Zawsze miałam trudną relację z moją siostrą, Moniką. Monika jest cztery lata młodsza i od dziecka była tą bardziej zorganizowaną, odpowiedzialną i zawsze gotową do przejęcia sterów. Ja byłam bardziej spontaniczna, może nawet trochę chaotyczna, ale zawsze starałam się znaleźć swoje miejsce w rodzinie.
Ostatnie kilka miesięcy było dla nas obu trudne. Nasza mama, Joanna, zmarła niespodziewanie. Choć miałyśmy różne relacje z matką, jej śmierć nas zaskoczyła i zostawiła pustkę w naszych sercach. Wydawało się, że wszystko w naszym życiu zmieniło się w jednej chwili. Ostatnie spotkanie z mamą utkwiło mi w pamięci. Było to kilka dni przed jej śmiercią, siedziałyśmy przy kuchennym stole, rozmawiając o wszystkim i niczym. Była taka spokojna, jakby wiedziała, że to nasze ostatnie spotkanie.
– Renata, musisz pamiętać, że rodzina jest najważniejsza – powiedziała mi wtedy mama, patrząc mi prosto w oczy. – Nawet jeśli się nie zawsze zgadzacie, musicie trzymać się razem.
Nie zrozumiałam wtedy w pełni, co miała na myśli. Teraz, po jej śmierci, te słowa nabrały dla mnie zupełnie nowego znaczenia.
Monika i ja różniłyśmy się od zawsze. Ona zawsze była perfekcjonistką, a ja bardziej luźną duszą. Ona dążyła do doskonałości w każdej dziedzinie swojego życia, ja zaś szukałam radości w małych rzeczach. Nasze różnice często prowadziły do konfliktów, które stawały się coraz bardziej intensywne w miarę jak dorastałyśmy.
Zostawiła nam dom, ale…
– Dobrze, że jesteśmy tu razem – Monika zaczęła, gdy usiadłyśmy naprzeciw notariusza. Jej głos był pełen determinacji, ale ja czułam tylko niepokój. Odczytywanie testamentu mamy było bolesnym przypomnieniem jej nieobecności.
– Joanna zostawiła pewne warunki dotyczące przekazania wam domu – notariusz powiedział, patrząc na nas poważnie. – Aby go odziedziczyć, musicie razem w nim zamieszkać przez rok.
Spojrzałam na Monikę, a ona na mnie. Wiedziałam, że dla niej to była szansa na naprawienie naszej relacji. Dla mnie jednak było to ogromne wyzwanie.
– To absurdalne – przerwałam ciszę. – Jak mamy razem mieszkać przez rok, skoro nie możemy wytrzymać ze sobą pięciu minut?
Monika westchnęła, próbując zachować spokój.
– Musimy to zrobić dla mamy – odpowiedziała cicho. – Przynajmniej spróbujmy.
Zmagałam się z moimi uczuciami. Wiedziałam, że to będzie trudny rok, pełen napięć i nieporozumień. Ale obietnica, którą złożyłam mamie, była silniejsza niż moje wątpliwości.
– Nie wiem, czy dam radę – powiedziałam w końcu, czując, jak mój głos drży.
– Renata, zawsze musisz wszystko komplikować – Monika syknęła przez zaciśnięte zęby. – Nie rozumiesz, że to jest nasza ostatnia szansa?
Złość we mnie kipiała. Monika zawsze myślała, że wie lepiej.
– Może, ale to nie zmienia faktu, że wcale nie musimy się kochać, żeby tu mieszkać – odpaliłam. – To będzie koszmar i obie o tym wiemy.
Notariusz kaszlnął, zwracając naszą uwagę.
– Proszę panie, ważne jest, żebyście spróbowały. Testament jest bardzo jasny co do warunków.
Zacisnęłam pięści pod stołem. Rok z Moniką. Rok, który miał być hołdem dla mamy, a czułam, że będzie tylko walką o przetrwanie.
