Po co czytać etykiety?
Są niewielkie, często trudno je znaleźć na opakowaniu, ale ich czytanie dostarcza wiedzy na temat produktu, który trzymamy w ręku – etykiety żywności, bo o nich mowa, to podstawowa forma zabezpieczająca nas przed spożyciem żywności o nieznanym składzie czy nieodpowiedniej świeżości. O tym, jak bardzo są ważne, wie już większość z nas, nie każdy jednak wie, jak powinniśmy je czytać i na co dokładnie warto zwrócić uwagę. Wyjaśniamy więc, co na opakowaniu jest najważniejsze!
Na co powinniśmy zwrócić uwagę, czytając etykietę?
Pomocny okazać się może wykaz szczegółowych informacji, których podanie przez producenta jest obowiązkowe na mocy obowiązującego rozporządzenia. Z zastrzeżeniem określonych w rozporządzeniu wyjątków, na opakowaniach lub etykietach produktów spożywczych powinny znajdować się następujące dane:
Nazwa żywności
Obowiązkiem producenta jest opisanie produktu w sposób jasny, czytelny i łatwy do zrozumienia, a zapis określający minimalną wielkość czcionki na 1,2 mm (w przypadku małych produktów 0,9 mm) zapewnia większą czytelność etykiet. Możliwe jest stosowanie nazwy zwyczajowej lub opisowej. Występuje również „nazwa przewidziana w przepisach”, czego przykładem może być oliwa z oliwek, przetwory mleczne, miód czy czekolada, dla których istnieją dodatkowe definicje i wymagania.
Przykładem produktów opatrzonych zwyczajowymi nazwami są majonez, musztarda lub kajzerka.
W przypadku przetworów mięsnych najczęściej występują nazwy opisowe z uwagi na duży stopień rozdrobnienia surowca i obecność dodatków smakowych. Jednak nazwa powinna być tak skonstruowana, aby konsument mógł rozpoznać rzeczywisty charakter wybieranej wędliny. Używanie zdrobnień czy figlarnych nazw typu „frykasik” jest dopuszczalne, ale dodatkowo należy opisać charakter produktu tak, aby nie wprowadzać konsumenta w błąd.
W przypadku użycia białka do produkcji produktów mięsnych i rybnych producent powinien umieścić w nazwie wyrobu informację o obecności białek w wyrobie oraz ich pochodzeniu, np. „kotlet z dorsza z dodatkiem białka wieprzowego”.
Zobacz też:
Wykaz składników
Obowiązek umieszczenia listy składników nie obejmuje produktów jednoskładnikowych (np. cukru czy kaszy gryczanej) oraz produktów o powierzchni mniejszej niż 10 cm. Listę wszystkich surowców powinien zaczynać składnik występujący w największej ilości, następnie substancje dodatkowe: konserwanty, przeciwutleniacze, regulatory kwasowości, emulgatory, substancje zagęszczające, barwniki, aromaty, substancje słodzące, witaminy i sole mineralne w żywności fortyfikowanej.
Wszelkie składniki lub substancje pomocnicze w przetwórstwie powodujące alergie lub reakcje nietolerancji
Przepisy narzucają obowiązek specjalnego znakowania alergenu na etykiecie w sposób odróżniający się czcionką lub podkreśleniem od pozostałych składników występujących w produkcie żywnościowym. W przypadku bardzo małych opakowań producent nie musi umieszczać listy składników, ale musi podać nazwę alergenu.
Data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia
Jest to informacja, której najczęściej szukamy na etykiecie. Przepisy dopuszczają umieszczenie jej w dowolnym miejscu produktu. Po upłynięciu terminu przydatności do spożycia środek spożywczy jest uznawany za niebezpieczny.
Wszelkie specjalne warunki przechowywania lub warunki użycia
Przykładowo może to dotyczyć temperatury przechowywania czy unikania ekspozycji na słońce i informacji typu „przechowywać w suchym i chłodnym miejscu”, „nie zamrażać”.
Kraj lub miejsce pochodzenia
Miejsce pochodzenia produktu może mieć duże znaczenie dla decyzji zakupowych konsumentów, dlatego etykieta musi informować skąd pochodzi produkt.
Instrukcja użycia, w przypadku, gdy w razie braku takiej instrukcji odpowiednie użycie danego środka spożywczego byłoby utrudnione
Jest wymagana np. w przypadku produktów w proszku wymagających obróbki przed spożyciem.
Poza tym na opakowaniu trzeba zwrócić uwagę też na:
- ilość netto żywności;
- nazwę lub firmę i adres podmiotu działającego na rynku spożywczym;
- w odniesieniu do napojów o zawartości alkoholu większej niż 1,2% objętościowo informację o rzeczywistej zawartości objętościowej alkoholu.
Informacja o wartości odżywczej
To jedna z cenniejszych wiadomości, którą znajdujemy na opakowaniu. Mimo że obowiązek w tym zakresie obejmie wszystkich producentów żywności dopiero w grudniu 2016 r., wielu z nich już teraz znakuje swoje wyroby wartością odżywczą, podając ilości składników w jednostkach wagowych lub w przeliczeniu na tzw. porcję Wskazanego Dziennego Spożycia (ang. Guideline Daily Amount, GDA). Dotyczy to zawartości tłuszczu, kwasów tłuszczowych nasyconych, węglowodanów, cukrów, białka i soli. Dodatkowo, ale już dobrowolnie, będzie można zamieszczać informacje nt. poziomu kwasów tłuszczowych jednonienasyconych i wielonienasyconych, alkoholi wielowodorotlenowych, skrobi, błonnika, witamin i składników mineralnych.
Obecnie do podawania wartości odżywczej w oparciu o Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 16.09.2010 r. zobowiązani są producenci produktów spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, np. dla małych dzieci i sportowców. Z kolei w oparciu o Rozporządzenie (WE) Nr 41/2009 z dnia 20.01.2009 r. wartością odżywczą znakowane są środki spożywcze dla osób na diecie bezglutenowej.
Producenci artykułów mlecznych są zobowiązani odrębnymi przepisami unijnymi do częściowego znakowania ich wartością odżywczą poprzez podanie informacji o zawartości tłuszczu. W pozostałych przypadkach umieszczanie informacji o wartości odżywczej obowiązuje producentów, którzy podają na etykiecie oświadczenie żywieniowe, które stwierdza, sugeruje lub daje do zrozumienia, że dana żywność ma szczególne właściwości odżywcze: np. jogurt o zwiększonej zawartości wapnia.
Zobacz też: Poznaj 5 najbardziej niewłaściwych nawyków żywieniowych!
Autor: Anna Sanicka, dietetyk LightBox.
