To małżeństwo było pomyłką, ale wtedy miałam dziewiętnaście lat, zaszłam w ciążę i nie zastanawiałam się nad wyborem życiowego partnera. Raczej ucieszyłam się, że Sebastian chce się ze mną ożenić, że nie zostanę sama z dzieckiem. Ale jeszcze przed narodzeniem Marka dotarło do mnie, że to nie był dobry pomysł. Ja studiowałam, próbowałam dorabiać i leczyłam mdłości, a mój mąż bawił się i pił. Naiwnie miałam nadzieję, że pojawienie się dziecka coś zmieni, jednak życie szybko zweryfikowało moje poglądy. Kiedy w dodatku okazało się, że zaczął się bawić w narkotyki, podjęłam decyzję o rozwodzie.
Mareczek miał wtedy niecałe pół roku, więc to nie była łatwa decyzja. Tym bardziej że cała rodzina męża natychmiast się ode mnie odwróciła, winiąc mnie za wszystko, co się wydarzyło. Według nich to przeze mnie zszedł na złą drogę.
Naprawdę chciałam być w porządku. Choć Sebastian od razu oświadczył, że dziecko w ogóle go nie interesuje, byłam zdania, że jego rodzice nie są temu winni i mają prawo widywać wnuka. Ale okazało się, że oni też tego nie chcą, że swój żal przelali również na Mareczka. Kilka razy wybrałam się na spacer z wózkiem pod blok mojej byłej teściowej, lecz ona nawet nie chciała zejść na dół. Nie wspomnę o tym, że nie zaprosiła nas na górę. Poddałam się.
Niestety, był podobny nie tylko fizycznie
Chyba nie muszę mówić, jak ciężko mi było. Psychicznie, bo przeżyłam ogromne rozczarowanie. I fizycznie – bo jednocześnie studiowałam, pracowałam i wychowywałam synka. W dodatku na pomoc ze strony mojej rodziny też nie bardzo mogłam liczyć – mama akurat wtedy wpadła na pomysł uzupełnienia wykształcenia i też się uczyła, a moja młodsza siostra weszła w wiek dorosły i skupiła się głównie na kolejnych chłopakach.
Dałam jednak radę. Kiedy Marek poszedł do przedszkola, odetchnęłam. Zresztą wtedy byłam już po obronie dyplomu, odpadł mi jeden obowiązek. A gdy okazało się, że moja rodzina wygrała pieniądze w sądzie, jako odszkodowanie za jakieś tam odebrane nam przed laty dobra, i mogłam kupić własne mieszkanie – poczułam, że żyję. Zaczęłam myśleć bardziej o sobie i umawiać się z facetami.
Lecz kiedy Marek poszedł do szkoły, pojawił się kolejny problem. Nie od razu, bo na początku był pilnym uczniem. Z czasem jednak bardziej fascynowały go zabawy z chłopakami i gra w piłkę niż ślęczenie nad książkami. Co chwila lądowałam na dywaniku u wychowawczyni lub dyrektorki, bo albo się z kimś pobił, albo coś zniszczył, albo był na wagarach… Im starszy, tym więcej przysparzał mi zmartwień, a po tym, jak w piątej klasie ktoś z sąsiadów przyłapał go z piwem – załamałam się.
Marek był bardzo podobny do swojego ojca. Cały czas łudziłam się, że tylko fizycznie, ale zrozumiałam, że geny wzięły górę. Przecież znałam Sebastiana z czasów jego wczesnej młodości, pamiętam, co mi opowiadał o swoim zachowaniu w szkole. Marek był taki sam. A to oznaczało, że muszę mu poświęcić więcej czasu i uwagi albo nawet skorzystać z fachowej pomocy. Na przykład psychologa. Najpierw zgłosiłam problem w szkole. Powiedziałam, jaki był jego tata, i poprosiłam o natychmiastowy kontakt w przypadku kolejnych problemów z synem. No i rozmawiałam z nim. Ciągle, aż do znudzenia.
Wydawało się, że te zabiegi zaczynają przynosić skutek, bo w ósmej klasie Marek zaczął spędzać więcej czasu nad lekcjami, jakby do niego dotarło, że jeżeli chce iść do dobrego liceum, to musi się uczyć. Ale już po wakacjach wszystko wróciło „do normy”. Co gorsza, zaczął popalać. Wkrótce zorientowałam się, że nie tylko papierosy. Zauważyłam to dzięki kampanii, jaką szkoła prowadziła przeciwko narkotykom. Kiedy w synowskim plecaku znalazłam bibułki do skrętów, byłam już pewna, że próbował trawki.
Znowu z nim rozmawiałam, zagroziłam nawet, że zrobię mu test na obecność narkotyków. Buntował się, stawiał, ale chyba trochę się przestraszył. W każdym razie odtąd częściej bywał w domu, przynosił też lepsze oceny. Ale wtedy pojawił się kolejny problem. Przynajmniej ja tak sądziłam. Otóż Marek wymyślił sobie, że chciałby poznać swojego ojca. Byłam przerażona.
