Byłam zwykłą trzydziestolatką, żyjącą w centrum miasta, która na co dzień boryka się z szarą rzeczywistością. Moje życie zawodowe i osobiste, pomimo starań, często wydaje się chaotyczne i pełne napięć. Od kilku lat jestem w związku z Michałem. On jest człowiekiem pełnym energii, ambitnym i zawsze dążącym do celu. Jego praca w korporacji często nas od siebie oddala, ale zawsze wierzyłam, że te chwilowe rozłąki są tylko próbą dla naszego związku.
Ostatnie miesiące były wyjątkowo trudne. Michał był ciągle zajęty, a ja czułam się coraz bardziej samotna. Wiedziałam, że potrzebujemy wspólnego czasu, aby odbudować naszą relację. Dlatego kiedy Michał zaproponował, abyśmy wybrali się na długo wyczekiwane wakacje, byłam zachwycona. Wybraliśmy malownicze miejsce, z dala od codziennych problemów, by móc się w pełni zrelaksować i cieszyć sobą nawzajem.
Bardzo się cieszyłam na wyjazd
Lot minął nam całkiem spokojnie, choć z każdym kolejnym kilometrem zbliżającym nas do celu czułam narastające podekscytowanie. Byliśmy już na miejscu, gotowi na nasze wymarzone wakacje. Gdy tylko samolot wylądował, szybkim krokiem udaliśmy się po nasz bagaż. Stojąc przy taśmie z walizkami, trzymaliśmy się za ręce i rozmawialiśmy o tym, jak bardzo nie możemy się doczekać, aby w końcu zanurzyć stopy w ciepłym piasku plaży.
– Michał, to będą najlepsze wakacje w naszym życiu! – powiedziałam z uśmiechem, patrząc na niego z nadzieją w oczach.
– Na pewno, kochanie – odpowiedział Michał, choć jego wzrok był jakby nieobecny.
Nie przejęłam się tym, uznając, że może jest zmęczony po podróży. Czekaliśmy na nasze bagaże, a taśma wciąż kręciła się pusta. Minuty mijały, a nasze walizki się nie pojawiały. Czułam, jak moja ekscytacja powoli zamienia się w niepokój.
Staliśmy na lotnisku, wpatrując się w pustą taśmę bagażową. Inni pasażerowie dawno już odebrali swoje walizki i zniknęli w tłumie, a my wciąż czekaliśmy. Zaczęłam się niecierpliwić. Michał próbował mnie uspokoić, ale jego spokój wydawał mi się dziwnie wymuszony.
– Michał, co teraz? – zapytałam z irytacją w głosie. – Gdzie są nasze rzeczy?
– Nie martw się, kochanie. Na pewno zaraz się znajdą – odpowiedział, choć jego ton nie był przekonujący.
Zwróciłam uwagę na jego obojętną postawę i zaczęłam zastanawiać się, dlaczego nie wygląda na zmartwionego. Przecież straciliśmy cały nasz bagaż! Gdyby to był zwykły problem z lotniska, Michał powinien być równie zdenerwowany jak ja. Moje myśli krążyły wokół tego, co mogło się stać z naszymi rzeczami, a Michał wydawał się jakby zamyślony.
– Może powinieneś porozmawiać z kimś z obsługi? – zaproponowałam, nie kryjąc złości. – Nie możemy tak po prostu stać i czekać w nieskończoność.
– Jasne, zaraz to załatwię – odpowiedział bez przejęcia, po czym ruszył w kierunku stanowiska obsługi klienta.
W tym czasie ja stałam przy taśmie, starając się uspokoić. Byłam zmęczona podróżą i rozczarowana, że nasze wymarzone wakacje zaczynają się w ten sposób. Patrzyłam na Michała rozmawiającego z pracownikiem lotniska. Jego gesty były spokojne, a nawet zbyt spokojne jak na sytuację, w której się znaleźliśmy.
Kiedy Michał wrócił, miał na twarzy wymuszony uśmiech.
– Zgłosiliśmy zaginięcie bagażu. Powiedzieli, że postarają się go odnaleźć jak najszybciej. Mogą dostarczyć nasze walizki do hotelu – powiedział, kładąc mi rękę na ramieniu. – Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze.
Ale ja już zaczynałam podejrzewać, że coś jest nie tak. Michał, zawsze tak zorganizowany i troskliwy, teraz wydawał się dziwnie obojętny. Jego zachowanie budziło we mnie coraz więcej wątpliwości.
– Michał, wszystko w porządku? – zapytałam, patrząc mu prosto w oczy. – Jesteś jakiś dziwny.
