– Staruszku, co tam piszesz? – Lilka podeszła do mnie od tyłu, objęła ramionami i oparła brodę na moim ramieniu.
Zamknąłem laptop.
– Nic specjalnego, smarkulo. Takie tam wynurzenia starszego pana, rozrachunki z przeszłością. Może kiedyś dam ci przeczytać. Teraz nie podglądaj.
– Gdzież bym śmiała – szepnęła, muskając wargami moje ucho i kąsając je delikatnie. – Poza tym mam ciekawsze zajęcie – zachichotała, a jej ręka zanurkowała pod mój gruby, zimowy sweter.
Kiedyś byłem młody i naiwny
Wierzyłem w przyjaźń, lojalność, miłość, szczęście... Teraz wierzę już tylko w zemstę, bo to przede wszystkim myśl o niej pozwoliła mi przetrwać najgorsze. Po maturze pojechałem z kumplem do Francji, do pracy przy zbieraniu winogron. Mieliśmy z Grześkiem plany na własny biznes i potrzebowaliśmy kasy na rozruch.
Obu nam wpadła w oko córka naszego gospodarza, Simone. Drobna blondyneczka o ustach w kształcie serca była najśliczniejszą dziewczyną, jaką w życiu widziałem. Niestety, w przeciwieństwie do mojego przyjaciela, nie znałem francuskiego na tyle dobrze, by jej wyznać, co czuję.
Gdy raz spróbowałem, wyszła z tego totalna żenada. Chciałem wspomnieć o jej cudnych ustach i o tym, że mógłbym się w niej zakochać, a ona zrozumiała, że proponuję... miłość francuską! Najpierw spojrzała na mnie
z taką miną, jakbym ją uderzył, a potem sama strzeliła mnie w pysk tak mocno, że aż zadrapała mi paznokciami policzek.
Drobna Simone nie tylko okazała się krewka. Poskarżyła się ojcu. Gospodarz nie wyrzucił nas tylko dlatego, że Gega (Grzesiek) załagodził sprawę, choć pośredniczyć między mną a obrażoną dziewczyną nie chciał. Wtedy nie wydało mi się to podejrzane. A przecież, gdybym choć chwilę pomyślał…
– Michał, musimy porozmawiać.
Lilka stanęła przede mną, zasłaniając mi telewizor. Gdy przesunąłem się na kanapie, ona też zrobiła kroczek w bok. Starała się wyglądać groźnie, w czym mocno jej przeszkadzał falujący biust wychylający się z rozcięcia koszuli. Mojej koszuli, w której wyglądała cudnie...
– Oho, kiedy mówisz do mnie per Michał, wiem, że sprawa jest poważna
– uśmiechnąłem się kpiąco.
– Bo jest – odparła krótko. – Musimy w końcu o nas powiedzieć moim rodzicom. I tak się domyślają, że kogoś mam. Chciałabym się tobą pochwalić… Nie bój się, wizyta w domu moich rodziców to jeszcze nie żadna deklaracja!
Westchnąłem ciężko.
– Nie boję się. Po prostu wiem, że nie będą zachwyceni. Po co ich denerwować? Jesteś jeszcze taka młoda… Dziś wydaje ci się, że mnie kochasz, a jutro zawróci ci w głowie uroczy rówieśnik...
– Nie waż się tak mówić! – krzyknęła, rzuciła się na mnie, przewróciła na plecy i zaczęła okładać pięściami po torsie. – Ile razy mam powtarzać, że od kiedy cię poznałam, nikt inny się nie liczy?! Wiek nie ma znaczenia, skoro jesteś moją pokrewną duszą, drugą połówką jabłka! Odnoszę wrażenie, jakbyś czytał mi w myślach, jakbyś mnie znał od wieków. I tak było od samego początku, od pierwszej chwili... Ale może ty czujesz inaczej? Może po pół roku już ci się znudziłam?
– Nie, skarbie, nie znudziłaś mi się. Kocham cię – mówiąc to, wcale nie czułem, że kłamię, bo przecież mógłbym ją pokochać, mógłbym być z nią szczęśliwy, gdybym wierzył w miłość i szczęście...
