Znamy się ponad czterdzieści lat. Oboje jesteśmy samotni. Żona Szczepana zmarła przed trzema laty, a mój Karolek odszedł rok temu. Zostaliśmy jako te kołki przy drodze – jeszcze mocni, ale już nikomu niepotrzebni. Synowie Szczepana mieszkają bardzo daleko i rzadko do niego zaglądają. Moja córka jest bliżej, ale ma swoje życie, więc nie zawracam jej głowy swoim. Dzieci to nie wieszaki, trzeba sobie radzić bez ich pomocy.
Szczepan ma sześćdziesiąt cztery lata i jeszcze pracuje zawodowo; ja jestem trochę młodsza, dorabiam do skromnej emerytury: opiekuję się dziećmi sąsiadów, piekę i gotuję na różne uroczystości, robię na drutach, a jeśli ktoś potrzebuje pomocy przy sprzątaniu, to też nie gardzę taką ofertą. Dzięki temu jestem niezależna i do nikogo nie muszę wyciągać ręki po prośbie.
Myślałam, że myśli o mnie poważnie
Zawsze lubiłam Szczepana; lepiej się dogadywałam z nim niż z jego żoną. Czasami myślałam, że ona jest o mnie trochę zazdrosna. Mój mąż też był zły, kiedy Szczepan mnie chwalił, że taka ze mnie świetna gospodyni, że jestem rozsądna, szanująca cudze zdanie.
– Czy on się przypadkiem w tobie skrycie nie kocha? – pytał mnie Karol.
– Gadaj tak, gadaj – odpowiadałam z przekąsem. – Jeszcze ktoś usłyszy i uwierzy w te głupoty! Bo to głupoty przecież!
Ale w głębi serca byłam zadowolona… Chyba każda kobieta lubi czuć, że się komuś podoba. Nawet gdyby to miało być całkiem niezobowiązujące i bez przyszłości, to taki zachwycony męski wzrok jest zawsze miły i bardzo podnosi kobietę na duchu.
Nic dziwnego więc, że po okresie żałoby zaczęły mi przychodzić do głowy różne myśli o Szczepanie i o mnie. Czułam, że pasowalibyśmy do siebie. Lubiliśmy się – czemu nie miałoby się to przerodzić w stały związek? Tym bardziej że coraz częściej Szczepan przyznawał: samotność jest straszna!
Byłam prawie pewna, że się zejdziemy, kiedy minie jeszcze trochę czasu. Szczepan mnie codziennie odwiedzał, siedział całe godziny, gadaliśmy, wspominaliśmy. Było miło, może troszkę nudno, ale bez wstrząsów i niespodzianek, a przecież to jest najważniejsze. Dlatego bardzo się zdziwiłam, kiedy Szczepan mi powiedział, że złożył anons w biurze matrymonialnym, a dodatkowo zarejestrował się na portalu internetowym dla samotnych.
„A po co ci to?” – chciałam zawołać, ale ugryzłam się w język; byłam pewna, że i on myśli o mnie poważnie, a tu taka niespodzianka! W dodatku zaczął mi się zwierzać, jakiej kobiety szuka, o co mu chodzi, i wyszło na to, że najbardziej jest zainteresowany… seksem. To stawiał na pierwszym miejscu! Ja też, nie powiem, mam temperament i lubię się poprzytulać, więc gdyby dał mi jakiś znak, nie stroniłabym od tego, żeby z nim spróbować prawdziwej bliskości. Jednak on gadał tylko o innych babkach!
– Tobie, Steniu, można się zwierzyć ze wszystkiego – mówił. – Z najskrytszej myśli, z najintymniejszego pragnienia. Za to cię szanuję! Że nie wyśmiejesz, nie kpisz, nie plotkujesz po ludziach. Jesteś jak najlepszy kumpel.
Wszystko się we mnie burzyło, bo nie chciałam być kumplem, tylko kobietą, która mu się podoba. Jednak nie miałam wyjścia…
Zatkało mnie, kiedy ją zobaczyłam
Na prawdziwy egzamin wystawił mnie wówczas, kiedy zaproponował, że przyjdzie do mnie z babką, którą niedawno poznał, bo chce znać moje zdanie o niej. Że niby jestem mu życzliwa i zawsze mówię prawdę.
– Jeśli zdecydujesz, że jest fajna, zacznę kręcić na poważnie – stwierdził – Mój los w twoich rękach! Mam do ciebie zaufanie…
Powinnam była go zwyzywać od ciężkich kretynów i od razu wywalić za drzwi, ale zwyciężyła babska ciekawość.
– Zapraszam – powiedziałam. – Zobaczymy, jaki masz gust.
Zatkało mnie, kiedy zobaczyłam tę „narzeczoną”. Była młodsza od Szczepcia o jakieś dwadzieścia parę lat, ubrana wyzywająco, ostro umalowana, głośna, pewna siebie. Całkiem inna niż jego zmarła żona! Wtedy zrozumiałam, że ja nie mam u niego żadnych szans – Szczepan chciał mieć przy sobie babkę młodą, atrakcyjną, która by mu w niczym nie przypominała ani mnie, ani jego zmarłej Helenki. Czy mogłam mieć o to pretensje?
Patrzyłam na niego, jak się puszy, jak jej nadskakuje, jak jej słodzi… Chciało mi się śmiać, ale rozumiałam, że w ten sposób łapie ostatnie okruchy młodości. Co więcej – że ma do tego pełne prawo! „Szczepan ma rację – pomyślałam. – Skoro to mu pomaga się lepiej czuć, zbijać cholesterol i ciśnienie, czuć młodą krew w żyłach, ale przede wszystkim jeszcze czegoś chcieć i pragnąć, to życzę mu szczęścia!”. Mało tego! Jestem wdzięczna Szczepanowi, bo mnie nauczył, że sześćdziesiątka to żaden wiek. Spokojnie można wtedy zaczynać od nowa, i to tak, żeby wszystkim szczęki opadły.
Chcesz być szczęśliwa, to bądź, ale według własnego pomysłu. Dla siebie, nie dla innych ludzi! Niech się wtedy cały świat od ciebie odczepi! Trzymam kciuki za Szczepana.
Czytaj także:
„Na własne życzenie wpakowałem się do piekła. Teściowa wyzywała mnie od gołodupców, a żona mieszała z błotem”
„Siadając za kierownicą, żona płakała z przerażenia. Nie sądziłem, że kawałek metalu przełamie jej absurdalne lęki”
„Mojego męża dopadł kryzys wieku średniego. Publikował całe swoje życie na Facebooku i zrobiłby wszystko dla lajków”
