„Ewelina realizowała na córce chore ambicje. W wolne dni musiała wstawać o 6 i czytać lektury”

dziewczyna która realizuje chore ambicje matki fot. Adobe Stock, Rawpixel.com
Rano Ewelina wyganiała ją od stołu, żeby nie traciła czasu na śniadanie na tarasie, potem przepytywała ją z tego, czego się nauczyła. Zabraniała córce chodzić nad jezioro, chyba że z książką. Równocześnie Igor mógł robić, co chciał, i matka nie miała wobec niego żadnych wymagań. To było aż irytujące.
/ 11.05.2021 10:06
dziewczyna która realizuje chore ambicje matki fot. Adobe Stock, Rawpixel.com

Mieszkanie na wsi, z jeziorem w odległości stu metrów od domu, ma niewątpliwie wiele zalet. A także parę wad, jak choćby to, że wszędzie jest daleko, zimą nie ma co robić wieczorami i trzeba rąbać drewno, by zapalić w piecu. Za to praktycznie od końca kwietnia do października czujemy się tu jak na wakacjach. W cieplejszym okresie nagle też okazuje się, że mamy całą masę krewnych i przyjaciół, którzy „pragną” nas odwiedzić. Na ogół to ci sami ludzie, którzy zimą zapominają o naszym istnieniu.

Właśnie kimś takim jest Ewelina, moja kuzynka. Mieszka w mieście, pracuje w korporacji, chodzi na jogę, a jej dzieci dzień w dzień mają zajęcia po szkole. Kiedy zdarza się taki polski cud jak długi weekend, Ewelina musi zrobić coś z sobą i swoją rodziną. Wtedy właśnie przypomina sobie o łączących nas więzach krwi.

– Kochana, może bym wpadła z dzieciakami na Boże Ciało, co? U was na wsi takie ładne procesje są… – wpraszała się co roku. – Zostalibyśmy do niedzieli, co? Tyle czasu się przecież nie widziałyśmy…

Rok temu zjawili się już w środę: kuzynka, jej córka Marysia, lat 13 i synek Igor, lat 10

– Mama, idziemy nad jezioro? Wujek ma wędki! Połowimy, co? – ekscytował się mały, ledwo weszli do domu.
– Dobrze, chodźmy – zgodziła się Ewelina, rozglądając się za wędkami.
– Marysiu, a ty dokąd? Przeczytałaś do końca „Imię Róży”? Ma konkurs wiedzy o Włoszech – zwróciła się do mnie z wyjaśnieniem. – Musi znać literaturę włoską, historię, kulturę. No dobrze, idź już, ciocia pokaże ci, gdzie śpisz. Tylko czytaj!

Popatrzyłam na siódmoklasistkę ze zdumieniem. „Imię Róży”? W tym wieku? Pokazałam jej łóżko i zapytałam, czy nazajutrz przed kościołem chce popływać z nami łódką.

Nie, ciociu, nie mogę. Muszę porobić zadania do olimpiady z matematyki. W ten weekend mam do zrobienia czterdzieści. Po dziesięć na dzień.

Westchnęłam współczująco. Znam Ewelinę od dziecka. Zawsze była chorobliwie ambitna i nigdy nie pogodziła się z tym, że nie wyszła za słynnego chirurga, nie zrobiła kariery pisarskiej, nie zdobyła sławy, tylko wiedzie zwyczajne życie u boku księgowego, a sama zajmuje się korektą.

– To co, teraz Marysia ma realizować jej ambicje? – mruknął Julian, kiedy powiedziałam mu o planach edukacyjnych dziecka kuzynki na długi weekend. – Biedny dzieciak.

Fakt, dziewczynce nie było czego zazdrościć. Rano matka wyganiała ją od stołu, żeby nie traciła czasu na śniadanie na tarasie, potem przepytywała ją z tego, czego się nauczyła. Zabraniała córce chodzić nad jezioro, chyba że z książką. Ba! Nie pozwoliła jej na udział w procesji, bo w tym czasie Marysia miała robić zadania! Równocześnie Igor mógł robić, co chciał, i matka nie miała wobec niego żadnych wymagań. To było aż irytujące.

– Igor, nie wchodź na drabinę! – krzyknął Julek.

Nie jestem jej nianią, nie mam zamiaru psuć dziewczynce odpoczynku

– Zejdź! – zawtórowałam mu, bo to stara, drewniana drabina i niektóre jej szczebelki były spróchniałe.

Ewelina nie zareagowała, patrząc rozanielonym wzrokiem na swojego synka, który miał w nosie nasze ostrzeżenia. Miałam znów krzyknąć, kiedy jeden ze szczebelków pękł z suchym trzaskiem, a Igor poleciał na ziemię.

