Leopold Staff - liryka modernistyczna

Biografia znanego francuskiego pisarza oraz analiza jego utworu - "Dżuma".
W okresie modernizmu w twórczości Staffa można wyróżnić następujące prądy: nietzscheanizm - aprobata siły indywidualności jednostki (w tomie Sny o potędze: np.  wiersz Kowal); dekadentyzm młodopolski, postawa nacechowana pesymizmem i nastrojowością (Deszcz jesienny); franciszkanizm, miłość do świata i ludzi (O miłości  wroga, Przedśpiew); wreszcie początki postawy klasycyzującej - zamiłowanie do antyku i poezji epoki starożytnej (zbiór Uśmiechy godzin).
/ 02.08.2010 10:52
Biografia znanego francuskiego pisarza oraz analiza jego utworu - "Dżuma".

Kowal

W części opisowej sonetu poeta przedstawia pracę kowala nad uformowaniem serca „hartownego, mężnego, dumnego i silnego”. Kowal symbolizuje dumę, siłę, męstwo i wielkość człowieka, który powinien dążyć do kształtowania swego charakteru, do potęgi duchowej, szczerości, poczucia własnej wartości, wewnętrznego spokoju i porządku. Poeta zdecydowanie odrzuca słabość, brak pewności, poczucie niemocy, chorobę. Człowiek, jak kowal, musi wypracować własną siłę i osobowość.

Deszcz jesienny

Podmiot liryczny maluje obraz ponurego, deszczowego dnia, wyraża przy tym osobiste uczucia i stany duchowe. Deszcz dzwoniący monotonnie o szyby działa na psychikę i wyobraźnię, budzi skojarzenia nad wyraz posępne i melancholijne. Widzimy korowód mar, wśród płaczu i zawodzenia idący przez ogród, wspomnienie pogrzebu, płaczu ludzkiego i rozpaczy, wreszcie diabła, który przerażony dokonanym przez siebie zniszczeniem, usiadł na kamieniu i zapłakał.

Nastrój wiersza pogłębia rytmiczność i melodyczność refrenu, w którym dzięki zastosowaniu onomatopei słychać wyraźnie monotonność uderzających o szybę kropel deszczu. Utwór oddaje pesymizm, smutek i zniechęcenie, pokazuje życie ludzkie pełne tragizmu i nieszczęść.

Zobacz też : Kierunki literackie i artystyczne

O miłości wroga

Utwór głosi filozofię franciszkańską. Poeta pokazuje różne rodzaje krzywd, „policzków”, jakich doznaje człowiek: potwarz, zdarcie płaszcza na mrozie, podpalenie, zdrada. Mimo to nieszczęśliwy podmiot liryczny nazywa wroga bratem i dowodzi, że zło uczynione przez niego obróci się przeciw jemu samemu. Skrzywdzony modli się nie za siebie, lecz właśnie za złoczyńcę, by jego dusza nie była zgubiona. Realizuje w ten sposób franciszkańską ideę miłości bliźniego.

Przedśpiew

Podmiot liryczny wiersza wiele przeżył i doświadczył w swoim życiu. Pragnie podzielić się swoimi przemyśleniami z czytelnikami. Przypomina: „Żyłem i z rzeczy ludzkich nic nie jest mi obce”. Odnajdujemy w tym stwierdzeniu postawę ludzi odrodzenia i myśl Terencjusza „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie nie jest mi obce”. Wiersz  zawiera wyraźną afirmację i aprobatę życia ludzkiego.

Zobacz też : Stanisław Wyspiański - biografia

Redakcja poleca

REKLAMA