Krótka historia świętego Karola
Karol Borromeo (Boromeusz) urodził się 2 października 1538 roku w Aronie w północnych Włoszech, w głęboko religijnej rodzinie. Jako siedmiolatek Karol był już klerykiem, a mając 12 lat został mianowany opatem w Aronie. Zrzekł się dochodów, jakie mu z tej racji przysługiwały, na rzecz ubogich.
W wieku 21 lat na uniwersytecie w Pavii otrzymał tytuł doktora prawa cywilnego i kościelnego. Wuj Karola został papieżem Piusem IV. Jego protekcja sprawiła, że w wieku 22 lat Karol został kardynałem-diakonem, chociaż nie miał święceń kapłańskich. Nepotyzm Piusa IV nie miał granic; wkrótce Karol został kardynałem-protektorem Portugalii, Niderlandii i Szwajcarii oraz opiekunem wielu zakonów. Związane z tym ogromne dochody w większości Karol przeznaczał na cele dobroczynne, wiodąc życie skromne i ubogie, jak mnich. Swoje obowiązki traktował poważnie. Dopiero w 1563 roku Karol przyjął święcenia kapłańskie, a zaraz potem odbyła się jego sakra biskupia.
Fot. Fotolia
Karol został kardynałem i arcybiskupem Mediolanu. Oddawał się ascezie – często pościł, mało sypiał, podejmował różne praktyki pokutne. Porządkował i uzdrawiał sytuację w Kościele, usuwając z urzędów ludzi nieuczciwych i niekompetentnych. Nic dziwnego, że zjednał sobie wielu wrogów, którzy posunęli się nawet do kilkakrotnych zamachów na jego życie – zawsze nieudanych. Karol jednak nie zważając na nic całkowicie oddał się działalności duszpasterskiej; zakładał seminaria duchowne, wspierał pracę misyjną klasztorów, powierzył jezuitom prowadzenie wyższej szkoły filozofii i teologii w Mediolanie.
Był fundatorem licznych przytułków dla bezdomnych, dla upadłych dziewcząt i kobiet, sierocińców. Kiedy w Mediolanie szalała zaraza, kazał rozdawać żywność ubogim. Sam pielęgnował chorych i umierających podczas epidemii dżumy w 1576 roku. Miał 46 lat, kiedy zmarł wyczerpany ascetycznym trybem życia, włosienicą i biczowaniem (to jedne z form pokuty, jaką sobie narzucił), wielogodzinnymi modlitwami, postem, ponadludzką pracą. Jego ostatnie słowa brzmiały: Oto przychodzę, Panie. W 1610 roku został kanonizowany.
Komu patronuje święty Karol?
Święty Karol jest patronem duszpasterzy, katechetów, przewodników duchowych, biskupów, seminariów, sadów jabłkowych, wytwórców krochmalu. Jest wzywany w przypadkach zarazy, dolegliwości żołądkowych i jelitowych, wrzodów, kolki.
Co oznacza imię Karol?
Imię Karol pochodzi z języka starogermańskiego i znaczyło „chłop, mąż”.
Dzień św. Karola – 4 listopada.
