Wiecie, jak trudno oddać innej kobiecie ukochanego mężczyznę? Macie pojęcie, co się wtedy myśli i czuje? Wyobrażacie sobie ten pusty dom, w którym jeszcze niedawno królewicz-jedynak rozrzucał zabawki, słuchał dudniącej muzyki, za nic nie można go było odgonić od komputera... Nagle dorósł i zaczął się rozglądać za dziewczynami. A teraz chce się żenić. I to wcale nie z księżniczką, tylko ze zwykłym kopciuchem. A mnie pęka serce.
– Przysięgam na wszystko, daję słowo honoru, nie będę się wtrącać. Wiem, nie moja sprawa... nie moje życie, powinnam stać z boku, choćby miało mnie skręcić z żalu i złości.
Mój mąż, gdy to słyszy, kiwa głową, ale nie dowierza.
– Nie raz tak mówiłaś. Jesteś uzależniona, jak prawie każda matka. Myślisz, że nie słyszę, jak wydzwaniasz wieczorami, żeby sprawdzić, czy ukochany synuś jest w domu? Niepotrzebnie się chowasz wtedy w łazience... wystarczy przecież popatrzeć na rachunki za twoją komórkę, prawda?!
– Bo nie mogę zasnąć, kiedy on gdzieś się włóczy. Tyle wypadków dokoła. Chcę tylko, żeby się odezwał i żebym wiedziała, że nic złego się nie stało.
– A jak jest wtedy z jakąś dziewczyną?! Oni buzi, buzi, a tu – dzwoni ukochana mamusia i głowę zawraca. Ja normalnie bym się wściekł.
– Toteż do ciebie nie dzwonię i nie sprawdzam. A może właśnie i lepiej, żeby czasami wylać na niego kubeł zimnej wody, zanim będzie za późno i zaplącze się na amen.
– I dlatego synuś zostanie starym kawalerem, albo pójdzie siedzieć, bo przypadkiem uwiedzie nieletnią. Według ciebie, jeszcze się nie urodziła taka, która byłaby go warta.
Ale niestety, urodziła się. Miała na imię Sabina i była z nim w ciąży. Zadzwonił, że wybierają się do nas z zapoznawczą wizytą:
– Szykuj się mamo, będę się żenił. To wyjątkowa dziewczyna, zresztą sama zobaczysz.
Pewnie, że wyjątkowa. Sprytniejsza od węża. Pielęgniarka, a nie wiedziała, jak się zabezpieczyć?! Teraz, gdyby mój syn się nie ożenił i tak musiałby płacić długie lata i jeszcze cierpieć, że jego dziecko wychowuje ktoś inny; jeśli weźmie z nią ślub – koniec. Czuje moje serce matki, że to kobieta nie dla niego, że go zapędziła w pułapkę, że chce go omotać w welon i pieluchy, zmarnować mu życie.
Mój mąż niespokojnie kręci się po mieszkaniu i błaga, żebym się uspokoiła, bo przecież nic się nie stało:
– Najwyższy czas, żeby nasz chłopak ułożył sobie życie. Sam zdecydował, że teraz on będzie komuś zmieniał pampersy, a ty nie możesz mu tego zabronić. A może będzie wnuk i jeszcze zdążę go nauczyć, jak się łowi ryby.
Ale ja cierpiałam i nic mnie nie cieszyło. Chodziłam jak struta, jednak przygotowywałam się na tę okazję jak do wizyty chińskiej cesarzowej. I to się nie podobało mojemu mężowi, był całkiem zdegustowany:
– Bój się Boga, kobieto. Co ty wyrabiasz. Przestań pucować te okna, przecież lśnią jak brylanty. Już się prawie boję przesunąć krzesło, żeby nie porysować podłogi. Spodziewasz się komisji sanitarnej?! Powiedz od razu, że chcesz speszyć tę bidulę, która tu wejdzie po raz pierwszy.
– Nie wiem, kogo miałoby peszyć czyste mieszkanie? Jeśli ta panna nie lubi porządku, niech wie od razu, do jakiego domu wchodzi i jakie tu są zwyczaje. Twoja matka nauczyła mnie zmywać gary w małej misce i nie wychlapać ani jednej kropli wody. Więc miej teraz do niej pretensje, że jestem pedantką; dostałam niezłą szkołę.
– A ile razy płakałaś? Nie pamiętasz?
– Pamiętam, pamiętam, ale czegoś się nauczyłam!
Przyjechali. Sięgała Marcinowi ledwie do ramienia i była chuda, jak tasiemka. Włosy, owszem, ładne – długie, ciemne, ale twarz. Prawie biała i to w samym środku lata. Jak pobielona wapnem. Oczy jakieś szare, zresztą trudno było to dostrzec, bo cały czas spoglądała gdzieś w bok. Od razu pomyślałam, że pewnie nie jest szczera i dlatego tak koso patrzy.
