Anita była chora. Jej serce w każdej chwili mogło przestać bić. A jednak zakochała się we mnie całym swoim chorym sercem, a ja, gdybym mógł, oddałbym jej połowę mojego. Niestety, Anita nie kwalifikowała się do przeszczepu. Takie dostała od losu życie, że każdy dzień mógł być jej ostatnim. Więc tak żyła, jakby jutra miało nie być, i mnie nauczyła tego samego.
Poznając śliczną dziewczynę, nie spodziewasz się rozmów o śmierci. Anita od razu mi powiedziała, że urodziła się z wadą serca, której nie da się zoperować, a z innych względów zdrowotnych przeszczep też nie wchodzi w grę. Dostała życie na kredyt, owszem, ale w sumie była szczęśliwa, że udało jej się z niego uszczknąć ponad ćwierć wieku. I co ja na to?
Chryste… Nie miałem tu nic do gadania
Decyzja podjęła się sama, gdy ją poznałem i zakochałem się na zabój. Owinęła mnie sobie wokół palca w pięć sekund. Była piekielnie inteligentna i miała kapitalne poczucie humoru. I niby ona mogłaby umrzeć w każdej chwili? O, co to, to nie, pomyślałem. Ona się ze mną zestarzeje!
Chciałem dla Anity wszystkiego, chciałem, żeby doświadczyła jak najwięcej normalnego życia, skoro każdy dzień mógł być tym ostatnim, choć… szczerze mówiąc, w głębi serca nie do końca wierzyłem w opcję spodziewanej i zapowiedzianej nagłej śmierci. Założyłem, że skoro się znaleźliśmy na tym dużym świecie i skoro ją kocham, musi cieszyć się życiem jeszcze przez długi czas, oczywiście najlepiej ze mną u boku. Moi rodzice byli przerażeni, że biorę sobie „umierającą” na głowę.
– Taki ciężki problem, synku! – załamywała ręce mama. – Nie wiesz, na co się porywasz, jak będziesz cierpieć…
Anita podchodziła do sprawy normalnie, niemal na luzie. Od dawna miała oswojony temat swojego stanu zdrowia, co nie znaczy, że nim epatowała, by zdobyć współczucie innych czy coś ugrać. Ot, taka się urodziła, skazana i krucha, cecha fizyczna jak piegi albo kolor oczu. Więc ja też tak na sprawę patrzyłem.
– Nie nazywaj jej problemem, mamo. To kobieta, którą kocham, a nie krzyż, który będę dźwigać na Golgotę – obruszałem się. – Nieważne, czy będziemy razem rok, pięć czy dziewiętnaście lat. Nikt tego nie wie na dobrą sprawę, a wypadki przecież chodzą po ludziach. Jutro mogę zginąć w wypadku i to Anita mnie przeżyje.
– Boże, synku, wypluj te słowa!
Okej, nie byłem upartym, ślepym idiotą, zdawałem sobie sprawę, że nasz wspólny czas może być dużo krótszy, niż byśmy chcieli. Więc tym bardziej chcieliśmy go przeżyć jak najlepiej, jak najpełniej. Dlatego pół roku po pierwszej randce się oświadczyłem, a dwa miesiące później wzięliśmy ślub. Na co tu czekać, skoro Anita była miłością mojego życia? W tej kwestii akurat nie miałem cienia wątpliwości.
Lekarze dali nam zielone światło
– Chcę mieć z tobą dziecko – mówiłem. – Jeśli to oczywiście bezpieczne dla twojego zdrowia. A jeśli nie, to chcę adoptować z tobą dziecko, żebyśmy mogli być prawdziwą rodziną.
Anita się wahała.
– Nie chcę zostawiać sierot. Już i tak mam wyrzuty sumienia, że przeze mnie zostaniesz młodym wdowcem… – wzdychała ciężko.
– A przepraszam, to już moje ryzyko. I twoja kiepska wymówka – żartowałem. – Tak łatwo i szybko się mnie nie pozbędziesz, skarbie. Nie po to los nas zetknął, żeby zaraz rozdzielać. Nie wierzę w to.
Ginekolog i kardiolog wspólnie stwierdzili, że ciąża niesie ryzyko dla zdrowia mojej żony, ale ostatecznie, po serii różnych badań, dali nam zielone światło – pod warunkiem, że Anita od samego początku będzie leżeć w szpitalu. Okej.
Entuzjazm w staraniach popłacił, bo już po trzech miesiącach zaliczyliśmy sukces. O, Boże, co to była za radość, choć mieszała się ze strachem o dwa życia. Lekarze jednak uspokajali nas, że wszystko jest pod kontrolą, wyniki są w normie, z tą różnicą, że ze względu na wadę serca moja ukochana była niejako uwięziona na patologii ciąży. Nie mogła chwalić się rosnącym brzuszkiem sąsiadkom, kuzynkom i koleżankom – cały ten czas spędziła na oddziale, leżąc w sali z kolejnymi dziewczynami, które przychodziły i wychodziły. Ona zostawała, wyrabiając najdłuższy staż na oddziale, ale nigdy nie narzekała.
