Czasem ktoś z naszych znajomych wprawia nas w zakłopotanie, a innym razem odczuwamy wstyd za postępowanie osób zupełnie obcych. Dlaczego tak się dzieje? Otóż od dziecka mamy wpajane określone normy postępowania, uczymy się przestrzegać prawa (przechodź przez ulicę na zielonym świetle), norm obyczajowych (stosownie się ubieraj) i moralnych (nie wiąż się z osobami duchownymi). Jeśli ktoś je łamie, od razu reagujemy na takie zachowania, oczekujemy, że osoba ta poniesie karę sądową, zostanie wyśmiana lub potępiona przez ogół społeczności. Mimo to zdarzają się sytuacje w codziennym życiu, które psują nasz wizerunek, jako osoby kulturalnej.
Drobnostki życia codziennego, które czynią nas osobami kulturalnymi
- Życzliwość, uśmiech i dobre słowo to cechy, które zjednują nam sympatię innych.
- Szacunek do wszystkich osób z naszego otoczenia: dzieci, dorosłych, biednych i bogatych.
- Powściągliwość w osądach i wydawaniu opinii.
- Otwartość na drugiego człowieka – ustąpienie miejsca w autobusie, sprawdzenie godziny odjazdu autobusu na rozkładzie, podniesienie rzeczy, która upadła.
- Dyskrecja – to że zostaliśmy czyimś powiernikiem jest wielkim zaszczytem i wyrazem zaufania w stosunku do naszej osoby. Tak trudno stać się przyjacielem, a tak łatwo przestać nim być – zanim z powierzonych ci sekretów uczynisz publiczną tajemnicę pomyśl, co byś sam czuł, gdyby to o tobie wszyscy rozmawiali.
- Takt– nawet najbliższym osobom nie należy zadawać pytań, które mogłyby je postawić w niezręcznej sytuacji, zmusić do opowiadania o sprawach, o których opowiadać nie chcą. Zwróć uwagę na stosowność stroju do okazji.
- Punktualność – nie trwoń czasu swojego i innych, twoje spóźnianie się sprawia, że inni się niecierpliwią i muszą zmieniać własne plany.
- Nie plotkuj – nikt ci nie zaufa, jeśli będziesz źródłem informacji o tajemnicach współpracowników, kolegów i koleżanek.
- Nie narzucaj swojego zdania, naucz się za to słuchać i rozumieć potrzeby innych.
- Nie rozpychaj się w zatłoczonym autobusie, nie potrącaj innych biegnąc chodnikiem.
Pamiętaj o trzech ważnych słowach z dzieciństwa: „proszę”, „dziękuję”, „przepraszam” – w życiu dorosłym też są potrzebne.
