Krótka historia świętego Kazimierza
Chociaż był synem królewskiej pary – Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, żył skromnie, pobożnie, w umiłowaniu bliźnich i Boga. Jego nauczycielem i wychowawcą był kanonik krakowski, historyk i kapłan, Jan Długosz. Uczył Kazimierza historii starożytnej, łaciny, literatury klasycznej, retoryki, teologii a także sztuki rycerskiej.
Kazimierz i jego bracia, również uczniowie Długosza, podczas nauki mieszkali poza Krakowem. Żyli w surowej prostocie: w lecie nosili ubrania ze zgrzebnego sukna, zimą kozie kożuszki, jedli proste potrawy, spali na twardych posłaniach, a czasu na zabawę i wypoczynek mieli niewiele. Po takim wychowaniu Kazimierz już do końca życia stosował wszelkiego rodzaju dobrowolne wyrzeczenia i umartwienia.
W dzieciństwie ze wszystkich zajęć Kazimierz najbardziej lubił zatapiać się w modlitwie. Uczestniczył w porannych mszach, a potem szedł do szpitala i rozdawał ubogim chorym wszystkie pieniądze, jakie posiadał – dziś powiedzielibyśmy, że było to kieszonkowe od ojca. Wdzięczność i podziękowania tylko go zawstydzały, prosił, aby ubodzy mu nie dziękowali.
Kiedy miał 23 lata powstał plan, aby ożenić go z córką cesarza Fryderyka, Kazimierz jednak nie zgodził się, gdyż pragnął zachować czystość do końca życia. Nie znosił wokół siebie ludzi niemoralnych. Nie mógł też ścierpieć pochlebców.
Fot. Fotolia
W 1483 roku ojciec zwolnił go z obowiązku zarządzania Koroną ze względu na nagłe pogorszenie zdrowia Kazimierza. Był trawiony suchotami – jak podają współczesne źródła. W odzyskaniu zdrowia miał mu pomóc pobyt u ojca na Litwie, odpoczynek, dobre odżywianie, rozrywki. Rzeczywiście, nastąpiła poprawa, jednak na krótko. Z początkiem 1484 roku nastąpił kryzys, z którego młody królewicz już nie wyszedł obronną ręką.
Zmarł 4 marca. Pochowany został w kościele św. Stanisława w Wilnie. Przy jego grobie działy się liczne cuda. Nieuleczalnie chorzy i inwalidzi odzyskiwali zdrowie i sprawność, zdarzyło się też podobno wskrzeszenie zmarłego dziecka. Kiedy w 1602 roku, z okazji kanonizacji, otwarto trumnę z ciałem Kazimierza, okazało się, że jest ono nietknięte, a nawet wydziela silną, bardzo przyjemną woń.
Czyim patronem jest święty Kazimierz?
Święty Kazimierz jest patronem Litwy i młodzieży litewskiej oraz Kawalerów Maltańskich.
Co oznacza imię Kazimierz?
Imię Kazimierz wywodzi się od staropolskich słów kazi – nakazuje i mir – zgoda, pokój i oznacza tyle, co „wprowadzający zgodę”.
Dzień św. Kazimierza – 4 marca.