– Więc o co chodzi? – zrobiła smutną minkę. – Czuję, że coś ukrywasz, że coś... nas dzieli. Jakaś tajemnica.
Zmartwiałem. To aż tak widać?
– Wydaje ci się, skarbie.
– Nie wydaje mi się, Michał – pokręciła głową. – Kocham cię, wiem, że jesteś tym jedynym. To się wie albo nie. Ja wiem. Wyszłabym za ciebie choćby dziś, bez zaręczyn, wesela, wielkiej szopy, o jakiej marzą dziewczyny. Gdybyś tylko poprosił...
– Poproszę... – zawahałem się.
– Co? Żartujesz, staruszku?
– Nie, pobierzemy się – odparłem stanowczo. – Tak szybko, jak to możliwe. Twoim rodzicom powiemy po fakcie. Wtedy będą mnie musieli zaakceptować.
Obudził mnie w środku nocy i powiedział, że musimy uciekać. W stodole zdarzył się wypadek, Simone potknęła się, spadła z górnego sąsieku i nie żyje. „To był nieszczęśliwy wypadek – powtarzał w kółko – ale ponieważ jesteśmy obcy, na pewno nas oskarżą!”. Gdybym wtedy pomyślał, zastanowił się choć przez moment... Ale wyrwał mnie ze snu, skołował, zaraził swoim strachem.
W pośpiechu opuściliśmy winnicę. Postanowił, że musimy się rozdzielić, bo będą szukać dwóch młodych Polaków. I znowu, gdybym chwilę pomyślał... Jednak już mnie zdążyła ogarnąć panika i zgodziłem się, że do granicy Niemiec każdy dociera autostopem na własną rękę, odzywając się jak najmniej.
Dopadli mnie na przejściu granicznym. Słabo znałem język, nie umiałem się bronić, zresztą niespecjalnie chcieli słuchać. Bo mój przyjaciel wrócił do winnicy, ledwie zniknąłem mu z oczu. I zwalił winę na mnie.
Byłem w szoku – zdradzony przez kumpla, oskarżony o straszne rzeczy. Dowody świadczyły przeciwko mnie. Przede wszystkim – uciekłem. Tylko Simone znała prawdę. No i Grzegorz, ale on mnie pogrążył, zeznając, że miałem na punkcie Simone obsesję. Twierdzili, że jak się przyznam, to dostanę mniejszy wyrok. Ale ja nie mogłem się przyznać do czegoś, czego nie zrobiłem!
Dostałem trzydzieści lat
Pobraliśmy się w urzędzie, bez wielkiej fety, tylko ze świadkami. Lilka wyglądała ślicznie w koronkowej kremowej sukience. Czemu ta młoda, piękna dziewczyna zgodziła się wyjść za cynika po przejściach, za faceta w sile wieku, ale z duszą starca? Bo mnie kochała, a przynajmniej tak jej się wydawało.
Czy miałem prawo przyjąć tę miłość tylko dlatego, że mi ją ofiarowała? Gdy patrzyła na mnie ze szczęściem w oczach, czułem... Tak, coś wreszcie czułem... Co to było? Wyrzuty sumienia, skrupuły? Nie, one nie uskrzydlają. A mnie rozpierało dziwne uczucie... lękliwej radości. Dziwna mieszanka.
W więzieniu było ciężko. „Kiedyś wyjdę”– powtarzałem sobie. – Nieważne, ile to potrwa; kiedyś wyjdę i wymierzę sprawiedliwość! Za siebie, za nieszczęsną Simone...
Lilka wyszła spod prysznica tylko w satynowej haleczce i podeszła do łóżka, kołysząc ponętnie biodrami. Spojrzałem na nią lekko poirytowany. Nie lubiłem, kiedy ktoś mi przeszkadzał w tym, co robię.
– Znowu piszesz te swoje wspomnienia? W naszą noc poślubną? – szepnęła, pochylając się nade mną i zabierając mi laptopa. Zamknęła go i odłożyła.
Złapałem ją i przewróciłem na łóżko.
– Bardzo chętnie, smarkulo...