Pojawiły się rodzinne tajemnice
Pierwsze dni wspólnego mieszkania były jak chodzenie po polu minowym. Monika i ja unikałyśmy się, próbując nie wdawać się w kłótnie. Pewnego wieczoru, gdy siedziałyśmy w kuchni, atmosfera stała się napięta.
– Dlaczego zawsze zostawiasz brudne naczynia w zlewie? – Monika zaczęła, patrząc na mnie z wyrzutem.
– Może dlatego, że nie jestem twoją pokojówką? – odpowiedziałam z gniewem. – To jest wspólny dom, pamiętasz?
– Wspólny dom, ale to ty nie potrafisz w nim normalnie funkcjonować – odparła Monika, krzyżując ramiona.
Z trudem powstrzymałam się od rzucenia czymś. Zamiast tego, poszłam do salonu, gdzie stał stary album ze zdjęciami. Przeglądałam go, szukając ukojenia w wspomnieniach. Nagle wypadł z niego list. Otworzyłam go i zobaczyłam, że był od mamy, adresowany do mnie.
„Renata, jeśli to czytasz, to znaczy, że już mnie nie ma. Musisz wiedzieć, że w przeszłości popełniłam wiele błędów. Adam był jednym z nich. Proszę, zrozum i wybacz mi”.
Serce mi zamarło. Kim był Adam? Dlaczego mama wspominała go w liście do mnie? Zastanawiałam się, czy Monika wiedziała o tym liście.
Schowałam list z powrotem do albumu, czując, że muszę dowiedzieć się więcej. Musiałam zrozumieć, kim był Adam i jaki miał związek z naszym życiem.
Tego wieczoru, kiedy Monika wróciła do kuchni, postanowiłam z nią porozmawiać.
– Znalazłam coś – zaczęłam, pokazując jej list. – Wiesz coś o jakimś Adamie?
Monika spojrzała na list i zbladła.
– Skąd to masz? – zapytała drżącym głosem.
– Wypadło z albumu. Kim jest Adam, Monika? – naciskałam.
Monika odwróciła wzrok, jakby ważyła, czy powinna mi powiedzieć prawdę.
Powoli odkrywałam kawałki układanki
Zaczęłam zwracać większą uwagę na Monikę, mając nadzieję, że dowiem się czegoś więcej o Adamie. Pewnego wieczoru, gdy wracałam z kuchni, usłyszałam ją rozmawiającą przez telefon w jej pokoju.
– Nie wiem, jak długo uda mi się to ukrywać – mówiła Monika cicho. – Renata zaczyna coś podejrzewać. Tak, chodzi o Adama.
Zatrzymałam się, starając się nie hałasować. Serce waliło mi jak młot, a ciekawość mieszała się z gniewem. Monika wiedziała coś, co ja powinnam była wiedzieć.
Kiedy Monika skończyła rozmowę, weszłam do jej pokoju bez pukania.
– Z kim rozmawiałaś? – zapytałam ostro.
Monika spojrzała na mnie zaskoczona, ale szybko odzyskała zimną krew.
– To nie twoja sprawa, Renata.
– Wręcz przeciwnie, Monika. To bardzo moja sprawa. Kim jest Adam? – naciskałam.
Monika westchnęła i usiadła na łóżku, gestem zapraszając mnie do środka.
– Adam... Adam był przyjacielem naszej mamy, zanim poznała naszego ojca – zaczęła powoli. – Mama miała z nim krótki romans.
Poczułam, jak nogi się pode mną uginają.
– Dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałaś? – wyszeptałam.
Monika spojrzała mi prosto w oczy, a w jej spojrzeniu było coś, czego wcześniej nie widziałam – smutek i żal.
– Chciałam cię chronić. Wiedziałam o Adamie od kilku lat, ale nie chciałam cię ranić. Dowiedziałam się przypadkiem. Mama powiedziała mi, żeby nie mówić ci prawdy. Myślała, że to cię zrani.
