Młoda mama, ładna i szczęśliwa trzymająca na rękach słodkiego, uśmiechniętego bobasa to obraz macierzyństwa, który kreuje większość reklam, filmów i seriali. Nic więc dziwnego, że wiele z nas przed urodzeniem dziecka właśnie tak (przynajmniej mniej więcej) wyobraża sobie macierzyństwo. Niestety po kilku pierwszych tygodniach po porodzie ta wizja zderza się z rzeczywistością i często dochodzi wtedy do katastrofy.
Po zetknięciu z prawdziwym macierzyństwem i ogromnym zmęczeniem młodej mamie przychodzą czasem do głowy przerażające myśli, których często sama się boi. Oto niektóre z nich:
- Nigdy więcej dzieci! (Z czasem wiele z nas zmienia zdanie.)
- Jak tak dalej pójdzie, to zwariuję. (Raczej żadna nie wariuje, mimo że jeszcze przez kilka miesięcy sytuacja nie ulega zmianie.)
- Jestem taka zmęczona, że nie mam nawet siły płakać, nie mam siły żyć. (Ale później nie wiadomo, skąd te siły bierzemy.)
- Mam ochotę trzasnąć drzwiami, zostawić wszystko i uciec jak najdalej stąd. (Nawet jak uciekniemy, to za godzinę wracamy, bo czujemy się dziwnie bez dziecka.)
- Czuję się jak niewolnica, która prawie nie śpi i nie je, tylko całą dobę karmi, przewija, nosi, przebiera i tak w kółko. (Mimo to nie wyobrażamy sobie odpuścić nawet 1 dzień.)
- Dziecko to mały terrorysta, który chce mnie wykończyć. (Niewielu maluchom się to jednak udaje.)
- Jestem beznadziejną matką, do niczego się nie nadaję, nie ogarniam tego! (Z czasem okazuje się, że nie było tak źle).
Pomimo takich strasznych myśli nawiedzających młode mamy, po kilkunastu miesiącach stwierdzają one, że nic lepszego niż macierzyństwo nie mogło ich w życiu spotkać. O co w tym wszystkim w takim razie chodzi? Wiele z nas nie może tego pojąć.
Czy każda kobieta powinna być Matką Polką?