Gdy zasnęła, siadłem znów do laptopa. Żeby nie oszaleć w więzieniu, musiałem coś robić; uczyłem się francuskiego, studiowałem podręczniki ekonomiczne. Jedyną osobą, która wierzyła, że jestem niewinny, była moja matka; ojciec i siostra zerwali kontakt, ale ona wciąż słała listy
i starała się o apelację. Po dziewięciu latach wyszedłem z więzienia.
Pieniądze z odszkodowania zainwestowałem w akcje i obligacje; okazało się, że mam talent do gry na giełdzie. Po dalszych dziesięciu latach byłem na tyle bogaty, by od chęci zemsty, przejść do jej wprowadzania
w życie. Zajęło mi to kolejne trzy lata. Moja świeżo poślubiona żona westchnęła i się obróciła. Wyglądała tak słodko. Jak dziecko.
– Moja żona – powiedziałem na głos.
– Kocham cię, staruszku... – szepnęła.
Coś bliskiego panice złapało mnie za gardło. Ona stanowiła tylko część planu.
Nie poznał mnie
Kiedyś miałem w sobie jakąś miękkość, łagodność. Teraz nie byłem już nieśmiałym chłopcem, kryjącym się za rozwleczonymi swetrami. Zmieniłem się, dojrzałem, stwardniałem. Nabrałem mięśni, opaliłem się, modnie się strzygłem i ubierałem. Niemniej liczyłem się z dekonspiracją.
Zaryzykowałem, bo finał zemsty trzeba smakować z bliska. Jednak na przyjęciu zorganizowanym na moją cześć, Grzegorzowi nawet do głowy nie przyszło, że monsieur Michel, pochodzący z Francji biznesmen, zaskakująco dobrze mówiący po polsku, to jego dawny kumpel.
Zbyt wiele wiązał ze mną nadziei. O tamtym Michale, z mrocznej przeszłości, wygodnie mu było zapomnieć. Może przekonał sam siebie, że nigdy nie istniał?... Dawnego Gegę też wymazał. Zmienił nazwisko, miasto, środowisko. Nic to nie dało. Znalazłem go i pojawiłem się w jego życiu.
Przedstawił mi swoją żonę i córkę, studentkę romanistyki. Tęgą małżonkę traktował nieco protekcjonalnie, lecz dziewczyna była wyraźnie jego oczkiem w głowie... Jeżeli kogoś kochał prócz siebie, to ją. Lilkę.
Zrobiłem na niej wrażenie. Wiedziałem, że woli starszych od siebie facetów. Czyli takich jak ja. Poznałem dobrze jej charakter. Dlatego najpierw ją ignorowałem, potem celowo z niej podkpiwałem – bo lubiła wyzwania. Ceniła u mężczyzn inteligencję, pozycję, siłę, pewność siebie. Udany seks też był dla niej ważny, a ja, nadrabiając lata więzienia, nabrałem w tym biegłości.
Uwiodłem ją bez trudu
Moja zemsta dopełni się, gdy zdepczę nadzieje Grzegorza, zniszczę jego firmę, do reszty pozbawię go pieniędzy, poczucia bezpieczeństwa, snu, a na koniec odbiorę mu córkę.
Pytanie, czy wybaczy mnie. Premedytację, z jaką manipulowałem jej uczuciami, kłamałem, niszczyłem jej ojca i rodzinę. Chyba dlatego jej się oświadczyłem, żeby nie mogła tak łatwo się ode mnie uwolnić. Może to dziwne uczucie, ta mieszanka uskrzydlającej radości i przejmującego do trzewi lęku jest... Niech to szlag!
Dlatego tak łatwo przychodziło mi mówić: „Kocham cię, smarkulo”. Bo nie kłamałem. Szukając zemsty, znalazłem miłość! A teraz umieram ze strachu, że ją stracę... Muszę wyznać Lilce całą prawdę i zdać się na jej łaskę.
Czytaj także:
„Gdy poznałem Wiktorię, zakochałem się w niej na zabój. Jest tylko 1 problem. Jej siostra spodziewa się mojego dziecka”
„Na wakacjach zakochałam się w cudownym facecie. Myślałam, że czeka nas świetlana przyszłość, ale los zdecydował inaczej”
„Wszyscy współczuli mi rozwodu, a ja wreszcie poczułam, że żyję. Zakochałam się, wyjechałam i zaczęłam żyć, jak chcę"