– O Boże! Synku! Igorku! – Ewelina podbiegła do chłopca, który już zaczął płakać. – Jego noga! Muszę z nim jechać do szpitala! Gdzie tu jest najbliższy szpital?!

Cóż, najbliższy był osiemdziesiąt kilometrów od wsi. Kilka godzin później kuzynka zadzwoniła z izby przyjęć i oznajmiła oskarżycielskim tonem, że przez „naszą drabinę” jej syn ma złamaną nogę i ranę na pośladku.

– Muszę z nim wrócić do domu, jutro i pojutrze ma zmianę opatrunku – oznajmiła urażona.
– Zaraz, a co z Marysią? – zapytałam.
– Och, no co, musi na razie zostać u was. Ma długi weekend, więc jej szkoła nie przepadnie. Przyjadę po nią w poniedziałek rano… Tylko ja cię bardzo proszę, Iza, pilnuj jej z nauką! Ona ma ten konkurs i finał olimpiady matematycznej! Do tego musi poprawić ocenę z biologii, więc ma do zrobienia projekt, będzie wiedziała, o co chodzi.

To mnie zaintrygowało. Mała geniuszka miała jakąś ocenę do poprawy?

– Tak, mam piątkę z biologii i na szóstkę muszę zrobić prezentację o ewolucji – wyznała dziewczynka. – Żebym miała średnią sześć, zero.
– To ty masz same szóstki? – wytrzeszczyłam oczy.

Okazało się, że jednak nie. Miała dwie piątki. Tę z biologii i jeszcze z wuefu, bo nie zaliczyła skoku przez kozioł. Tę piątkę matka oczywiście też jej kazała poprawić. Nieważne, że Marysia panicznie bała się skakać przez kozioł. Miała się przemóc i dostać tę szóstkę!

W piątek powinnam, zgodnie z rozkazem Eweliny, obudzić młodą o szóstej, dać jej lekkie śniadanie i dopilnować, żeby do dziesiątej czytała „Imię Róży”. Obudziłam się dopiero o dziewiątej trzydzieści i przez moment byłam w panice.

– Słuchaj, nie zamierzam brać udziału w zadręczaniu tej małej nauką – oznajmił Julek, nie wstając z łóżka. – Ona jeszcze śpi. Jest na wsi u ciotki i wujka. W nosie mam to, że Ewelina chce z córki zrobić genialne dziecko, rujnując jej dzieciństwo. Ja do tego ręki nie przyłożę.

Poranek był słoneczny, a ja rozleniwiona, więc się zgodziłam ze swoim mężem. Kiedy Marysia wstała, właśnie jedliśmy śniadanie na tarasie. Przybiegła do nas z paniką w oczach.

– Ciociu, ja zaspałam! I teraz z niczym nie zdążę! Muszę przeczytać dzisiaj dwieście stron, zrobić dziesięć zadań i poszukać w internecie informacji do prezentacji! Ja… ja wezmę tylko kanapkę i lecę się uczyć!
– Hola, hola, moja panno! – Julek spojrzał na nią surowo. – Nic z tego! Jesteś u nas w domu i musisz respektować nasze zasady. Marysia błysnęła w przerażeniu białkami oczu, a mój mąż kontynuował: – A u nas zasady są takie: w długie weekendy śpimy, ile chcemy, potem jemy razem na tarasie i sobie rozmawiamy, idziemy nad jezioro i leżymy bykiem na pomoście, zjadamy pyszny obiad i ucinamy sobie poobiednią drzemkę w hamakach. A wieczorem spacerujemy, gramy w coś albo oglądamy telewizję. I nie ma od tego odwołania! – zastrzegł poważnym tonem.

Przez moment dziewczynka była skonsternowana, a potem zapytała, co na to jej mama. Tu ja jej odpowiedziałam:

– Twoja mama prosiła, żebyśmy się tobą zajęli i to wszystko. Poważnie, to będzie fajny weekend!

Jeszcze tego samego dnia poszłam z Marysią na pomost. Julek odcumował nam kajak i powiosłowałyśmy aż na drugi brzeg. Tam odpoczywałyśmy na rozgrzanym piasku.

– Szkoda, że nie mam żadnej książki – westchnęłam. – Tu się świetnie czyta. Czytałaś „Zmierzch”?

Marysia pokręciła głową i wyjaśniła, że nie ma czasu na czytanie książek dla przyjemności. I tak nie wyrabia się z lekturami obowiązkowymi, dodatkowymi i tymi na konkursy.

– Mam „Zmierzch” w domu. Pożyczę ci – obiecałam.

