Kto jest zagrożony?
Zakażenie dotyczy tylko ludzi. Wśród dzieci i młodzieży bezobjawowe nosicielstwo w górnych drogach oddechowych notuje się u 20 – 40% z nich.
Szczyty zachorowań przypadają na pierwsze pięć lat życia (zwłaszcza pierwszy rok) oraz 15 – 20 rok życia. Dochodzi do nich przeważnie w skupiskach ludzkich, takich jak szkoły, internaty, koszary wojskowe. Szerzenie następuje drogą kropelkową.
Do zachorowania usposabiają niedobory odporności – zwłaszcza niedobór elementów składowych dopełniacza oraz ciężkie choroby powodujące zły stan ogólny. Okres od zakażenia do rozwoju objawów to 2 – 10 dni.
Czytaj również: Mukowiscydoza - choroba nieuleczalna
Jak chorujemy?
Przeniknięcie bakterii z dróg oddechowych do krwi może powodować zespół wykrzepiania śródnaczyniowego (DIC), sepsę, zapalenie opon mózgowo – rdzeniowych oraz zespół Waterhouse'a – Friderichsena (konsekwencja krwotoku do nadnerczy – niemal 100% śmiertelności).
Pacjenci narzekają na ból głowy, znaczne osłabienie, narasta wysoka gorączka. Na skórze pojawiają się wybroczyny.
Wykrzepianie śródnaczyniowe może uszkadzać narządy wewnętrzne oraz stać się przyczyną martwicy palców, a nawet całych kończyn.
O zajęciu opon mózgowo – rdzeniowych świadczą dodatnie objawy oponowe (m.in. sztywność karku), drgawki oraz zaburzenia świadomości, aż do śpiączki włącznie.
Do odległych powikłań inwazyjnej choroby meningokokowej należą: zapalenie wsierdzia, osierdzia oraz stawów.
Od rozpoznania do leczenia
Podstawą rozpoznania jest wywiad i badanie pacjenta oraz badanie ogólne wraz z posiewem krwi i płynu mózgowo – rdzeniowego.
Podejrzenie inwazyjnej choroby meningokokowej oznacza konieczność natychmiastowego wdrożenia leczenia – jeszcze przed wynikami badań. Postęp choroby jest bowiem niezwykle szybki i stan pacjenta może się pogorszyć nawet w ciągu kilku minut.
Zapobieganie
Osoby mające bliski kontakt z chorym, u którego rozpoznano zakażenie Neisseria meningitidis (w okresie od 7 dni przed do 14 dni po rozpoznaniu choroby) powinny przyjąć profilaktyczne dawki antybiotyków.
Na rynku dostępne są także szczepionki przeciw meningokokom. Rodzaj szczepionki należy dobrać do wieku pacjenta. Są one zalecane osobom pozostającym w bliskim kontakcie z chorymi, pracownikom i pensjonariuszom domów opieki i placówek wychowawczych, a także podróżującym w rejony endemicznych zachorowań meningokokowych.
Obowiązkowe szczepienie jest wymagane w Armenii. Żadna szczepionka nie obejmuje bakteryjnego serotypu B, wciąż odpowiedzialnego za wiele zachorowań. Szczepienie jest jednak rekomendowane, bo choć zakażenie jest rzadkie, to jego ciężkość i skutki mogą mieć tragiczne konsekwencje.
Polecamy: Malinowy język, czyli kilka słów o szkarlatynie