– Wreszcie mogę się wyspać za wszystkie czasy i bezkarnie tyć! – śmiała się. – Zresztą jeśli to pomoże Fasolce, to mogę tu siedzieć nawet dwa lata.
Miałem wrażenie, że tyle to właśnie trwa
Czas ciągnął się jak guma, ale w końcu się doczekaliśmy. Dzień wyznaczonej cesarki. Pozwolono mi być na sali. Przyznaję ze wstydem, że Anita była dużo bardziej dzielna. Mnie trzęsły się ręce i kolana, mało tam nie zemdlałem! Bałem się o moją żonę, drżałem o maleństwo, bałem się, że coś pójdzie nie tak, ale z drugiej strony… Los nie mógłby być aż tak okrutny – pozwolić nam dotrzeć aż do tego etapu, by potem wszystko uciąć nożem. Całym sobą czułem, że to nie koniec naszej historii. Anita miała najmocniejszy zespół lekarski, właśnie po to, żeby wszystko skończyło się dobrze. Jej serce miało dla kogo bić, całe mnóstwo osób trzymało za nią kciuki, dlatego nie było możliwości, żeby coś nie poszło dobrze.
Kiedy pielęgniarka położyła Anicie na piersi kwilące maleństwo, płakałem jak bóbr. To była niezapomniana chwila: pierwsze spotkanie całej naszej trójki. Miałem w sobie głębokie przekonanie, że to dopiero początek naszej wspólnej historii. Długiej historii. Oczywiście Anita musiała na siebie bardzo uważać. Nie mogła się przemęczać, przeciążać, biegać za naszą córeczką, więc tego nie robiła. Wszystkie bardziej wymagające czynności wziąłem na siebie. Nosiłem Adę na rękach, wstawałem do niej w nocy. Lekko nie było – opieka nad małą, brak snu, cięższe obowiązki w domu, pogodzenie tego wszystkiego z pracą – ale hej, dzięki temu Anita była wypoczęta, a jej wyniki stabilne.
– No proszę, żyję… – mówiła czasem, gdy otwierała oczy rano, jakby zdziwiona tym faktem, że znowu się udało.
– Jasne, że żyjesz – odpowiadałem. – I musisz zjeść śniadanie, które zaraz zrobię.
Ponieważ szybko sformalizowaliśmy nasz związek, kilka osób wieszczyło nam rychły jego kres. Albo znudzimy się sobą, albo znajdziemy jakąś różnicę charakterów nie do pogodzenia, albo… Anita pewnego dnia się nie obudzi. Miałem gdzieś ich czarnowidztwo, ale wkurzało mnie takie gadanie, więc pesymistów wykreślałem ze spisu znajomych.
Koledzy w pracy narzekali na swoje żony, kłócili się z nimi, mieli ciche dni, przebąkiwali o rozwodach. Nie rozumiałem tego. Mnie było wciąż mało mojej Anitki. Każdego dnia chciałem ją całować na dzień dobry i przytulać na dobranoc. I wiedziałem, że nigdy mi nie przejdzie, nigdy mi się to nie znudzi. Takie rzeczy po prostu się wie… Moja mama uwielbiała Anitę, ale bała się jej choroby. Bała się coś powiedzieć, żeby jej nie urazić. I bała się, że pokocha ją jak córkę, a ona pewnego dnia zniknie, zostawiając ją ze złamanym sercem.
– Nie bój się – prosiłem. – Targuję się o nią z losem i całkiem nieźle mi idzie.
– A jeśli…
Ona nigdy mi się nie znudzi!
– Ty lepiej pomyśl, co nam kupisz na srebrne gody. I dbaj o swoje nadciśnienie, żeby dożyć naszych złotych godów – żartowałem, choć nie całkiem.
Profesor, do którego jeździliśmy na kontrole, z wizyty na wizytę głośniej cmokał i kręcił z niedowierzaniem głową.
– Pani Anito, nigdy nie widziałem takich postępów, a ślęcząc nad wynikami moich pacjentów, zdążyłem osiwieć – zdjął okulary i uśmiechnął się do nas. – Ja nie wiem, jak pani to robi, ale niech się pani podzieli swoim sekretem albo go opatentuje, fortunę pani zbije…
Wyniki Anity szybowały w górę, czego mimo całego naszego optymizmu nawet my się nie spodziewaliśmy. Gdyby się nie pogarszały, to już byłoby cudownie, ale jej stan naprawdę się poprawiał. Nie był to przypadek albo chwilowa reakcja organizmu. Cud się dział na naszych oczach i dawał nadzieję na to, co wciąż powtarzałem – jeszcze się wszyscy zdziwicie. No i się dziwili, przede wszystkim lekarze, potem sama Anita. Ja tylko zacierałem ręce i uwielbiałem moją żonę jeszcze bardziej.