Mówili, że nie są głodni, że jedli po drodze, ale co to za gadanie? Był pięknie nakryty stół, przystawki, dwa drugie dania, deser... Ale ona – nie. Rosołu nie jadła, kurczak – ledwie skubnęła. Tort bezowy – później.
– No, to może, chociaż galaretką poziomkową pani nie pogardzi?
Tak to powiedziałam, że chyba nie mogła odmówić. Podałam tę galaretkę w kryształowych kompotierkach, na obrusie haftowanym w maki i kłosy jeszcze przez moją matkę.
Mój mąż wyszedł do ogrodu na papieroska, a Marcin pognał za nim pewnie po to, aby zapytać, jak mu się podoba przyszła synowa?
Zostałyśmy same. Patrzyłam, jak każda nabierana łyżeczka rośnie jej w ustach, jak, w szarych oczach wzbierają łzy i już chciałam powiedzieć, żeby dała spokój, że nie musi jeść na siłę, żeby zostawiła resztę, ale... było za późno.
Zwymiotowała na wytworny obrus, na paterę z tortem, na porcelanowe talerze i filiżanki. Stało się to dokładnie wtedy, gdy do pokoju weszli nasi mężczyźni. Potem było już tylko gorzej. Mąż zniknął w szopce z narzędziami, Marcin zamknął się w łazience z tą swoją narzeczoną, a ja w furii sprzątałam i prałam.
Po dobrej godzinie mój syn wszedł do kuchni i otworzył lodówkę. Wyjął porcję galaretki, której szczęśliwie nie postawiłam na stole. Dużą łyżką od zupy nabrał spory kęs, a potem wypluł go do zlewu i popatrzył na mnie tak, jak nigdy w życiu. Z nienawiścią.
Musiałaś to zrobić? Ona spodziewa się mojego dziecka. Jest zmęczona podróżą, przerażona tą wizytą, kiepsko się czuje... Trzeba było jeszcze dosypać arszeniku, lepiej by podziałało. Siedziałam jak sparaliżowana. Tyle starań, tyle pieniędzy, tyle nerwów. I mój ukochany syn tak mi za wszystko dziękuje.
Nawet nie wyszłam z domu, kiedy trzasnęły drzwiczki samochodu. Serce mi krwawiło z żalu. Tyle się nastarałam dla tej chudej, bladej dziewczyny; byłam gotowa przemóc się i może ją nawet polubić, więc, dlaczego Marcin tak się wściekł?
Mąż zjawił się w domu dopiero wieczorem i już od progu też wyskoczył z pretensjami:
– Świdrowałaś ją wzrokiem, jakbyś chciała zobaczyć, czy naprawdę ma dziecko w brzuchu. Wiesz, że ani razu się nie uśmiechnęłaś? I po co ten wredny numer z galaretką?
– Czy wyście powariowali, że tak na mnie napadacie? Ona też nie tryskała humorem. O co wam w końcu chodzi?!
Wtedy powtórzyła się scena sprzed kilku godzin. Mąż nabrał chochlą galaretkę z kryształowej miseczki i powiedział ze złością: spróbuj.
Miły Boże! Jakie to było ohydne, potwornie słone świństwo. Parę razy wypłukałam usta, a jeszcze czułam ten wstrętny smak. A ona wmusiła w siebie prawie całą porcję i to pod moim bacznym, nieżyczliwym okiem. Pomyliłam się i zamiast cukru wsypałam sól. Teraz rozumiałam te łzy w szarych oczach i ten strach, żeby jak najlepiej wypaść w domu upiornej teściowej... I wściekłość mojego syna.
On pomyślał, że ja specjalnie... Nie mogłam tego tak zostawić! Oczywiście do nich pojechałam. Wszystko wytłumaczyłam. Przeprosiłam. Wyściskałam ich i utuliłam. Jest zgoda. Wesele było huczne i piękne, a teraz oczekujemy narodzin małej Sabinki. Już ja ją nauczę, żeby nie dała sobie w kaszę dmuchać i nie była tak delikatna i nieśmiała, jak jej mama. I żeby umiała mówić „nie!”, jeśli naprawdę nie będzie czegoś chciała, nawet, gdyby miała się narazić przyszłej teściowej.
A swoją drogą, dużo łatwiej się teraz dogaduję z dużą Sabiną niż z moim Marcinem. I nie muszę prosić o telefon. Sama do mnie dzwoni i opowiada, co u nich słychać. Zawsze, co córka, to córka!
Chcesz podzielić się z innymi swoją historią? Napisz na redakcja@polki.pl.
REKLAMA
Więcej listów do redakcji: „Teściowa to hetera, która ciągle mnie krytykuje i poucza. W uszach mam tylko jej ciągły jazgot”„Nasza miłość przetrwała życiowe burze, a pokonały ją drobne nieporozumienia. Mąż odszedł bez wyjaśnienia”„Mąż zdradził mnie z moją przyjaciółką, a ja postanowiłam, że już zawsze będę sama. Życie zdecydowało inaczej...”
