Miasto śpi. Od czasu do czasu ulicą przejedzie samochód i rzuci światła na pokój. Na rozkładanej sofie śpi moja córeczka Zosia. Od czasu do czasu posapuje przez sen. Pewnie przeszkadza jej światło. Może w przyszłym miesiącu uda mi się założyć rolety. To znaczy, uda mi się odłożyć na nie pieniądze. Żaluzje w oknach są stare, pogięte od wycierania kurzu i przepuszczają światła ulicy.
Już odważniej spoglądam w przyszłość i powoli wychodzę z kokona. Kiedyś może spełnią się moje marzenia i wyfrunę z niego jako kolorowy motyl. Na razie jestem tylko ćmą, która po omacku, trochę na oślep ciągnie do światła. Okaleczona, nieporadna. Pomyślałam sobie, że o moim życiu można by napisać książkę, tyle się w nim wydarzyło. Tylko szkoda, że więcej smutnego...
Nie byłam szczęśliwym dzieckiem
Z wczesnego dzieciństwa pamiętam niewiele. Ojciec odszedł od nas, gdy miałam kilka lat. Przypominam sobie, że zabierał mnie na lody i mecze. Nudziły mnie okropnie, a wrzask przerażał, ale byłam dumna, że mogę być z tatą. Potem i matka, i ojciec na nowo ułożyli sobie życie. Tata z nową żoną wyprowadził się z naszego miasta. Nasze kontakty w zasadzie urwały się. Ani mama, ani jej nowy mąż też nie interesowali się mną zbytnio. Mogłam robić, co chciałam.
Zeszłam na złą drogę. Wagary, papierosy, wino. Na szczęście szybko mi się to znudziło, ale nauczyło pewności siebie. Nauczyciele w szkole mówili, że jestem pyskata i harda. Uczyłam się jako tako, raz lepiej, raz gorzej, ale z zachowania miałam zawsze nieodpowiednie. Gdy skończyłam podstawówkę, zostawił mamę drugi mąż, czyli mój ojczym. Poszukał sobie młodszej, sama widziałam. Mama bardzo to przeżyła. To wtedy zaczęła popijać. Najpierw nie dostrzegałam problemu. Mama zresztą skrzętnie to ukrywała.
Ja byłam wówczas zakochana i całe dnie włóczyłam się z trzy lata starszym Sylwkiem. To znaczy ja miałam 15 lat, on 18. Czułam się dorosła i po raz pierwszy od wielu lat kochana. Przeszkadzało mi, że klął jak szewc, słuchał disco polo i okropnie się pocił, ale nie miałam wyboru. Chodziliśmy ze sobą krótko, ponieważ wzięli go do wojska, a miłość na papierze nie przetrwała nawet miesiąca. Może dlatego, że nigdy nie godziłam się na nic więcej poza „macankami”, jak to nazywał niezadowolony Sylwek.
Kobietą uczynił mnie gach matki. Wbrew mojej woli. Tego wieczoru nabrałam wstrętu do jakiegokolwiek kontaktu fizycznego. Moja matka piła już wtedy często i dużo, przychodzili do niej różni faceci, oczywiście, by razem pić. Nie miałam się za bardzo gdzie podziać. Po roku przeniosłam się do szkoły z internatem, za który płacił ojciec. Niestety, na weekendy musieliśmy go opuszczać. Niechętnie wracałam do domu. Matka na trzeźwo była troskliwa i kochająca, ale jak wpadła w ciąg, zapominała o bożym świecie. Ktoś mi wytłumaczył, że to choroba i najczęściej nieuleczalna. Może gdyby się zgodziła na leczenie. Może gdybym była bardziej stanowcza. Znalazłam oparcie w wychowawczyni. To ona nie kazała mi się załamywać. Twierdziła, że mamie i tak nie pomogę, że muszę myśleć o sobie, o swoim życiu.
Zdałam maturę na trójach, bo na trójach, ale świadectwo dojrzałości dostałam. Nie miałam komu pokazać, matka leżała pijana, a ojciec był daleko i wystarczały mu kontakty na odległość. Dzwonił też rzadko. Gdy skończyłam szkołę, przestał łożyć na moje utrzymanie. Obiecałam sobie, że nie wrócę do domu. Zamieszkałam na stancji u pewnej staruszki, która wynajmowała pokoje uczennicom, musiałam więc kłamać, że się uczę. O pracę było trudno, więc najpierw bawiłam dzieci i sprzątałam. Na czarno. Zarabiałam marne grosze, z ledwością wystarczało na stancję i jedzenie. W tamtych czasach mało kto wyjeżdżał za granicę. Żałowałam, że urodziłam się zbyt wcześnie. Pewnie wyjechałabym do Irlandii i tyle by mnie widziano.
Kręciło się wokół mnie paru chłopaków, ale wszystkich zbywałam, choć jeden nawet mi się podobał. Gdy pomyślałam sobie jednak o seksie, przechodziła mi ochota na miłość. Na moje szczęście jak grzyby po deszczu zaczęły powstawać markety, więc znalazłam pracę. Razem z poznaną tam koleżanką wynajęłyśmy większy i ładniejszy pokój. Wychodziło dużo taniej, ale razem mieszkałyśmy krótko.
