Społeczne obawy związane z wychowywaniem dzieci przez osoby homoseksualne koncentrują się wokół trzech kwestii. Pierwsza dotyczy pytań o identyfikację z płcią biologiczną oraz o orientację seksualną, tj. czy chłopcy będą uważali się za chłopców, a dziewczynki za dziewczynki oraz czy dzieci będą miały taką orientację seksualną, jak ich rodzice. Druga kwestia dotyczy kwestii związanych z rozwojem psychicznym dzieci: czy dzieci będą bardziej podatne na załamania psychiczne, czy będą u nich występować zaburzenia zachowania lub czy w jakiś inny sposób okażą się one niedostosowane do funkcjonowania w świecie. Trzecia dotyczy trudności w zakresie relacji społecznych, tj. czy dzieci będą stygmatyzowane z uwagi na orientację swoich rodziców.
Identyfikacja seksualna dzieci homoseksualistów
Identyfikacja płciowa i orientacja seksualna są od siebie niezależne, tj. gej lub lesbijka nie jest osobą transseksualną, dążącą do zmiany płci – choć tak jak w przypadku osób heteroseksualnych, wśród gejów i lesbijek będą zdarzać się osoby transseksualne. Osoba transseksualna może mieć zarówno orientację hetero-, homo-, jak i biseksualną.
Konkluzje z badań Greena i współpracowników (1986) dowodzą, że dzieci konstruują swoją identyfikację na podstawie porównania swoich narządów płciowych, ubrań i języka, jakim są określane. Jednocześnie nawet przy braku rodzica innej płci mają kontakt z osobami obydwu płci w swoim otoczeniu społecznym. Wszystkie te czynniki sugerują, że nie powinno być różnic w identyfikacji płciowej. I rzeczywiście, zgodnie z wynikami badań zarówno dzieci matek lesbijek, jak i dzieci matek heteroseksualnych, nie przejawiały trudności związanych z identyfikacją z własną płcią.
Badania prowadzono bardzo różnymi metodami (techniki projekcyjne, testy aktywności zabawowych, testy rysunkowe, ustrukturalizowany wywiad z rodzicami i/lub dzieckiem itd.), a ich wyniki pokazały, że dzieci były zadowolone ze swojej płci i nie chciały jej zamieniać na inną.
Orientacja seksualna dzieci gejów i lesbijek
Badania dotyczące orientacji seksualnej dzieci zarówno matek lesbijek i ojców gejów również nie pokazały różnic pod względem częstości występowania orientacji bi- lub homoseksualnej w porównaniu z próbą kontrolną albo z populacją ogólną. Oznacza to, że zdecydowana większość dzieci była heteroseksualna, a wśród nich w każdej z grup, czy wychowywanych przez rodziców homo-, czy heteroseksualnych znalazły się też osoby określające się jako nieheteroseksualne.
Zobacz także: Jakimi rodzicami są homoseksualiści?
Rozwój psychiczny dziecka
Badania rozwoju psychicznego dzieci zarówno lesbijek, jak i gejów objęły szeroki zakres zagadnień, m.in. zaburzenia zachowania, osobowość funkcjonowanie psychiczne (np. depresja, lęk ) inteligencja czy rozwój emocjonalny. Wyniki nie wykazały różnic między dziećmi gejów lub lesbijek i dziećmi wychowywanymi przez rodziców heteroseksualnych.
Konkluzje wskazują raczej, że nie orientacja seksualna rodziców ma wpływ na rozwój psychiczny dziecka, ale inne czynniki związane z funkcjonowaniem rodziców. Dzieci z obydwu grup miały więcej trudności sygnalizowanych problemami w zachowaniu, kiedy sytuacja w domu była niestabilna – między rodzicami występowały konflikty lub też, kiedy jedno lub oboje rodzice przeżywało stres lub niepokój.
Funkcjonowanie w społeczeństwie
Badania relacji z rówieśnikami dzieci wychowywanych przez matki lesbijki i samodzielne matki heteroseksualne lub pary rodziców heteroseksualnych nie wykazują różnic między tymi grupami. Nie zanotowano różnic, jeśli chodzi o częstość trudności w kontaktach z rówieśnikami, popularności w szkole czy akceptację przez kolegów i koleżanki.
Jeśli chodzi o przemoc rówieśniczą, dzieci gejów i lesbijek wbrew pozorom nie padają jej ofiarą częściej niż inne dzieci, chociaż w ich przypadku wyzwiska, wyśmiewanie się i inne ataki są związane z rodziną lub ich własną seksualnością częściej niż w przypadku innych dzieci, w których powodem prześladowania była innego rodzaju „inność”, np. wygląd fizyczny, sposób ubierania czy inteligencja. Zatem nie tyle większa ilość doświadczeń przemocy rówieśniczej różnicuje obydwie grupy, ile przesłanka, której ona dotyczy. Przemoc rówieśnicza może dotknąć każdą jednostkę w grupie i nie jest to doświadczenie specyficznie związane z posiadaniem lub nie jakiejkolwiek cechy.
Dyskryminacja w szkole
Różnica, jaka może się pojawić, to różnica w reakcji dorosłych na przemoc rówieśniczą, występującą najczęściej w środowisku szkolnym. Jeśli nauczyciele nie będą reagować tak samo na żarty i agresję związaną z czyjąś orientacją seksualną, jak na każdą inną agresję, dadzą tym samym informację, że istnieją pewne grupy, które można atakować.
Niestety, wydaje się, że w polskiej szkole szczególnie geje i lesbijki, a także dzieci rodziców homoseksualnych, nie mogą liczyć na ochronę ze strony nauczycieli, którzy nie wiedzą, w jaki sposób reagować na żarty o orientacji seksualnej czy przekazywać informacje na jej temat.
Polecamy: Seksualność – dlaczego ważne są słowa?
Fragment książki „Wprowadzenie do psychologii LGB” (Wydawnictwo Continuo, 2012 r.). Tytuł, lid, śródtytuły pochodzą od redakcji. Publikacja za zgodą wydawcy.
