Afazja z gr. Fazis – mowa. Charakteryzuje się częściową lub całkowitą utratą umiejętności mówienia lub rozumienia mowy. Może ona również wpływać na problemy z czytaniem i pisaniem. Bywa, że takie problemy pojawiają się u osób, które już wcześniej opanowały te czynności. Afazja nie dotyczy żadnej konkretnej choroby, wpływa raczej na pewne grupy objawów wywołanych uszkodzeniem mózgu.
Jest wiele przyczyn uszkodzenia mózgu, jednak do najczęstszych należą:
1. nadciśnienie tętnicze (główny i najbardziej niebezpieczny czynnik udaru), cukrzyca, choroba niedokrwienna serca, palenie papierosów, alkohol, nawet doustna antykoncepcja.
2. udary mózgowe, czyli przerwanie dopływu krwi do pewnych okolic mózgu (na skutek pęknięcia naczynia krwionośnego i wylewu krwi);
3. zatkanie tętnicy zakrzepem, zniszczenie tkanki nerwowej przez urazy czaszki, nowotwory i ropnie;
4. przedłużający się stres lub inne indywidualne uwarunkowania
Trzeba pamiętać, że urazy mogą być różne, choćby dlatego, że mogą mieć charakter ogniskowy, czyli dotyczą pewnych ograniczonych części, lub rozlany, a wtedy obejmują bardziej rozległą przestrzeń mózgu.
Polecamy: Jak radzić sobie z zaburzeniem koncentracji uwagi u dorosłych
Pierwsze objawy po uszkodzeniu mózgu
Bezpośrednio po uszkodzeniu mózgu i w ciągu pierwszych dni, często występuje:
• utrata świadomości;
• bóle głowy;
• mdłości;
• niedowłady;
• porażenia jednej strony ciała;
• utrata mowy i rozumienia.
Stopień nasilenia się tych objawów, ich forma, a także szybkość cofania się zależą od lokalizacji uszkodzenia, od jego wielkości, od wieku chorego i wielu innych, często nieprzewidywalnych czynników.
Poza zaburzeniami mowy, uszkodzenie mózgu może wywołać także:
• zaburzenia pamięci,
• zaburzenia procesów myślowych,
• zaburzenia ruchowe,
• zaburzenia czucia (np. dotyku, bólu, temperatury),
• zaburzenia orientacji przestrzennej we własnym ciele,
• zaburzenia w czytaniu i pisaniu,
• zaburzenia w liczeniu,
• zaburzenia w analizie bodźców zewnętrznych.
Mając kontakt z osobą chorą na afazję powinniśmy zdawać sobie sprawę, iż niemożność porozumienia się z otoczeniem, utrata zdolności do przekładania myśli na własne słowa jest bardzo przykra dla chorego, wręcz prowadzi do traumatycznych przeżyć. Często taka osoba sama izoluje się od najbliższych, a otoczenie również nie jest przygotowane na kontakt z taką osobą. Brak zrozumienia osoby chorej i nieumiejętne nawiązywanie z nią kontaktu może wywołać lęk u osób najbliższych i dodatkowo pogłębić izolację osoby chorej. Nie można takiej osoby zostawić samej sobie i trzeba próbować nawiązywać z nią kontakt.
Zobacz także: Zagrożenie dla dziecka w doniczce
Źródło: Logopeda.pl
