Zawsze lubiłam swoją teściową. Uważałam, że to dobra i rozsądna kobieta. Nigdy mnie nie krytykowała, nie próbowała pouczać. Przeciwnie – zawsze okazywała mi szacunek i życzliwość. A doradzała tylko, gdy o to poprosiłam.
Miałam z nią lepszy kontakt niż z własną matką
Kiedy więc przeprowadziliśmy się z mężem do innego miasta, byłam niepocieszona. Tęskniłam za nią. Ilekroć miałam jakiś problem lub chciałam po prostu porozmawiać, chwytałam za telefon i do niej dzwoniłam. Przegadałyśmy wiele godzin.
Dziesięć lat temu teściowa zaczęła niedomagać. Dokuczało jej serce, nadciśnienie, miała kłopoty z chodzeniem. Zaproponowałam więc od razu, żeby przeniosła się do nas. Akurat przeprowadziliśmy się do własnego domu, więc miejsca nie brakowało. Nie chciała o tym słyszeć. Mówiła, że jeszcze nie jest z nią aż tak źle, że starych drzew się nie przesadza, że tam ma swoje koleżanki, znajomych lekarzy, ulubioną ławkę w parku, sklepy.
Rozumiałam ją, więc nie nalegałam. Ustaliliśmy z Adamem, że będziemy odwiedzać mamę jak najczęściej. Dom opieki to wcale nie jest taki zły pomysł… Z upływem czasu choroba teściowej bardzo się rozwinęła. Prawie przestała wychodzić z domu, nie radziła sobie z zakupami, gotowaniem, sprzątaniem. Stało się jasne, że nasze sporadyczne przyjazdy to za mało, by zapewnić jej odpowiedni komfort życia i bezpieczeństwo.
Mąż wynajął więc opiekunkę, która spędzała z mamą kilka godzin dziennie
Aby wszystkiego dopilnować, sam jeździł do niej w każdy weekend. Spędzał też u niej urlopy. Trochę mnie to bolało, bo chciałam, żeby wolny czas poświęcał mnie i naszemu synowi, Bartkowi, ale milczałam. Rozumiałam, że nie chce zostawić schorowanej matki w potrzebie. Stan zdrowia teściowej ciągle się pogarszał. Wymagała już nie tylko pomocy w gotowaniu, zakupach i sprzątaniu, ale też stałej opieki lekarskiej. Miała coraz słabsze serce i nigdy nie było wiadomo, kiedy poczuje się gorzej. Pomyślałam więc, że najlepiej będzie, jak przeprowadzi się do prywatnego domu opieki.
U nas nie chciała zamieszkać, a zresztą to i tak nie rozwiązałoby problemu. My przez cały dzień byliśmy w pracy, syn w szkole, a potem na różnych zajęciach. I tak więc byłaby sama, a w domu opieki miałaby całodobową pomoc, lekarza i swój własny pokój. Nawet znalazłam taki dom, pojechałam go obejrzeć, zrobiłam wywiad. Pobyt kosztował majątek, lecz i pensjonariusze, i ich rodziny byli zadowoleni z warunków. Byłam więc pewna, że Adamowi ten pomysł bardzo się spodoba.
Srodze się jednak zawiodłam. Gdy mąż usłyszał, o co mi chodzi, wpadł w szał. Krzyczał, że nigdy tego nie zrobi, że taka propozycja nawet przez gardło mu nie przejdzie.
– Jak ty to sobie wyobrażasz? Że stanę przed nią i zapytam jak gdyby nigdy nic, czy chce iść do domu starców?! Chyba zwariowałaś! Co ona sobie o mnie pomyśli? Że jestem wygodny i chcę się jej pozbyć jak śmiecia? Nigdy! Za wiele jej zawdzięczam, by skrzywdzić ją w ten sposób! – grzmiał.
Przestraszyłam się tego wybuchu, więc bąknęłam tylko, że przecież nic nie jest jeszcze postanowione, że chodzi tylko o rozmowę. Nie chciał słuchać. Krzyknął tylko, że jestem bez serca, i zamknął się w sypialni. Boczył się na mnie przez trzy dni.
Przecież ja jestem teraz jak słomiana wdowa!
Od tamtej pory minął rok. W tym czasie nieraz próbowałam jeszcze namówić męża, by porozmawiał z mamą o przeprowadzce do domu opieki. Kończyło się zawsze tak samo – karczemną awanturą! I oskarżeniami o egoizm i brak serca. Teściowa nadal mieszka więc u siebie. Jest coraz słabsza, więc teraz mąż jeździ do niej nawet w dni powszednie.
Wystarczy, że opiekunka powie mu przez telefon, że mama miała zawroty głowy albo skarżyła się na kołatanie serca, a już rzuca wszystko i do niej pędzi. Jak sytuacja jest poważna, zwalania się nawet z pracy. Pół biedy, gdyby mieszkała w tym samym mieście. Ale dzieli nas ponad sto kilometrów. Mąż nigdy więc nie wraca, tylko zostaje u niej na noc. Doszło do tego, że prawie w ogóle nie bywa w domu. Wszystko jest na mojej głowie. Rachunki, naprawy, ciężkie zakupy, a do tego oczywiście sprzątanie, gotowanie.
Bartek ma 13 lat, wchodzi w trudny wiek, potrzebuje ojca, a nawet nie ma z nim kontaktu. Ja nie jestem w stanie nic zaplanować, bo nigdy nie wiem, czy Adam nie będzie musiał jechać akurat do mamy. Nie spędzamy wspólnie czasu, nie rozmawiamy, bo nie ma kiedy. Razem na urlopie byliśmy 6 lat temu! To ma być małżeństwo? Moim zdaniem, nie! Naprawdę nie wiem już, co robić.
Kocham Adama, ale jestem coraz bardziej rozżalona i rozczarowana jego zachowaniem. Boli mnie, że stawia uczucia matki na pierwszym miejscu, że nie myśli o mnie i o synu. Przecież my też go potrzebujemy! Moim zdaniem ten jego opór przed rozmową z mamą na temat domu opieki jest po prostu głupi. Dlaczego z góry zakłada, że ona poczuje się jak niepotrzebny śmieć? Może właśnie chciałaby znaleźć się w takim miejscu, gdzie czułaby się pewniej i bezpieczniej, mając towarzystwo i zapewnioną opiekę? Wystarczyłoby tylko zapytać.
Jeśli powie zdecydowanie: nie, to trudno, usiądziemy i zastanowimy się, co zrobić dalej. Ale może akurat się zgodzi?
Kilka dni temu rozmawiałam o całej sprawie z najlepszą przyjaciółką, Agnieszką. Powiedziała, że na moim miejscu pojechałaby w tajemnicy przed mężem do teściowej i z nią pogadała. Tak od serca. A potem sama zapytała o dom opieki. Korci mnie, żeby to zrobić, ale boję się reakcji Adama. Jak się dowie o naszej rozmowie, pewnie się wścieknie. Będzie krzyczał, że nie miałam prawa się wtrącać, że to jego mama. Mam wrażenie, że nie ma wyjścia z tej sytuacji…
Czytaj także:
Nie dawałam sobie rady z jednym dzieckiem, a gdy urodziłam drugie, zaczął się obóz przetrwania
Zazdrościłem Jackowi, że jest kawalerem - u mnie tylko kupki i zupki...
Podczas pandemii najgorsza jest samotność. Chciałabym wyjść do ludzi. Ale może wcześniej umrę
