzo agresywnie. Nazwał mnie nie powiem jak i nie chciał słuchać o powodach, które mnie popchnęły do zdrady. Najgorsze jest to, że podzielił się tą wiadomością z Jurkiem. Kamil uciekł z domu, Jurek się z domu wyprowadził. Córka, już mieszkająca osobno, dowiedziawszy się o całej sprawie, nie poparła mnie.
– Głupia jesteś, mamo – powiedziała. – Myślałaś, że ci się obaj rzucą na szyję wdzięczni za prawdę? Trzeba było trzymać język za zębami do końca życia.
Żałuję, zniszczyłam sobie życie
Próbowałam rozmawiać z mężem, ale tak jak Kamil, w ogóle nie chciał słuchać. Po pewnym czasie odpuściłam, a miesiąc później przyszły papiery rozwodowe. Zostałam sama. Z tego, co wiem, Jurek i Kamil utrzymują ze sobą kontakt.
Wiem też, że Kamil nie chce odnaleźć biologicznego ojca. Dziś jestem przekonana, że gdybym powstrzymała się przed powiedzeniem prawdy, miałabym rodzinę przy sobie. A tak skrzywdziłam i syna, i męża.
Odszukałam Marka. Nie wiem, jakim cudem mi się to udało, nie widzieliśmy się przecież tyle lat. Ale i w nim nie znalazłam pocieszenia. Ma swoją rodzinę, żonę, dzieci. Nie poczuwa się do bycia ojcem Kamila. Powiedział mi to samo, co ja jemu wiele lat temu:
– Nie dzwoń, nie pisz, zapomnij, że w ogóle istniałem.
Czytaj także:
„Rok żałoby po żonie wystarczy, chcę znów być kochany. Rodzina staje okoniem, nikt nie przyszedł na mój drugi ślub”
„Rodzina miała mnie za >>starą pannę<<. Nie mieli pojęcia, że od dawna ukrywam przed nimi sekret”
„Pozbyłam się teściowej, a zwaliłam sobie na głowę natrętną matkę. Obie tłukły mi do głowy, jaka jestem beznadziejna”