Łzy napłynęły mi do oczu. Czułam się zdradzona i oszukana. Całe moje życie było kłamstwem.
– Muszę poznać prawdę – powiedziałam z determinacją. – Nie mogę żyć w nieświadomości.
Monika skinęła głową, a w jej oczach zobaczyłam zrozumienie.
– Rozumiem, Renata. Pomogę ci, jak tylko będę mogła.
Tego wieczoru, leżąc w łóżku, zastanawiałam się, co przyniesie przyszłość. Wiedziałam jedno – musiałam dowiedzieć się więcej o Adamie, bez względu na to, jak bolesna była prawda.
Wszystko stało się jasne
Przez kolejne dni przeszukiwałam dom, starając się znaleźć jakiekolwiek wskazówki dotyczące Adama. W końcu, w starym albumie ze zdjęciami, natknęłam się na kolejny list od mamy. Moje serce przyspieszyło, gdy otworzyłam kopertę i zaczęłam czytać.
„Renata, jeśli czytasz ten list, to znaczy, że już mnie nie ma. Chcę, żebyś wiedziała prawdę o swoim pochodzeniu. Adam był moim bliskim przyjacielem i... twoim ojcem. Bałam się, że ta prawda zraniłaby cię i Piotra. Proszę, wybacz mi”.
List wypadł mi z rąk. Usiadłam na podłodze, próbując przyswoić to, co właśnie przeczytałam. Adam był moim ojcem. Całe życie żyłam w kłamstwie. Jak mama mogła to przede mną ukrywać?
Czułam, jak gniew i ból przeplatają się w moim wnętrzu. Wybiegłam z domu, potrzebując powietrza. Skierowałam się nad jezioro, miejsce, które zawsze kojarzyło mi się z mamą. Tam, siedząc na brzegu, próbowałam poukładać myśli.
Znalazła mnie tam Monika. Usiadła obok, milcząc przez chwilę.
– Renata, co się stało? – zapytała, widząc mój stan.
– Adam... Adam jest moim ojcem – wykrztusiłam, pokazując jej list.
Monika pobladła, czytając słowa mamy. Kiedy skończyła, westchnęła ciężko.
– Wiedziałam, że ten dzień nadejdzie – powiedziała cicho. – Mama powiedziała mi o Adamie kilka lat temu. Myślała, że chroni cię, nie mówiąc prawdy.
– Chroniła mnie? – wybuchnęłam. – Przed czym? Przed poznaniem, kim naprawdę jestem? Przed własnym ojcem?
Monika objęła mnie ramieniem.
– Wiem, że to trudne – powiedziała łagodnie. – Ale mama miała swoje powody. Nasz tata, Piotr, był dla niej wszystkim. Bała się, że prawda zniszczyłaby naszą rodzinę.
– A co ze mną? – wyszeptałam. – Czy ja nie zasługiwałam na prawdę?
Łzy napłynęły mi do oczu, a Monika przytuliła mnie mocniej.
– Przykro mi, Renata. Naprawdę przykro mi, że musisz przez to przechodzić.
Siedziałyśmy tak przez długi czas, patrząc na spokojne wody jeziora. Wiedziałam, że czeka mnie jeszcze wiele trudnych rozmów i decyzji. Musiałam spotkać się z Adamem i usłyszeć jego wersję wydarzeń. Ale przede wszystkim musiałam znaleźć sposób, by wybaczyć mamie, Monice i sobie samej za to, że nigdy nie zauważyłam prawdy.
Postanowiłam go poznać
Następnego dnia zdecydowałam się skontaktować z Adamem. Po kilku telefonach i godzinach spędzonych na poszukiwaniach, udało mi się zdobyć jego adres. Serce biło mi mocno, gdy stanęłam przed jego domem. Wzięłam głęboki oddech i zapukałam do drzwi.