Do Jolki przychodził Marek, krępowało mnie, że migdalili się przy mnie, ale to jeszcze nie było takie okropne. Najgorsze wydarzyło się dopiero jakiś miesiąc później. Pracowałyśmy na różne zmiany i gdy Jolka była w pracy, Marek zaczął przystawiać się do mnie. Na szczęście dźwiganie skrzynek i kartonów na coś się przydało. Bez trudu i dosłownie sprowadziłam Marka na ziemię, spakowałam manatki i wyprowadziłam się od Jolki.
Zostałam sama
Zbiegło się to ze śmiercią matki, która po prostu zapiła się. Długo miałam wyrzuty sumienia, że mogłam temu zapobiec, że uciekłam, że nie pomogłam... Po matce nie zostało nic. Nie płaciła czynszu, więc wyeksmitowano ją do baraków, czyli lokali zastępczych na końcu miasta. W naszym mieszkaniu mieszkali obcy ludzie. Ojciec nie przyjechał na pogrzeb, nawet nie wiem, czy wiedział o śmierci matki. Dzwoniłam, ale nikt nie odpowiadał. Potem okazało się, że znowu się przeprowadzili, ale nie wiedziałam dokąd. Pewnie chciał zatrzeć ślady przeszłości. Po jakimś czasie dowiedziałam się, że zmarł na zawał.
Zostałam zupełnie sama. Wcześniej jakoś mi to nie przeszkadzało. Chyba wystarczała mi świadomość, że gdzieś tam jednak ojciec jest, myśli o mnie. Teraz samotność zaczęła mi dokuczać. Znajomych miałam niewielu, z Jolką też już nie znajdowałam wspólnego języka, zresztą pobrali się z Markiem i nie miałam ochoty spotykać się z nimi.
Do facetów nadal mnie nie ciągnęło, uraz pozostał. Zresztą było ich wokół coraz mniej. Uchodziłam za niedostępną dziwaczkę. Starą pannę, choć mało kto teraz tak mówi. Nie przeszkadzało mi to. Lata mijały. Z czasem popadłam w jakąś apatię. Nie potrafiłam znaleźć sobie miejsca, moje życie wydawało mi się puste, pozbawione uczuć i jakiegokolwiek sensu.
To wtedy wpadłam na pomysł, jak to powinnam odmienić. Moje plany ziściły się dość szybko. Ojca Zosi znałam krótko. Samotny pan, po czterdziestce, urzędnik, często stawał z zakupami właśnie przy mojej kasie. Kiedyś odważył się i zaprosił mnie do siebie na kolację. Nie protestowałam, gdy znaleźliśmy się w łóżku. W końcu tak sobie zaplanowałam... Bałam się okropnie, ale nie było tak źle. Może po dwóch lampkach wina strach zelżał, a może Mirek naprawdę był inny niż tamten mężczyzna. Może źle, że nie dałam mu szansy.
Moja córka to moja nadzieja
Gdy okazało się, że jestem w ciąży, wyjechałam. Miałam odłożone trochę gotówki. Los się do mnie uśmiechnął, ponieważ za niewielkie pieniądze na rok wynajęłam mieszkanie od ludzi, którzy byli za granicą. Udało mi się też znaleźć pracę, co mnie bardzo ucieszyło, bo oznaczało to w perspektywie urlop macierzyński.
Trzy miesiące pracowałam jako kelnerka, potem musiałam pójść na zwolnienie. Gdy Zosia przyszła na świat, byłam naprawdę szczęśliwa. Położne trochę dziwiły się, że nikt mnie nie odwiedza, ale szybko ucięłam ich domysły, mówiąc, że tatuś dziecka przebywa za granicą. Po maturze byłam nianią kilkorga dzieci, więc z grubsza wiedziałam, jak zajmować się niemowlętami. Resztę wyczytałam z książek i podpowiedziało mi serce.
Nie powiem, nie było lekko. Zdarzały się dni, kiedy nie miałam siły. Sama, w obcym mieście, zdana początkowo tylko na siebie. Kilka sympatycznych mam poznałam w parku na spacerze. Od jednej z nich dostałam kolejny adres, gdzie mogę się zatrzymać, inna namówiła mnie na kurs stylizacji paznokci. Dwa lata temu otworzyłam własną działalność. Musiałam znaleźć taką pracę, która pozwoli mi być jak najwięcej z Zosią. Udało się. I wierzę, że kiedyś nasze życie będzie jeszcze piękniejsze.
Chcesz podzielić się z innymi swoją historią? Napisz na redakcja@polki.pl.
Więcej listów do redakcji: „Teściowa to hetera, która ciągle mnie krytykuje i poucza. W uszach mam tylko jej ciągły jazgot”„Nasza miłość przetrwała życiowe burze, a pokonały ją drobne nieporozumienia. Mąż odszedł bez wyjaśnienia”„Mąż zdradził mnie z moją przyjaciółką, a ja postanowiłam, że już zawsze będę sama. Życie zdecydowało inaczej...”
