Już będąc dzieckiem mogliśmy słyszeć komentarze dorosłych w stylu: mój syn ma dopiero trzy lata a już tyle potrafi, albo moja córka jest w tym samym wieku a jeszcze nie umie… Czy nam się to podoba czy nie, rodzice wygłaszali takie komentarze i wygłaszać je będą, bo dzięki nim zauważają odmienność własnych dzieci – pozytywną lub negatywną.
Z czasem, gdy dzieci zaczynają uczęszczać do szkoły, gdzie są poddawane różnego rodzaju testom i sprawdzianom, same zaczynają dostrzegać, że nabywanie jednych sprawności przychodzi im łatwiej a innych trudniej, w porównaniu z kolegami i koleżankami. Różnice te wynikają zdaniem Ricki Linksman – dr nauk pedagogicznych – z odmiennych superłączy edukacyjnych, jakimi ludzie posługują się w procesie uczenia się.
Ricki Linksman od lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku obserwuje osoby uczące się i analizuje podejmowane przez nie strategie uczenia się. W wyniku podjętych prac badawczych określiła ona pojęcie superłącza edukacyjnego: superłacze edukacyjne to preferencje związane zarówno ze stylem uczenia jak i półkulami mózgowymi.
Co jest zaskakującego, czy też nowatorskiego w tej koncepcji? Otóż stosowane wcześniej techniki szybkiego uczenia się brały pod uwagę jedynie preferencje dotyczące stylu uczenia się – a zatem określenia, czy dana osoba jest wzrokowcem, słuchowcem, dotykowcem czy kinestetykiem. Obserwacje Linksman skłoniły ją do równoczesnego analizowania stylu uczenia się poszczególnych osób, jak i preferencji dotyczących korzystania z półkul mózgowych.
Wyróżniła ona osiem typów osób, kierując się wynikami testu określającego styl uczenia się i testu określającego preferowaną półkulę mózgową. Główne wyróżnione przez nią typy to:
- wzrokowiec – lewa półkula,
- wzrokowiec – prawa półkula,
- słuchowiec – lewa półkula,
- słuchowiec – prawa półkula,
- dotykowiec – lewa półkula,
- dotykowiec – prawa półkula,
- kinestetyk – lewa półkula,
- kinestetyk – prawa półkula.
Oprócz tych ośmiu głównych typów Linksman dopuszcza różne kombinacje. Może zaistnieć taka sytuacja, że osoba w sposób zintegrowany posługuje się obiema półkulami, lub w zależności od rodzaju rozwiązywanego zadania korzysta raz z prawej, a raz z lewej półkuli, jak również możliwe jest rozwinięcie kilku stylów uczenia się u jednej osoby – będzie ona wówczas zarówno np. słuchowcem jak i wzrokowcem, lub kinestetykiem i dotykowcem.
W zależności od tego jakimi stylami uczenia się posługujemy i której półkuli mózgowej częściej używamy, w różnym stopniu wykorzystujemy możliwości naszego mózgu. By był on wykorzystany jak najlepiej, należałoby integrować pracę obu półkul mózgowych i w równej mierze korzystać z bodźców płynących do naszego mózgu z różnych receptorów: wzroku, słuchu, dotyku i ruchu.
Warto zwrócić uwagę na doniesienia płynące z badań Ricki Linksman z kilku powodów: po pierwsze zachęca do głębszego analizowania i globalnego spojrzenia na własne preferencje w zakresie uczenia się, po drugie uważa, że człowiek może wzbogacić własne umiejętności w zakresie uczenia się poprzez rozwijanie kolejnych stylów uczenia się i dzięki aktywizowaniu „zaniedbywanej” do tej pory półkuli mózgowej, po trzecie – nie neguje żadnego ze sposobów uczenia się, jeśli tylko jest on zgodny z preferencjami osoby uczącej się, zatem nie zakłada, że wzrokowcy są lepsi od dotykowców, czy odwrotnie.
Jak określić własne superłacze edukacyjne
Należy odpowiedzieć na szereg pytań dotyczących stylu uczenia się, jak również na pytania związane z preferencją półkuli mózgowej. By określić styl uczenia się trzeba sięgnąć pamięcią do sytuacji, takich jak: spotkanie nowej osoby, ja w roli ucznia, ja w roli nauczyciela, sposób czytania książek, sposób zapamiętywania wydarzeń z przeszłości. Z kolei badanie dominacji półkuli mózgowej to udzielenie odpowiedzi na pytania związane z sytuacjami dnia codziennego: sposób wyobrażania sobie pojęć, styl prowadzenia rozmowy i postrzegania rozmówcy, sposobu myślenia o przeszłości, stylu planowania, sposobów rozwiązywania problemów.