Kiedy przyszłam powiedzieć Marysi dobranoc o dwudziestej trzeciej, była pochłonięta powieścią. Pozwoliłam jej czytać, ile chce – w końcu rano mogła się wyspać. Sobotę spędziła głównie z Julkiem, który zabrał ją do sąsiada po jaja i ser. Pojechali na rowerach. Po powrocie do domu mąż z niedowierzaniem przekazał mi, że ta dziewczynka nigdy nie miała własnego roweru. Matka uważała, że Marysia i tak nie ma czasu na to, by jeździć, więc nie ma sensu jej go kupować. Podobno czasami mogła pożyczać rower od młodszego brata, i to wszystko.

Wieczorem graliśmy w tysiąca. Marysia była uszczęśliwiona. Zadzwoniła Ewelina. Nie zapytała, jak sobie radzimy z jej córką ani czy wszystko w porządku; chciała wiedzieć tylko, ile młoda zrobiła zadań i czy skończyła czytać „Imię Róży”.

– Posłuchaj! – zniecierpliwiłam się. – Nie jestem niańką twojego dziecka! Przestań mi mówić, jak mam ją traktować, bo nie płacisz mi za opiekę. Marysia jest u nas gościem i będziemy się nią zajmować tak, jak potrafimy.

Chyba się obraziła, ale nie przejęłam się tym

Miałam do ogrania w tysiąca całkiem sprytną trzynastolatkę i faceta, który szachrował, kiedy tylko mógł. W niedzielę poszliśmy we trójkę do lasu i Julek, jak to on, zaczął się wygłupiać, przeskakując przez pniaki, wspinając się po drzewach i strasząc nas, że wpadniemy do wilczego dołu.

– O, tu na pewno jest pułapka! – wykrzykiwał, a ja i Marysia odskakiwałyśmy od podejrzanej kupki liści i gałęzi.
– A zaraz z dołu wylezą wilki i zaczną nas gonić! – śmiał się mój mąż, a my piszczałyśmy jak wariatki.

Gdy Julek znalazł przewrócony pniak drzewa, podniósł Marysię i pomógł jej usiąść na nim.

– Teraz siedzisz na koniu! – oznajmił z przekonaniem.
– Wygląda raczej jak kozioł w naszej szkole – oceniła dziewczynka i Julek natychmiast wpadł na pomysł, że będą przez tego „leśnego kozła” skakać.
– Nie, ja nie umiem! Ja się boję! Nie, wujek, ja nie dam rady!

Ale kiedy Julek już coś wymyślił, nie było siły, by mu to wybić z głowy. Uparł się, że będą skakali, i po kwadransie Marysia piszczała z radości, fruwając nad pniakiem. To był ostatni fajny wieczór z małą córką kuzynki. Następnego dnia przyjechała Ewelina, obrażona na cały świat, a na nas w szczególności.

– Bardzo się na tobie zawiodłam, Iza! – stwierdziła, a ja omal się nie roześmiałam. – Przez ciebie Marysia pogrzebie swoje szanse na najlepszą średnią w szkole! I pewnie nie wygra tego konkursu, a on był jej…
– Nie ekscytuj się tak, Ewelinka – wpadł jej w słowo Julek. – Może i Marysia nie będzie mieć szóstki z biologii, bo, rozumiesz, do nas na wieś, internetu w długi weekend nie dowożą, ale przynajmniej ma szanse na szóstkę z wuefu. Mała ma talent do skoków przez kozła, wiedziałaś?

Jestem pewna, że usłyszałam, jak kuzynka zgrzyta zębami. Zapytałam ją jeszcze uprzejmie, jak tam noga Igora, ale nie raczyła mi odpowiedzieć. Mimo woli pomyślałam, że przynajmniej przez jakiś czas będzie z tym chłopakiem spokój. Kiedy Marysia się ze mną żegnała, była chyba przestraszona, że matka da jej karę za to „lenistwo” podczas weekendu. Pocieszyłam ją, że niedługo wakacje. To rozjaśniło jej buzię.

– A będę mogła do was przyjechać, ciociu? – zapytała nieśmiało.
– Jasne! – odparłam i spojrzałam na jej matkę. – Jak co roku.

Ewelina nic nie powiedziała, ale ja tam wiem swoje. Kuzynka z domem nad brzegiem jeziora to nie jest ktoś, na kogo ona będzie mogła się długo boczyć. Zaczynam odliczać dni do jej telefonu, kiedy słodkim głosikiem zapyta, czy może wpaść na trochę, bo „tyle mamy sobie do opowiedzenia”. 

Czytaj także:
Po śmierci babci okazało się, że miała nieślubnego syna
Przyznaję - jestem alkoholikiem. Ja wypiję, to jestem zaczepny
Z żoną dzieliliśmy się obowiązkami po połowie. Moja mama była załamana

Redakcja poleca

REKLAMA