Jak mama mogła nie pokazać mi tych listów? Dlaczego pozwoliła mi wierzyć, że Paweł porzucił mnie bez słowa? Złamane serce, owszem, z czasem się zrosło, tylko jakby krzywo.
Ułożyłam sobie życie, ale obraz Pawła wciąż we mnie tkwił
Widywałam go w przechodzących ulicą chłopakach. Podobne oczy lub uśmiech. Szukałam Pawła instynktownie, chociaż wydawało mi się, że w końcu pogodziłam się z jego stratą. Oszukiwałam się, zrozumiałam to, gdy po latach zobaczyłam na kopertach znajome pismo. Listy znalazłam podczas przeglądania dokumentów po mamie…
Przychodzi taki moment, kiedy trzeba rozstać się z rzeczami osoby, która odeszła. Siedziałam więc na starym, lecz solidnym tapczanie, który pamiętałam z dzieciństwa, a wokół mnie rosły kupki papierów o różnym przeznaczeniu. Jedne kwalifikowały się do wyrzucenia, inne chciałam zachować. Kartki z wakacji, banalne pozdrowienia wypisywane na odwrocie przez ciocie prawdziwe i przyszywane, zaprzyjaźnione małżeństwa i wujka Józka, szalonego rodzinnego globtrotera, który nie zawahał się pojechać maluchem do Grecji.
Z uśmiechem obracałam w palcach widokówkę. Szczyt Olimpu tonął w obłokach, a wujek donosił, że dotarł i jest byczo. Tyle wspomnień zapisanych na kartkach… Postanowiłam, że je wszystkie zachowam. Widokówki były reliktem przeszłości, śladem po tych, którzy odeszli.
Szkoda, że to tylko pocztówki, z listów mogłabym się więcej o nich dowiedzieć – myślałam. – Co przeżywali, kogo kochali a kogo nienawidzili. Uczucia i emocje zaklęte na kartkach papieru, zachowane dla pokoleń. Jak na zamówienie poczułam pod palcami papier.
To nie był sztywny kartonik pocztówki, ale najprawdziwsza koperta, w dodatku zaklejona. Serce uderzyło mocniej, czy mam prawo otworzyć list? A tajemnica korespondencji?
– Cholera jasna – wyrwało mi się. Poznałam pismo Pawła, list adresowany był do mnie.
Musiał być wysłany wiele lat temu, dlaczego go nie dostałam?
Nie wypuszczając koperty z ręki, nerwowo przeszukiwałam szufladę. Znalazłam jeszcze cztery listy, wszystkie nieotwarte. No, przynajmniej tyle dobrego, mamo. Stemple pocztowe nosiły datę sprzed wielu lat. Wpatrywałam się w nie, próbując opanować mętlik uczuć. Tak na nie czekałam, na choćby jedno słowo od chłopaka, którego wtedy kochałam! Jego rodzice wyprowadzili się do Krakowa, a on oczywiście z nimi.
Obiecywaliśmy sobie, że zawsze będziemy razem, że odległość nas nie pokona. Przyjadę do Krakowa studiować, zamieszkam w akademiku, będziemy codziennie się widywać. Na razie mieliśmy do siebie pisywać, bo to nie były czasy telefonów komórkowych… Ile ja listów do niego napisałam! Nigdy nie doczekałam się odpowiedzi.
Nie wyjechałam też do Krakowa, bo byłam jedynaczką, a ktoś musiał przejąć gospodarstwo ogrodnicze, z którego tata był taki dumny. Ja też miałam swoją dumę. Koleżanka powiedziała, że Paweł ma dziewczynę, ktoś inny wspomniał o kilkudniowym pobycie u dawnego kolegi. Tylko ja nie miałam z nim żadnego kontaktu, tylko do mnie się nie odezwał! Zacisnęłam zęby. Postanowiłam, że nikt nie dowie się, co przeżywam. Za dnia starałam się być wesoła, nocą moczyłam łzami poduszkę.
A potem znów się uśmiechałam, żeby nikt się nie domyślił, co się ze mną dzieje. Z ręką na sercu, to był najgorszy rok mojego życia, potem ból trochę stępiał. Udało mi się wszystkich oszukać, z wyjątkiem mamy. Przypatrywała mi się spod oka, rejestrując ślady płaczu na mojej twarzy.
– Nie rozpaczaj, córeczko, on i tak nie był dla ciebie – pocieszała mnie po swojemu. – Tak jest lepiej. Poznasz miłego chłopca, wyjdziesz za niego, będziecie prowadzili gospodarstwo. Tata je unowocześnił, myśląc o twojej przyszłości, będziesz miała jak w puchu.
Oczywiście, mama marzyła o innym zięciu niż Paweł
On nie nadawał się na ogrodnika, ale ja właśnie jego wybrałam. Musiała odetchnąć z ulgą, kiedy ze mną zerwał. Siedziałam na starym tapczanie, nie mogąc zrobić ruchu. Nareszcie wszystko zrozumiałam. Gospodarstwo wygrało z miłością. Otworzyłam pierwszy list.
Myszko, tęsknię za Tobą jak wariat, dłużej nie wytrzymam. Spotkajmy się w pół drogi na stacji w Z. Wszystko obliczyłem. Będziemy mieli dla siebie dwie godziny, potem złapiemy każde swój pociąg i zdążymy wrócić na noc do domu. Nikt niczego nie zauważy.
Krew uderzyła mi do głowy. Nie zapomniał o mnie! Zaraz, czy on bezskutecznie czekał na mnie na stacji w Z.? Rozerwałam drugi list.