– Przecież wiesz, że on nie chce utrzymywać z nami kontaktu – powiedziałam szczerze. – Próbowałam namówić go do zmiany zdania, jeszcze jak byłeś mały, ale bez skutku.
– Może kiedy mnie zobaczy, będzie inaczej – naciskał. – Muszę się z nim spotkać. Zapytać, dlaczego mnie nie chce.
– Boję się, że cię zrani…
– A znasz jego adres?
Zawahałam się. Teoretycznie znałam, bo przecież założyłam mu sprawę o alimenty. Ale to było lata temu. Nie wiedziałam, czy te dane są aktualne. A przede wszystkim – czy powinnam podać je synowi.
– Spróbuję poszukać – powiedziałam ostrożnie.
Już dawno zrozumiała swój błąd
Na razie to mu wystarczyło, a ja miałam nadzieję, że z czasem zapomni. Bałam się tego spotkania. Po pierwsze dlatego, że Marek naprawdę mógł przeżyć bolesne rozczarowanie. Po drugie… był do ojca szalenie podobny i bałam się, że tata mu czymś zaimponuje i że syn będzie chciał pójść w jego ślady. A tego wolałabym uniknąć…
Szczęśliwie Marek długo nie wracał do tej rozmowy. Jednak jakoś tak przed wakacjami przypomniał mi, że chciał adres taty.
– Oj, te dokumenty gdzieś się zawieruszyły, ale poszukam jeszcze – obiecałam nieszczerze.
No i nie zdążyłam. Po wakacjach okazało się, że Sebastian nie żyje. Zginął w wypadku – podobno po pijaku. Rodzina nie zawiadomiła nas o pogrzebie, sprawa wyszła na jaw dopiero, kiedy dostałam wezwanie do sądu w sprawie spadku.
– Dlaczego nic nam nie powiedzieli?! – Marek był załamany. – Przecież to był mój ojciec!
– Nie wiem, synku – odparłam zgodnie z prawdą.
– Pójdę z tobą do tego sądu i zapytam babcię, czemu tak zrobiła – zapowiedział rozżalony.
– Jesteś niepełnoletni – zaprotestowałam odruchowo. – Ale wiesz co? Masz rację. Trzeba załatwić tę sprawę. Umówimy się z babcią przed rozprawą. Musi się zgodzić.
Zdziwiła się, kiedy zadzwoniłam. Ja z kolei byłam zaskoczona, słysząc, że może się dogadamy. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że chodzi jej o spadek. Synowi niewątpliwie należało się coś po ojcu, choćby działka, którą teściowie zapisali Sebastianowi – po jego śmierci powinna należeć do Marka. „I bardzo dobrze – pomyślałam. – Po tym wszystkim, co zrobili, chociaż tyle się Markowi należy.”
Przed spotkaniem miałam duszę na ramieniu. Tyle lat, tyle niechęci. Jak ona zareaguje na nasz widok? Drzwi otworzyła mi staruszka. Bardzo się zmieniła, a ostatnie przeżycia pewnie zupełnie ją przygnębiły. Zmierzyła mnie wyniosłym, chłodnym spojrzeniem i bez słowa przepuściła w drzwiach. A potem zobaczyła Marka. Ja wiem, że jest podobny do ojca, ale ona tego nie wiedziała. Patrzyła na Marka i nie wierzyła własnym oczom – tak jakby widziała swojego syna w wieku wnuka.
Nie wytrzymała. Rzuciła się na Marka ze łzami w oczach, tuliła go i całowała, a on nie wiedział, co robić. Długo nie mogła się uspokoić. A potem puściły tamy. Przeprosiła nas, powiedziała, że już dawno zrozumiała swój błąd, ale nie wiedziała, jak to naprawić. A potem śmierć jej męża, wypadek Sebastiana…
Siedzieliśmy u niej do wieczora. I byliśmy na obiedzie dwa dni później. Razem pojechaliśmy na cmentarz. Sprawa się odbyła. Wszystko po Sebastianie odziedziczył Marek. Nie protestowała. Poprosiła tylko, żebyśmy spróbowali jej wybaczyć. Cóż, staramy się. Wiem, że Marek jeszcze czuje żal, że nie może całkiem się przełamać. Ale widzę też, że cieszy się, że jednak ma babcię.
Czytaj także:
„Ukochany córki miał zostać na jedną noc, a dziś piorę jego slipy. Wyżera nam jedzenie z lodówki, ale do pracy się nie pali”
„Przez złośliwego teścia moje małżeństwo wisi na włosku. Męża widuję tylko od święta, nawet w kościele siadamy osobno”
„Po zdradzie męża, córka rozbiła się jak kryształowa waza. Też mi katastrofa, przecież tego kwiatu jest pół światu”
