Udzielając pomocy dziecku z dyskalkulią należy pamiętać, by:
- wzmacniać poczucie jego własnej wartości oraz zaufania do siebie,
- opierać kontakt z dzieckiem na tym, co już potrafi i wykonuje dobrze,
- szukać dla niego takich pól działania (także poza matematyką), na których miałoby szansę osiągnąć sukces.
W codziennych potyczkach z dyskalkulią dziecka w domu i w szkole - bawmy się matematyką, stosując najróżniejsze zabawy rozwijające wyobraźnię matematyczną, chociażby:
- budowanie domków z kart lub pocztówek: budujemy z dzieckiem domki z kart, kiedy runą sprawdzamy, po ile kart zużyliśmy na ich wzniesienie, wygrywa ten, kto ma więcej,
- metr krawiecki jako winda: rozciągamy centymetr krawiecki i umawiamy się z dzieckiem, że jest to winda w domu, który ma 150 pięter, mała klamerka będzie je zatrzymywała, dziecko naprzemiennie pełni rolę windziarza i pasażera, który chce się zatrzymać np. na 75 piętrze, a potem podnieść się np. 10 pięter wyżej lub zjechać 26 niżej, może także zatrzymać się na piętrach 10, 20, 30, albo na tych, które oznaczone są liczbami 5, 15, 25, 35, 45, 50,
- rzucanie kostką: dziecko rzuca kostką, odczytuje i zapisuje cyfrę odpowiadającą liczbie oczek na kostce.
W szkolnej pracy z uczniem z dyskalkulią każdy nauczyciel może:
- odpytywać częściej, ale z mniejszej partii materiału,
- wydłużać czas przewidziany na wykonywanie zadań związanych z czytaniem, pisaniem i liczeniem na klasówkach, sprawdzianach i egzaminach,
- poprosić o wyjaśnienie wszystkich wątpliwości w nieczytelnej pracy ucznia,
- zezwalać na wykonywanie obliczeń wybranym przez ucznia sposobem,
- pomagać w odczytywaniu dłuższych poleceń, upewniać się, czy uczeń dobrze je zrozumiał, ewentualne udzielać dodatkowych objaśnień,
- przedstawiać zadanie poprzez graficzne zobrazowanie jego treści.