– Kocham i jestem kochana. Ot, cały sekret, cały patent – wyjaśniła Anita profesorowi.
Później w domu powiedziała mi, że naprawdę w to wierzy. Dzięki miłości chce żyć dziś, jutro i o jeden dzień dłużej.
– Nie obiecuję sobie, że dożyję setki, ale chcę zobaczyć, jak Ada stawia pierwszy krok, jak wypowiada kolejne słowa, jak idzie do przedszkola. Pragnę być przy niej, gdy pójdzie do szkoły, gdy się zakocha, wyjdzie za mąż… Nie śmiem marzyć, że zobaczę nasze wnuki…
– Gwarantuję ci, że nie tylko je zobaczysz, ale nie będziesz się mogła od nich opędzić. Kto im upiecze lepszą szarlotkę niż ty, hm?
Nie tylko w pieczeniu szarlotki Anita była najlepsza. Przede wszystkim była mistrzynią świata w przetrwaniu.
– Nigdy nie sądziłam, że dożyję trzydziestki – wyznała mi w dzień swoich urodzin, gdy goście, którzy przyszli jej gratulować, wreszcie sobie poszli i mogliśmy pobyć sami, w ciszy.
Siedzieliśmy na balkonie, choć wieczory bywał jeszcze chłodne, przytuleni do siebie, i popijaliśmy ciepłą herbatę, bo ze względu na serce moja żona musiała prowadzić życie abstynentki.
– Jestem taka szczęśliwa, że cię poznałam, że mamy Adę. Tak czysto egoistycznie jestem wam wdzięczna. Robicie za moją codzienną ekipę reanimacyjną.
– Zamierzamy dalej wywiązywać się z naszych obowiązków. Pomyśl, jak zaszalejemy, gdy przekroczysz czterdziestkę! Pojedziemy w zwariowaną podróż, zostawiając naszą nadąsaną nastolatkę u dziadków. Może Malediwy? Albo Seszele? Tylko my, piasek, słońce i lazurowe morze. Czy tam ocean, wszystko jedno. Ważne, że z tobą, kochanie.
Widziałem to już oczami wyobraźni i obiecałem sobie, że jeśli dobijemy razem do tej magicznej czterdziestki, to choćby nie wiem co, wykupię piekielnie drogą wycieczkę dla mojej żony. Byle była szczęśliwa, byle była… Nikt nie wie, ile czasu jest mu pisane.
Oswoiliśmy ją. Nadzieją, wiarą, miłością
Jednak niektórzy myślą o tym danym nam czasie z innej perspektywy, wiedząc, że nie mogą go trwonić. Mogą staranniej zaplanować swoje życie albo wręcz przeciwnie, żyć tak, jakby jutra miało nie być, szaleć i nie przejmować się konsekwencjami. Anita stara się łączyć te dwie strategie. Żyje każdego dnia najpełniej i najpiękniej, jak umie, by niczego nie żałować, ale jednocześnie założyła rodzinę i przechodzi etapy, które są naturalne dla większości ludzi. Oczywiście boi się, co będzie, gdy jej zabraknie. W końcu nie odpowiada już tylko za siebie. Ale ja ciągle jej powtarzam, że nie pozwolę jej odejść za szybko.
– Umówmy się, że możesz zacząć o tym myśleć, gdy spędzimy ze sobą jakieś sześćdziesiąt lat…
Tymczasem cieszę się, widząc, że moja żona kwitnie i pięknieje z miesiąca na miesiąc. Oczywiście, wada serca sama nie zniknie, nie spierze się jak plama, Anita dalej musi na siebie uważać, brać leki i nieustannie kontrolować swój stan. Ale po każdej wizycie u lekarza wychodzimy z szerokimi uśmiechami na twarzach i z coraz większym apetytem na życie.
Mamy nadzieję na kolejne lata, na kolejne dekady spędzone wspólnie, we trójkę. Kochamy się jak wariaci i wierzymy, że nasz prywatny cud będzie trwał i trwał. Jestem oszalałym z miłości optymistą i nie zamierzam się nigdy zmieniać. Żyjemy w cieniu śmierci, czujemy jej oddech na plechach, lecz nie dajemy się jej zastraszyć. Oswoiliśmy ją. Nadzieją, wiarą, miłością. A największa z nich jest miłość…
Czytaj także:
„Matka chciała mi wmówić, że moja ukochana jest kochanką mojego ojca. Ona już wybrała sobie idealną synową”
„Mąż zostawił mnie dla kochanki, a rok temu zginęła moja ukochana córka. 365 dni temu moje życie straciło sens”
„Moja ukochana straciła życie w wypadku. Los odebrał mi jedyną kobietę, którą kochałem. Nie mam po co żyć”