Dlaczego nie przyjechałaś? Czekałem i będę czekał, tylko bądź ze mną. Nie mogłaś tym razem? Spróbuj następnym, proszę. Będę na peronie, nie ruszę się na krok. Dostałem list od Ciebie, piszesz o czymś innym, jakbyś nie odbierała moich listów. Nie wyjaśniłaś nieobecności, ale to nieważne. Przyjedź, muszę Cię zobaczyć.
Och, mamo. Gdybyś nie przejęła listów Pawła, dziś mieszkałabym w Krakowie. Tego się bałaś? Że mnie utracisz? A może tego, że nie będzie miał kto przejąć rodzinnego interesu? Mamo… Bałam się otworzyć trzeci list. Co w nim znajdę? Paweł daremnie na mnie czekał, myślał że go rzuciłam, miał prawo robić mi wyrzuty.
Do trzech razy sztuka – przeczytałam. – Zrozumiałem, że nie przyjedziesz, kończę z wypadami do Z. Znam tamtejszy peron na pamięć, spędziłem na nim wiele godzin. Dziś przyszedł list od Ciebie, ostatni, jak piszesz. Nie rozumiem, co się dzieje. Muszę to usłyszeć od Ciebie, inaczej się nie da. Niedługo przyjadę, jak tylko uda mi się wyrwać. Spodziewaj się mnie w każdej chwili.
Kochał mnie, walczył, nie rezygnował. Chciał wyjaśnić tę kołomyję
A ja w tym czasie wypłakiwałam oczy myśląc, że ze mną zerwał. Gdyby udało nam się zobaczyć, wszystko byśmy sobie wyjaśnili. Dlaczego nie przyjechał, co go zatrzymało? Rozerwałam czwartą kopertę. Przebiegłam wzrokiem kilka linijek tekstu. „Droga Joanno” – brzmiał oficjalny nagłówek. Dalej było jeszcze gorzej:
Zastanawiałem się, czy w ogóle do Ciebie pisać, bo skoro prawdą jest to, co zobaczyłem, wątpię, żebyś czekała na moje listy. Kreślę te słowa, bo czuję, że muszę. Joanno, byłem u Ciebie. Nie wszedłem do domu, nie zostałem zaproszony. Stałem pod oknami i widziałem, jak świetnie się bawiłaś, nie chciałem przeszkadzać. Spotkałem Tereskę, powiedziała, że masz kogoś. Zabolało, ale życzę Ci powodzenia, Joanno. Szkoda, że nie byłaś na tyle odważna, by sama powiedzieć mi o nowym chłopaku.
Aż się zachłysnęłam. Tego już zbyt wiele, o czym on pisał? Sprawdziłam datę stempla pocztowego, po czym zaczęłam mozolnie przetrząsać pamięć. Coś mi majaczyło. Dziewczyny namówiły mnie na urządzenie prywatki, bo nasz dom był największy w okolicy. Nie mogłam odmówić, przecież udawałam, że wszystko jest w porządku. Paweł musiał zobaczyć rozbawiony tłum i mnie w środku.
Pewnie tańczyłam ze sztucznym uśmiechem przylepionym do twarzy. Co za tragiczna komedia pomyłek. Tereska powiedziała Pawłowi, że mam kogoś? Że też musiał się natknąć akurat na nią, co za niefart. Dobrze pamiętam, jak mnie poinformowała, że on znalazł nową dziewczynę. No jasne, nic nowego pod słońcem, kierowała nią odwieczna dziewczyńska zawiść.
– Wszystko sprzysięgło się przeciwko nam, Pawełku – pogłaskałam list, którego on dotykał; dojrzałość nie pozbawiła mnie romantycznych skłonności.
Może jeszcze nic straconego? Wpiszę w wyszukiwarkę nazwisko Pawła i zobaczymy, co to da. Nie zrobiłam tego wcześniej, przekonana, że mnie nie chciał. Poza tym byłam zbyt zajęta rolą przykładnej żony, matki i menedżerki świetnie prosperującej firmy ogrodniczej. Ale dość tego, każdemu należy się w życiu odrobina szaleństwa. Z zapartym tchem wcisnęłam „enter”, akceptując polecenie.
Wyświetliły się zdjęcia. Z początku go nie poznałam, zmienił się przez te lata. Paweł był prawnikiem krakowskiej palestry, ubrany w togę zaskakiwał podobieństwem do rzymskiego wodza. Poszukałam innych fotografii. Na jednej wyglądał prawie tak, jak go zapamiętałam. Tańczył z żoną, na jakimś balu charytatywnym. Mój Paweł. Gdybym miała szansę przeczytać jego listy, gdyby Tereska nie skłamała, gdyby… Czy bylibyśmy razem?
Wyobraziłam sobie siebie u jego boku. Słabo mi szło, tyle lat minęło.
– Mamo! Tata woła z podwórka, nie słyszysz? – do pokoju weszła Maria, moja najstarsza. – Czytasz o mecenasie W.? – zajrzała ciekawie w ekran. – Fajny facet, dużo pracuje dla Amnesty International.
Maria studiowała w Krakowie, mogła słyszeć o Pawle. Mimo to spytałam:
– Skąd to wiesz?
– Mam zajęcia z Aśką, jego córką – dziecko wykręciło się na pięcie i wyszło.
Córka Pawła miała na imię tak jak ja. Zrobiło mi się ciepło na sercu. Wytarłam oczy. No nic, trzeba wracać do teraźniejszości. Pomachałam przez okno do męża.
Czytaj także:
Nie dawałam sobie rady z jednym dzieckiem, a gdy urodziłam drugie, zaczął się obóz przetrwania
Zazdrościłem Jackowi, że jest kawalerem - u mnie tylko kupki i zupki...
Podczas pandemii najgorsza jest samotność. Chciałabym wyjść do ludzi. Ale może wcześniej umrę
