Staffa uważa się za poetę trzech pokoleń, gdyż jego długoletnia twórczość objęła swym zasięgiem Młodą Polskę, dwudziestolecie międzywojenne i literaturę współczesną. Urodził się we Lwowie, tu ukończył szkołę średnią i uniwersytet (prawo i literaturę romańską). Zdobył rozległą wiedzę o literaturze, sztuce i kulturze europejskiej, pogłębił ją w licznych podróżach po Francji, Włoszech i Niemczech.
Po powrocie z zagranicy osiadł we Lwowie i poświęcił się poezji i pracy edytorskiej nad serią tzw. Sympozjonu. Lata pierwszej wojny spędził za granicą, głównie w Rosji w Charkowie, zaś po wyzwoleniu przeniósł się do Warszawy i przebywał tam do 1944 r. Po popowstaniowej tułaczce znalazł przystań w Krakowie, po kilku latach wrócił do Warszawy i tam mieszkał do końca swego życia.
Poezja Staffa wyrosła z atmosfery Młodej Polski i wczesne jego wiersze mają charakterystyczne dla tej epoki znamiona. Pierwszy tom Sny o potędze (1901) wyraża
w kunsztownie zbudowanych strofach najsubtelniejsze uczucia i stany duchowe, zawiera także, ulubione przez epokę modernizmu, motywy smutku, mroków, zmierzchowych cieni i jesiennej nudy.
Ale poeta nie poddaje się nastrojom rozpaczy i zwątpienia w sens życia, nie tonie w pesymizmie, lecz zdobywa się na wołanie o siłę, o moc ducha do walki ze złem świata, o piękne przeżycia ludzkie. Programowy dla tej twórczości jest sonet Kowal, w którym poeta zawarł swe marzenia o potędze myśli i uczucia. Przeciwstawił się dekadenckim, schyłkowym tendencjom, które wyrażały głównie rezygnację, zwątpienie i niemoc.
W 1902 r. wydaje Staff poemat Mistrz Twardowski, w którym legendzie o polskim czarowniku nadaje prometejską ideę walki o doskonalenie ludzkości. Lata następne przynoszą kolejne tomy wierszy: Dzień duszy, Ptakom niebieskim (1905). W wierszach tych poeta obleka swe myśli, uczucia i stany duchowe w muzykę i melodykę słów (np. Deszcz jesienny).
Zobacz też : Leopold Staff - liryka modernistyczna
Poetyckie widzenie świata łączy się z melancholijną zadumą i refleksją nad przemijaniem, ale też z radosną pochwałą życia, miłości i przyrody. Lata 1908 - 1914 przynoszą tomy poezji: Gałąź kwitnąca (1908), Uśmiechy godzin (1910), W cieniu miecza (1911), Łabędź i lira (1914).
Jest to pogodna poezja, nie ma w niej konfliktów i namiętności, nie ma przeczucia nadchodzącej wojny.
Autor głosi radosną filozofię bytu pojmowanego jako współistnienie życia i śmierci, radości i bólu, trwania i przemijania. Opowiada się za filozofią ładu i zgody z życiem. Największą wartość widzi w aktywnym dążeniu do tworzenia szczęścia i prawdy. Z okrutnych doświadczeń wojennych rodzi się tom wierszy Tęcza łez i krwi (1918).
Po odzyskaniu niepodległości powstaje cykl Ścieżki polne (1919), w którym poeta wyraźnie odchodzi od młodopolskiego estetyzmu i symbolizmu na rzecz prostoty, łagodności i mądrej zadumy nad sprawami życia i śmierci.
W okresie międzywojennym powstają dalsze tomy: Żywiąc się w locie (1922), Ucho igielne (1926), Wysokie drzewa (1932), Barwa miodu (1936). Po drugiej wojnie światowej, którą poeta przeżył niezwykle głęboko, ukazują się zbiorki: Martwa pogoda (1946), Wiklina (1957) oraz przekłady elegii i fraszek J. Kochanowskiego. Pozostawił Staff po sobie również kilka dramatów utrzymanych w tonacji symboliczno-alegorycznej: Skarb (1904), Godiwa (1906), Igrzysko (1909).
Zobacz też : Kierunki literackie i artystyczne
