Witam, jestem ofiarą przemocy domowej. Mój koszmar trwał 17 lat. Mąż tak mnie podporządkował, że wszystkie obowiązki związane z utrzymaniem rodziny były moim problemem. Pracowałam, ale to on dysponował pieniędzmi. Jak chciałam zakończyć związek i odejść, to nie miałam jak, bo nigdy nie miała gotówki na wynajęcie mieszkania, a tonęłam w długach. On mógł robić ze mną co chciał, moje jedyne powroty do normalnosci były w czasie pracy; tam mogłam być sobą, choć nie zawsze, bo przyjeżdzał na przerwy i mnie kontrolował.
Przebywam zagranicą (wyjazd był w pewnym sensie odizolowaniem mnie od rodziny, by nie miała w pływu na moje zachowanie). Można powiedzieć, że koszmar się zakończył pół roku temu, kiedy mąż uderzył mnie, a syn powiedział „dość” i zadzwonił na policję. Następnego dnia złożyłam zeznania, a mój były dostał zakaz zbliżania i kontaktowania się z nami.
Prokuratura wniosła pozew do sądu i do rozprawy mieliśmy spokój. Miałam trochę czasu na wyciszenie się, na spłatę długów. Niestety wyrok okazał się krzywdzący dla mnie. Mój mąż został uniewinniony, więc został zniesiony zakaz zbliżania się. Zaczęło się nękanie psychiczne przez telefony, więc pozmieniałam numery. Teraz wydzwania do moich znajomych i oczernia mnie, grozi, że poda mnie do sądu o odszkodowanie za usunięcie go z wynajętego mieszkania.
Jestem w tej chwili na lekach antydepresyjnych. Wiem, że potrzebuję psychologa, ale o taką pomoc jest tutaj trudno. Nie wiem, co mam zrobić, kiedy właściwie to wszystko się skończy. Proszę o poradę, jak z taką osobą sobie radzić, jak się od niej uwolnić, bo on nie spocznie dopóki mnie nie zniszczy. Alicja.
Odpowiedź psychologa:
Alicjo, gdy przeczytałam twoją wiadomość, to wyobraziłam sobie wielki strach, jaki przez lata paraliżował twoje działania, a to spowodowało, że przez lata tkwiłaś w bezruchu, godząc się na koszmar, jaki opisałaś. Strach przeszkadzał ci w zmianie osobistej i życiowej. Z zaklętego koła przemocy niezwykle trudno jest się wydostać w pojedynkę. Na szczęście dla ciebie znalazł sie ktoś (twój syn), kto podjął działania skutecznie zatrzymujące to koło. Mam nadzieję, że zobaczyłaś i zrozumiałaś, że to jedyny sposób, by przeciwstawić się przemocy. Uwierz w siebie! Piszesz, że zdecydowałaś się na złożenie zeznań w wyniku których mąż poniósł konsekwencje swojego zachowania, a ty zdołałaś wyciszyć się i spłaciłaś długi. To pokazuje, że potrafisz skutecznie działać. Teraz potrzebujesz profesjonalnej psychologicznej pomocy, aby zawalczyć o siebie.
Wiem, że w wielu krajach są grupy polskich psychologów, którzy oferują pomoc. Spróbuj nawiązać z nimi kontakt. Istnieją także internetowe poradnie psychologiczne (chociażby Przestrzeń Pomocy), tam z pewnością znajdziesz potrzebną ci pomoc i wsparcie. To czego potrzebujesz, to odzyskać poczucie sprawstwa i wpływu na swoje życie. Leki antydepresyjne nie rozwiążą twoich problemów, pomogą jedynie chwilowo lepiej się poczuć. Nie masz wpływu na zachowania swojego męża, bo nie od ciebie ono zależy. Masz natomiast wpływ na to co sama zrobisz. Życzę powodzenia!
Dowiedz się także: Jak omijać komunikacyjne rafy, czyli Porozumienie bez Przemocy?