Drzwi otworzył mężczyzna około sześćdziesiątki, a jego twarz wyrażała zdumienie, gdy mnie zobaczył. Po krótkich wyjaśnieniach zaprosił mnie do środka. Dom był przytulny, pełen zdjęć i pamiątek. Usiadłam na kanapie, czując narastające napięcie.
– Znalazłam list od mamy – zaczęłam, patrząc mu prosto w oczy. – List, w którym napisała, że jesteś moim ojcem.
Adam zbladł i opadł na fotel.
– Joanna... Joanna miała swoje powody, by to ukrywać – powiedział cicho.
– Chcę poznać twoją wersję wydarzeń – poprosiłam. – Muszę zrozumieć.
Adam wziął głęboki oddech i zaczął opowiadać.
– Twoja mama i ja znaliśmy się, zanim poznała Piotra. Byliśmy bliskimi przyjaciółmi, a nasza relacja przerodziła się w coś więcej. Kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży, postanowiła związać się z Piotrem. Wiedziała, że będzie lepszym ojcem dla ciebie.
Słuchałam go uważnie, próbując przetrawić każde słowo. Adam mówił dalej, wyjaśniając, jak nigdy nie przestał o mnie myśleć, choć nie chciał ingerować w nasze życie.
– Wiedziałem, że Joanna i Piotr dali ci wszystko, czego potrzebowałaś – powiedział. – Bałem się, że moja obecność tylko wszystko skomplikuje.
Łzy napłynęły mi do oczu.
– Chciałabym, żebyś był częścią mojego życia – wyszeptałam. – Chciałabym poznać cię lepiej.
Adam uśmiechnął się smutno, a jego oczy zaszkliły się łzami.
– Ja też, Renata. Ja też.
Spędziliśmy resztę dnia na rozmowach, opowiadając sobie o naszym życiu. Poczułam, że mimo wszystko, zaczynamy budować coś nowego, coś prawdziwego.
Poza spadkiem, zyskałam członka rodziny
Po spotkaniu z Adamem wróciłam do domu z mieszanymi uczuciami. Chociaż czułam ulgę, że wreszcie poznałam prawdę, miałam mętlik w głowie. Musiałam sporo przemyśleć.
Tego wieczoru usiadłyśmy z Moniką przy kuchennym stole.
– Jak poszło? – zapytała niepewnie.
– Adam jest inny, niż się spodziewałam – powiedziałam cicho. – Chce być częścią mojego życia.
Monika spojrzała na mnie z troską.
– Rozumiem, że to dla ciebie trudne. Ale masz prawo poznać swojego ojca.
Następne dni spędziłam na rozmyślaniach. Chciałam, żeby Adam był dla mnie kimś bliskim, ale bałam się, jak to wpłynie na naszą rodzinę.
Przez kolejne tygodnie zaczęliśmy spędzać więcej czasu razem. Adam opowiadał mi o swoim życiu, a ja dzieliłam się swoimi wspomnieniami. Powoli zaczynaliśmy budować relację, której brakowało przez tyle lat.
Mimo wątpliwości czułam, że poznanie Adama było ważnym krokiem. Z czasem zaczęłam akceptować, że moje życie zmieniło się na zawsze. Monika również zaczęła otwierać się na Adama, choć było to dla niej trudne.
Wiedziałam, że przed nami jeszcze wiele wyzwań, ale czułam, że z czasem uda mi się znaleźć miejsce dla Adama w moim życiu. Rodzina jest skomplikowana, pełna bólu i miłości, ale warto walczyć o to, co ważne.
Renata, 29 lat
Czytaj także:
„Żałuję, że przyznałem się, że wygrałem kasę w totka. Przez loterię rodzina ustawia się do mnie w kolejce po pożyczki”
„Te wakacje u babci zmieniły nasze życie. Mieliśmy zaoszczędzić pieniądze, a wywróciliśmy wszystko do góry nogami”
„Mąż nieraz chciał mnie zostawić, ale skutecznie eliminuję rywalki. Mam swoje sposoby, by był wierny do grobowej deski”