– Tak, skarbie, wszystko w porządku – odpowiedział, unikając mojego spojrzenia.
W głebi duszy czułam, że coś ukrywa, ale nie wiedziałam co. Postanowiłam jednak nie drążyć tematu i dać mu szansę. Może naprawdę był tylko zmęczony.
– Dobrze, no to jedźmy do hotelu. Może jak odpoczniemy, wszystko się ułoży – powiedziałam, starając się przywołać uśmiech na twarz.
Ruszyliśmy w kierunku wyjścia z lotniska. Moje serce biło nieco szybciej, a myśli kłębiły mi się w głowie. Wiedziałam, że coś jest nie tak, ale nie miałam pojęcia, jak bardzo te wakacje zmienią nasze życie.
Zaczęło się niciekawie. Co dalej?
Dotarliśmy do hotelu i zameldowaliśmy się w recepcji. Było późne popołudnie, a słońce chyliło się ku zachodowi, rzucając ciepłe, złote światło na wszystko wokół. Nasz pokój był przestronny i wygodny, z widokiem na morze. Mimo wszystko, nie mogłam się w pełni cieszyć, bo myśl o zaginionym bagażu nie dawała mi spokoju.
– Mam nadzieję, że nasz bagaż szybko się znajdzie – powiedziałam, siadając na łóżku.
– Też na to liczę – odpowiedział, patrząc na mnie z delikatnym uśmiechem. – Ale teraz może pójdziemy na kolację? Może trochę się odprężymy.
Przytaknęłam. Przebranie się w ubrania, które mieliśmy w podręcznym bagażu, i szybki prysznic pozwoliły mi choć na chwilę zapomnieć o stresie. Kolacja była pyszna, ale Michał wydawał się coraz bardziej zamyślony. Jego telefon dzwonił kilka razy, a on wychodził za każdym razem, żeby odebrać. Zaczynałam się martwić, że coś się dzieje.
Po powrocie do pokoju, postanowiłam jeszcze raz zadzwonić na lotnisko, aby zapytać o nasz bagaż. Ku mojemu zdziwieniu, powiedziano mi, że moja walizka została odnaleziona i powinna być dostarczona do hotelu jeszcze tej nocy. Byłam zaskoczona i jednocześnie odetchnęłam z ulgą.
– To świetnie, kochanie. Naprawdę się cieszę – powiedział, ale w jego głosie wyczułam jakąś nutę niepewności.
– A co z twoją walizką? Pytałeś jeszcze raz o nią? – zapytałam, widząc jego obojętność.
– Nie. Może jutro z samego rana – odpowiedział, unikając mojego wzroku.
Jego dziwne zachowanie zaczynało mnie coraz bardziej niepokoić. Michał zawsze był taki zorganizowany i odpowiedzialny. To, że nie dbał o swoją walizkę, było do niego zupełnie niepodobne.
Noc minęła spokojnie. Rano, gdy się obudziłam, moja walizka czekała w recepcji.
– Może teraz zadzwonisz na lotnisko i zapytasz o swoją? – zaproponowałam Michałowi.
– Oczywiście, zaraz to załatwię – odpowiedział, sięgając po telefon.
Jego rozmowa trwała dłużej, niż się spodziewałam. Kiedy w końcu odłożył słuchawkę, wyglądał na bardziej zmartwionego niż wcześniej.
– I co? Jakieś wieści? – zapytałam z nadzieją.
– Niestety, nadal nic nie wiadomo. Powiedzieli, że będą szukać dalej – odpowiedział, a ja czułam, że coś ukrywa.
– Michał, co się dzieje? Dlaczego nie zależy ci na twojej walizce? – spytałam, czując narastający niepokój.
– Słuchaj, Paulina, muszę ci coś powiedzieć… – zaczął, ale nagle jego telefon znów zadzwonił. Spojrzał na wyświetlacz i szybko odebrał, wychodząc z pokoju.
Zostałam sama, z sercem bijącym mocno z niepokoju. Wiedziałam, że Michał coś przede mną ukrywa, ale nie miałam pojęcia, jak bardzo prawda może zmienić nasze życie.
Nie wierzyłam w jego wymówki
Michał wrócił do pokoju po kilkunastu minutach, wyglądając jeszcze bardziej przygnębionego. Bez słowa podszedł do okna i wpatrywał się w dal, jakby szukał odpowiedzi na pytania, których nie chciał mi zadać.
– Dlaczego ciągle wychodzisz, żeby rozmawiać przez telefon? Co ukrywasz?
– Muszę wrócić do pracy – powiedział nagle, a jego słowa były jak cios w serce. – Dostałem wiadomość, że mam być na pilnym spotkaniu. Nie mogę tego odłożyć.
– Co?! Teraz? Ale przecież dopiero co przyjechaliśmy! To mają być nasze wspólne wakacje! – wykrzyknęłam, czując jak narasta we mnie złość.
– Wiem, kochanie, ale to naprawdę ważne. Przepraszam – mówił spokojnie, ale widziałam, że sam nie wierzy w swoje słowa.
– To są nasze wakacje, szansa na naprawienie wszystkiego! A ty po prostu... uciekasz? – łzy napłynęły mi do oczu.
– Paulinko, to tylko kilka dni. Obiecuję, że wrócę jak najszybciej – próbował mnie uspokoić, ale czułam, że to nie jest cała prawda.
Nie mogłam dłużej tego znieść. Michał spakował się szybko i już po godzinie zniknął z hotelu, zostawiając mnie samą z tysiącem pytań i wątpliwości. Siedziałam w pokoju, wpatrując się w jego puste miejsce. Wszystko wskazywało na to, że Michał coś przede mną ukrywa. Zdecydowałam się spędzić dzień na plaży, próbując zapomnieć o złości i smutku.
Wreszcie się przyznał
Michał poleciał do Polski, a ja próbowałam cieszyć się z wakacji. Gdy zadzwonił, czułam, że coś jest nie tak.
– Paulina, muszę ci coś wyznać. Celowo zostawiłem moją walizkę na lotnisku w Polsce – powiedział, a jego głos drżał. – Byłem przytłoczony wszystkim, co się dzieje w pracy i w naszym związku. Potrzebowałem ucieczki.
– Ucieczki? Więc ukryłeś bagaż i oszukałeś mnie? – zapytałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu. – Myślałam, że te wakacje są dla nas szansą, aby naprawić to, co się zepsuło. Już nie mówiąc, że to strata pieniędzy…
– Wiem, Paulina. Przepraszam. To było głupie i samolubne – odpowiedział, a jego głos był pełen skruchy. – Nie wiedziałem, jak sobie poradzić z naciskiem ze wszystkich stron. Myślałem, że jeśli wrócę do pracy, to wszystko się jakoś ułoży.
– Michał, jak mogłeś mi to zrobić? – wykrzyknęłam, czując, że moje serce łamie się na milion kawałków.
– Paulina, proszę... – zaczął, ale nie pozwoliłam mu dokończyć.
Sama spędziłam urlop
Miałam ochotę pojechać na Michałem, ale przemyślałam to i zostałam. Wakacje mijały szybko, a ja starałam się nie myśleć o problemach, które czekały mnie po powrocie. Mimo wszystko, cieszyłam się słońcem, plażą i chwilą spokoju. Każdy dzień przynosił nowe przygody, a ja powoli odzyskiwałam równowagę. Jednak myśli o Michale nieustannie krążyły w mojej głowie.
Gdy w końcu wróciłam do Polski, nie mogłam dłużej unikać konfrontacji. Zdecydowałam się spotkać z Michałem i porozmawiać o tym, co się stało. On prosił o kolejną szansę, a ja byłam zdystansowana.
– Michał, nie chodzi tylko o walizkę – odpowiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. – Chodzi o zaufanie. O to, że w trudnej sytuacji zamiast być ze mną szczery, wybrałeś ucieczkę i kłamstwo. Nie mogę tak żyć.
Michał spuścił głowę, a ja poczułam, że muszę postawić granicę dla własnego dobra.
– Próbowałam sobie wyobrazić, jak moglibyśmy to naprawić, ale każde kłamstwo zostawia ślad. Potrzebuję spokoju i prawdy w moim życiu – kontynuowałam, choć serce biło mi mocno.
– Rozumiem – powiedział cicho Michał. – Chciałbym cofnąć czas, ale wiem, że to niemożliwe.
Rozstaliśmy się z ciężkim sercem. Wiedziałam, że to była trudna decyzja, ale czułam, że jedyna słuszna. Musiałam postawić na siebie i swoje potrzeby, nawet jeśli oznaczało to zakończenie związku z Michałem. Wakacje, mimo wszystko, stały się początkiem nowego rozdziału w moim życiu.
Paulina, 30 lat
Czytaj także:
„Chciałam mieć męża i rodzinę, ale teraz żałuję. Najchętniej spakowałabym walizkę i zniknęła gdzieś na zawsze”
„Nienawidzę swojego życia, a gdy patrzę na męża, to ręce mi opadają. A gdyby tak zacząć wszystko na nowo?"
„Gadają, że się dorobiłam przez sypialnię i mną gardzą. Ale moje pieniądze już im nie śmierdzą”
